Του Ανδρέα Τσιφτσιάν

Διάβασα την ανακοίνωση της κυρίας Καλλιόπης Βέττα βουλευτού του ΣΥΡΖΑ Κοζάνης με τον τίτλο:  «Ημέρα μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού» (sic).

Τί μνημονεύουμε σήμερα λοιπόν; Τον Ποντιακό Ελληνισμό! Θυμόμαστε απλά τους Έλληνες Ποντίους, αυτό. Υπάρχουν κι αυτοί, οι Πόντιοι. Ε, να μην έχουν μια ημέρα μνήμης;

Ακόμη κι αν δεχθώ ότι το κείμενο στάλθηκε από το γραφείο της κυρίας βουλευτίνας χωρίς τον παραπάνω τίτλο και ότι αυτός αποτελεί τελικά δημοσιογραφική  προσθήκη με αυτό το λάθος εκ παραδρομής, η ανακοίνωσή της μου προκαλεί μολαταύτα θυμό.

Η λέξη «Γενοκτονία» είναι εκκωφαντικά απούσα.

Η αναφορά στον ένοχο είναι επιδεικτικά απούσα.

Καμία μνεία  για τους λόγους και τα αίτια της κτηνωδίας.

Κανένα κάλεσμα για διεθνή και τουρκική αναγνώριση της Γενοκτονίας.

Η μόνη λέξη που χρησιμοποιείται για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας είναι η λέξη «διωγμός». Απλά τους έδιωξαν, υποχρεώθηκαν σε μετανάστευση ίσως.

Νιώθει θλίψη για τους θανάτους η κυρία Βέττα. Πάλι καλά, ευχαριστούμε για τα συλλυπητήρια. Κι από τί πέθαναν; Από κάποια επιδημία ίσως, από κάποιο χτικιό, από λιμό, σεισμό και καταποντισμό; Τί προτείνει λοιπόν η κυρία βουλευτής να κάνουμε αφού νιώσουμε θλίψη; Να απαιτήσουμε την αναγνώριση του «διωγμού»;

Ωστόσο, απευθυνόμενη προφανώς στους  Έλληνες και κουνώντας μεγαλοπρεπώς το δάχτυλο, μας καλεί να «συλλογιστούμε και να αναστοχαστούμε» (ναι εμείς, οι Έλληνες, τα θύματα και όχι οι μη κατονομαζόμενοι γενοκτόνοι), «ότι η βία και η μισαλλοδοξία οδηγούν τελικά στην καταστροφή»! Ένιωσα προς στιγμή μία αυθόρμητη παρόρμηση να ζητήσω και  συγγνώμη.  Ας είναι καλά για την τόσο στοργική υπενθύμιση, θα το έχουμε υπόψη μας.

Εντούτοις, είθισται, τα μαθήματα περί βίας να τα απευθύνουμε στον δράστη, όχι στο θύμα. Αλλά στο παραμύθι της κυρίας Βέττα δεν υπάρχει δράκος.

Οπότε, κάπου εδώ γίνεται επίκαιρος ο Θουκυδίδης θυμίζοντας ότι «…και την ειωθυίαν αξίωσιν των ονομάτων ες τα έργα αντήλλαξαν τη δικαιώσει» («Ιστορία», Γ, 82, 4), δηλαδή «…κι άλλαζαν την καθιερωμένη σημασία των λέξεων ώστε να ταιριάζει με τις (άνομες) πράξεις τους» (εδώ, με την ιδεολογία της πολιτικής κορεκτίλας και του εθνομηδενισμού τους).

Στην εποχή του ίντερνετ η διάδοση της γνώσης δεν μπορεί να απαγορευθεί. Το μόνο όπλο χειραγώγησης που έχει η προπαγάνδα της εξουσίας είναι να δημιουργήσει σύγχυση με μπέρδεμα εννοιών, ώστε στο «σπασμένο τηλέφωνο»  της μετάδοσης της πληροφορίας να μην εννοούν όλοι τα ίδια, να δημιουργηθεί δηλαδή διαφορετική αντίληψη και ερμηνεία της πραγματικότητας. Αυτό δεν είναι ένα γλωσσολογικό ζήτημα, αλλά ένα πολιτικό εργαλείο χειρισμού και ποδηγέτησης της πλέμπας από την καθεστηκυία τάξη.

Αυτή  η γενικότερη παραποίηση, μετάλλαξη ή υποβάθμιση των εννοιών προσπαθεί να κρύψει  με τρόπο συντονισμένο την διαστροφή και παραβίαση αξιών του πολιτικού μας πολιτισμού και τέλος,  τραυματίζει την ποιότητα της ίδιας της Δημοκρατίας. Όποιος χειρίζεται τις λέξεις, χειρίζεται αυτούς που τις χρησιμοποιούν. Περί αυτού πρόκειται.

Η Ελληνίδα βουλευτής προσβάλει ουσιαστικά τους Πόντιους και την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας με μία εθιμοτυπική και ευτελώς «σπαρακτική» ανακοίνωση  ανθρωπιστικής δηθενιάς. Αποκρύπτει την αλήθεια, ολόκληρη την αλήθεια.

Θυμίζω ότι η Γενοκτονία των Ποντίων έχει αναγνωριστεί επίσημα από την Ελληνική Βουλή το 1994. Στον νόμο του 1998 ανακήρυξης της 14ης Σεπτεμβρίου ως ημέρας εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας κατονομάζεται και ο δράστης.  

Καλώ την κυρία Βέττα να ανασκευάσει την ανακοίνωσή της και να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις της Βουλής, μέλος της οποίας είναι και η ίδια άλλωστε, αναφέροντας απερίφραστα, χωρίς υπεκφυγές, τον όρο Γενοκτονία και να κατονομάσει βεβαίως και  τον ένοχο.

Αλήθεια, ποιος διέπραξε  την Γενοκτονία, κυρία Βέττα, υπάρχει φόνος χωρίς φονιά;

Ποιες ήταν οι αιτίες της Γενοκτονίας, γνωρίζετε;

Ποια είναι η σημασία της Αναγνώρισης και γιατί την ζητούμε;

Και τελικά, ποιόν νομίζετε ότι εξυπηρετείτε;

Ο καλύτερος τρόπος να μην ξεχαστούν οι Πόντιοι και οι θυσίες τους, κυρία Βέττα, είναι να αναγνωριστεί διεθνώς η Γενοκτονία που κατέκαψε την Κιβωτό ελληνικού πολιτισμού αιώνων στην γη του Πόντου. Να μάθει όλος ο κόσμος τί έγινε τότε και από ποιους. Η «θλίψη» σας δυστυχώς δεν αρκεί διότι υπονομεύει αυτή την προσπάθεια.

Και για να συμμεριστώ την αγωνία σας, μόνο τότε «δεν θα ξεχαστούν ποτέ», από όλους εσάς.

Μόνο τότε. 

Επιμύθιο: «Η μνήμη είναι πιο δυνατή από όλα τα όπλα» όπως ακούγεται στην παρακάτω ταινία «Genocide – Μια αληθινή ιστορία». Την αφιερώνω στην κυρία Βέττα:

https://www.youtube.com/watch?v=SkHy-tkTBYc&feature=emb_logo

Εδώ η ανακοίνωση της κυρίας βουλευτού:

Δήλωση της Βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ ΠΕ Κοζάνης κ. Καλλιόπης Βέττα για την ημέρα μνήμης του Ποντιακού Ελληνισμού

«Καλλιόπη Βέττα: Οι θυσίες των Ποντίων δεν θα ξεχαστούν ποτέ»

«Η 19η Μαΐου είναι μια ημέρα θλίψης και αναστοχασμού.

Είναι μια ημέρα θλίψης καθώς θυμόμαστε τους θανάτους, τους διωγμούς και τις απίστευτες κακουχίες που πέρασαν οι Πόντιοι συμπατριώτες μας όταν εκδιώχθηκαν από τη γενέθλιά τους γη και ήρθαν έπειτα από πολλά βάσανα στην Ελλάδα για να μεγαλουργήσουν αφήνοντας το διακριτό τους στίγμα στην πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό.

Ωστόσο, είναι και μια ημέρα αναστοχασμού και περίσκεψης μιας και είναι αφορμή να συλλογιστούμε ότι η βία και η μισαλλοδοξία οδηγούν αναπόφευκτα στην καταστροφή.

Η ανάμνηση θα είναι αιώνια. Δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ»

Με εκτίμηση,

Γραφείο Βουλευτή

Καλλιόπη Βέττα

Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΠΕ Κοζάνης