Είναι παλιό το πρόβλημα πολιτικοί και δημοσιογράφοι να ασχολούνται με τα δευτερεύοντα και να χάνουν την ουσία. Το ίδιο συμβαίνει και με την προβληματική, ζημιογόνο βιομηχανία νικελίου ΛΑΡΚΟ. Με αφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα για τις σκανδαλώδεις αποδοχές, εξηγεί ο Κώστας Κουτσάφτης.

Tο μενού της ενημέρωσής μας από το «σύστημα» περιλαμβάνει συνεχείς αναφορές στα επιδόματα των εργαζομένων, στις αυξήσεις μισθών και στους «κακούς συνδικαλιστές», ενώ το «αριστερό σύστημα» ασχολείται με τις διαχρονικές προσλήψεις κομματικών φίλων και με το ότι η κυβέρνηση θέλει να ξεπουλήσει και αυτό το «φιλέτο» στα ιδιωτικά συμφέροντα.

Όμως, το κόστος μισθοδοσίας στις βαριές βιομηχανίες είναι πάντα ένα μικρό ποσοστό του συνολικού κόστους τους (περίπου 20%)· στη δε περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, όπου αυτό είναι κοντά στο 19%, η μισθοδοσία δείχνει να είναι σε λογικά πλαίσια. Είναι προφανές ότι όλοι ασχολούνται με αυτό το 20% αγνοώντας το υπόλοιπο, προβληματικό 80% που είναι το κόστος παραγωγής.

Tο πρώτο δράμα της ΛΑΡΚΟ είναι η ενέργεια που καταναλώνει. Μεταξύ μας, είναι ευτυχές που το εργατικό κόστος έχει μικρή βαρύτητα γιατί ο μεγάλος ανταγωνισμός της ΛΑΡΚΟ βρίσκεται στον Τρίτο Κόσμο που έχει εργατικό κόστος το οποίο κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί στη Δύση. Συγκεκριμένα, η Ινδονησία έχει το 33% της παγκόσμιας παραγωγής νικελίου, οι Φιλιππίνες το 17%, ενώ Ρωσία, Κίνα και Αυστραλία σχεδόν όλο το υπόλοιπο. Η ΛΑΡΚΟ μέχρι πριν λίγο καιρό είχε παραγωγή 12.000 τόνους νικελίου τον χρόνο. Από τους 2.500.000 τόνους που παράγονται παγκοσμίως αντιπροσώπευε δηλαδή το 0,5% της παγκόσμιας παραγωγής. Τονίζω αυτό το μισό τοις εκατό όχι γιατί είναι κακό, αλλά γιατί ακούγονται πολλές σαχλαμάρες περί «της μεγαλύτερης βιομηχανίας της Ευρώπης», κ.λπ. Σήμερα μάλιστα που η εταιρεία έχει τεθεί σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης η παραγωγή της είναι κατά πολύ μειωμένη. Η τιμή του νικελίου είναι χρηματιστηριακή, είναι ίδια για όλους και προκύπτει από την προσφορά και τη ζήτηση. Σημειώστε δε ότι οι αναλυτές που αναφέρουν ότι ο ανοδικός ρυθμός παραγωγής μπαταριών νικελίου-καδμίου δίνει αισιοδοξία στον χώρο του νικελίου, για ακόμα μια φορά χάνουν την ουσία ασχολούμενοι με τα μικρά και αγνοώντας τα μεγάλα. Γιατί; Διότι οι μπαταρίες χρησιμοποιούν το 10% της ετήσιας παραγωγής νικελίου, ενώ το υπόλοιπο πηγαίνει για ειδικούς χάλυβες (αυτοκίνητα, αεροπλάνα, τρένα, κ.λπ.). Όσο και να αυξηθεί λοιπόν η μπαταρία, είναι πίτουρα μπροστά στη μεγάλη εικόνα (αύξηση 30% του 10% είναι 3 μονάδες). Άρα, το κλειδί στον χώρο παραμένει η παλιά και παραδοσιακή βιομηχανία.

Για τη συνέχεια Andro