Κύπρος 23 Μαΐου 2020

Εμπρός ξανά στα οδοφράγματα για τη λύση καλής γειτονίας

  Άριστος Μιχαηλίδης   

Δηλαδή, όταν ο Τατάρ, ο «πρωθυπουργός» Τατάρ, εξουσιοδοτεί όπως λέει τον «υπουργό υγείας» Αλί Πιλλί, να συνομιλήσει με τον υπουργό Υγείας της «απέναντι πλευράς», για να ανοίξουν τα οδοφράγματα το συντομότερο δυνατό, είναι η επανένωση που μας έφερε η πολιτική των οδοφραγμάτων; Είναι το αποτέλεσμα δεκαετιών επαναπροσεγγιστικών σεμιναρίων και δικοινοτικών χορωδιών; Όταν δηλώνει πως στα οδοφράγματα θα συνεχίσουν οι ρυθμίσεις του «τμήματος αλλοδαπών και μετανάστευσης» και του «τελωνείου», είναι η ειρηνική συμβίωση που αποζητούμε;

Διότι, μπορεί ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο Μουσταφά Ακιντζί να έκαναν ένα βήμα συμφωνώντας το άνοιγμα οδοφραγμάτων με περιορισμούς στη διέλευση και να παρέκαμψαν τον Τατάρ, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, πρέπει τώρα να μας απασχολήσει σοβαρά το αποτέλεσμα της διζωνικής πολιτικής, που δεν είναι άλλο από την ντε γιούρε διχοτόμηση.

Και το αποτέλεσμα δεν είναι τόσο ευδιάκριτο από όσα λέει δημοσίως ο Ακιντζί, αλλά από όσα κάνουν οι υπόλοιποι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί. Οι οποίοι όλο αυτό το διάστημα της υγειονομικής κρίσης χάραξαν όσο βαθύτερα μπορούσαν το πλαίσιο της λύσης που επιδιώκουν. Και ταυτόχρονα, αποδείχθηκε ότι κι εμείς, προπάντων όσοι ακόμα πιστεύουν στο παραμύθιασμα της καθοδηγούμενης επαναπροσέγγισης, αυτό ακριβώς εξυπηρετήσαμε. Τη διευθέτηση της πλάι-πλάι συμβίωσης, της καλής γειτονίας, που εκφράζεται πλέον ιδίως στη λειτουργία οδοφραγμάτων.

Αν μετά από δεκαεφτά χρόνια κορύφωσης της πολιτικής της επαναπροσέγγισης με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, και μετά από 35 χρόνια καθοδήγησης και χρηματοδότησης πρεσβειών στην πλύση εγκεφάλων για να ξεπεραστούν τα δήθεν ψυχολογικά μας προβλήματα και να δούμε τον άλλο με κατανόηση και αγάπη και πνεύμα συνεργασίας και συμβιβασμού, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε στα κατεχόμενα ηγέτες, που ψηφίζονται από τους Τουρκοκύπριους, οι οποίοι παλεύουν ακόμα και εν μέσω πανδημίας, για τη νομιμοποίηση της κατοχής και του διαχωρισμού, πόσα χρόνια χρειάζονται ακόμα για να φτάσουμε στην επανένωση;

Ή φτάσαμε και δεν μας το λένε; Διότι, είναι προφανές πως αυτή είναι η επανένωση που μας τάζουν τόσα χρόνια. Τα οδοφράγματα, τα τελωνεία, οι συνομιλίες μεταξύ υπουργών, η συνεργασία μεταξύ των αστυνομικών των δυο κρατιδίων, η ανταλλαγή βοήθειας σε ώρα ανάγκης, πυροσβεστικά ελικόπτερα, ηλεκτρισμός… Μέχρι την τελική διευθέτηση που θα ορίζει τις σχέσεις δυο γειτονικών κρατιδίων.

Αν αυτή είναι η επιδίωξη, όμως, θα πρέπει να δοθεί και μια εξήγηση στους Ελληνοκύπριους, με ποιο τρόπο εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Διότι, ουσιαστικά αυτό σημαίνει πως καλούνται να παραδώσουν ένα κράτος για να αποκτήσουν ένα κρατίδιο ή μια κοινότητα. Χωρίς απαλλαγή από την κατοχή, χωρίς επιστροφή των περιουσιών τους, χωρίς αποκατάσταση στο διεθνές έγκλημα πολέμου του εποικισμού, χωρίς αναγνώριση των δικαιωμάτων τους στην κυπριακή ΑΟΖ.

Γι’ αυτό λέω, ας μας απασχολήσει επιτέλους το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής. Πού μας οδήγησε; Και γιατί επιμένουμε να την επαναλαμβάνουμε ελπίζοντας ότι θα γίνει κάποιο θαύμα και θα αλλάξει το αποτέλεσμα που είναι πια ορατό διά γυμνού οφθαλμού;

Η λογική ότι είναι μεν οι ακραίοι, Τατάρ, Οζερσάι και άλλοι, υπάρχει όμως και ο Ακιντζί που τα βάζει μαζί τους και με την Τουρκία έχει ένα νόημα. Παρότι και ο Ακιντζί κρίθηκε στο τραπέζι των συνομιλιών, όχι στις δηλώσεις. Αλλά, ξαναρωτώ:

Είναι μόνο με τον Ακιντζί που θα κάνουμε κοινό κράτος;

Οι υπόλοιποι περιμένουμε ότι θα εξαφανιστούν κάποια στιγμή από το προσκήνιο;

Και αν δεν εξαφανίστηκαν μετά από τόσα χρόνια επαναπροσεγγιστικής πολιτικής και συνάφειας του λαού μέσω οδοφραγμάτων πότε θα εξαφανιστούν;

Σε πόσα τέρμινα;

Να μην ξεχνούμε ότι συμμετείχε κι ο Οζερσάι στην επαναπροσέγγιση, με φιλικές κοινωνικές συναντήσεις, δείπνα και προγεύματα, με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, με τον Αβέρωφ Νεοφύτου, με τον Άντρο Κυπριανού και με πολλούς άλλους Ελληνοκύπριους παράγοντες και παραγοντίσκους που έτρεξαν να τον καλοπιάσουν όταν πίστεψαν πως θα είναι ο επόμενος «πρόεδρος».

Τίποτα δεν άλλαξε στην πολιτική του, παραμένει πιστός στη λύση «καλής γειτονίας». Οι δικοί μας οπαδοί των οδοφραγμάτων την ίδια λύση αποζητούν;[email protected]

Φιλελεύθερος