Του Θοδωρή Ασβεστόπουλου

Επίθεση κατά της Ελλάδας, ότι παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες, κυρίως τη Συνθήκη της Λωζάννης όσον αφορά τα νησιά του Αιγαίου, εξαπέλυσε την Μεγάλη Πέμπτη ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, σε δηλώσεις του σε δημοσιογράφο της αντικυβερνητικής εφημερίδας Σοζτζού.

«Η Ελλάδα πρέπει να συμμορφωθεί με τις συνθήκες. Τη στιγμή που η γειτονική μας χώρα μιλάει για διεθνές δίκαιο και μας κατηγορεί για μη υπάρχουσες παρενοχλήσεις, παραβιάζει τη Συνθήκη της Λωζάννης.

Αν και είχε γίνει αποδεκτό ότι στις συνθήκες της Λωζάννης το 1923 και των Παρισίων το 1947 αναφέρεται ρητά ότι το καθεστώς των νησιών είναι να είναι αποστρατιωτικοποιημένα, από το 1936 τα νησιά σταδιακά εξοπλίζονται», δήλωσε.

Φαίνεται ότι στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάνε πάρα πολύ για σχοινί.

Οι δηλώσεις αυτές, ήρθαν για να προστεθούν στην λεκτική επίθεση που έκανε ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ Χαμί Ακσόι στην Ελλάδα στις 14 Μαρτίου.

Τότε ο κ. Ακσόι είπε μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στην ελληνική κυβέρνηση:

«Την ώρα που χαρακτηρίζει την ελληνική μειονότητα στην Αλβανία ως ελληνική εθνική μειονότητα, αποτελεί υποκρισία που δεν αποκαλεί την τουρκική μειονότητα της χώρας της, ως τουρκική».

Είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που Τούρκος αξιωματούχος αναφέρεται δημόσια και σε επίσημη δήλωση στην Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία, τον χαρακτήρα της οποίας έχει αναγνωρίσει εδώ και έναν αιώνα το αλβανικό κράτος, για να την εξομοιώσει μάλιστα με την θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.

Αλλά μιας και έπιασαν οι Τούρκοι από την μία τις μειονότητες και από την άλλη την Συνθήκη της Λωζάννης, μπορούν να μας πουν οι γείτονες τι απέγιναν οι ελληνικές μειονότητες της Ίμβρου, της Τενέδου και της Κωνσταντινούπολης, τις οποίες κατοχύρωνε η εν λόγω συνθήκη;

Ίμβρος – Τένεδος: Η αυτονομία που δεν ίσχυσε ποτέ και η λευκή εθνοκάθαρση

Μετά την τραγική κατάληξη της μικρασιατικής εκστρατείας το 1922, η Ίμβρος και η Τένεδος παραχωρήθηκαν με την Συνθήκη της Λωζάνης στην Τουρκία.

Σύμφωνα όμως με το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης, η Τουρκία ανέλαβε κάποιες, σημαντικές υποχρεώσεις, για τα δύο νησιά:

«Αι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος, παραμένουσι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελούμενης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν δι’ ό,τι αφορά εις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασίαν των προσώπων και των περιουσιών.

Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζηται ένα αυταίς δι’ αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού, τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως υπό τας διαταγάς της οποίας θα διατελεί.

Αι συνομολογηθείσαι ή συνομολογηθησόμεναι μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας συμφωνίαι, αι αφορώσι την ανταλλαγήν των Ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών, δεν θα εφαρμοσθώσιν εις τους κατοίκους των νήσων Ίμβρου και Τενέδου».

Στην πράξη η Διοίκηση, η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, τα τελωνεία και τα λιμάνια, περιήλθαν ολοκληρωτικά στους Τούρκους, αντίθετα με όσα καθόριζε η Συνθήκη της Λωζάνης.

Στον τομέα της Παιδείας, στην Ίμβρο, πριν το 1923, λειτουργούσαν δέκα σχολεία, με 1.485 μαθητές και στην Τένεδο 2 σχολεία με 450 μαθητές.

Το 1927, οι τουρκικές αρχές κλείνουν την Κεντρική Σχολή Ίμβρου και με τον Νόμο 15 “Περί Νήσων” η εκπαίδευση των ελληνικής καταγωγής μαθητών, γίνεται υποχρεωτικά τουρκική.

Στο διάστημα 1942 – 1944 με τον φόρο περιουσίας, το “varlik vergisi”, επιβάλλονται εξοντωτικοί φόροι στους Έλληνες.

Ο μητροπολίτης Ίμβρου και πολλοί προύχοντες, συλλαμβάνονται και εξορίζονται στην ανατολική Τουρκία. Δεσμεύονται οι περιουσίες των ορθόδοξων μοναστηριών και παραχωρούνται στους εποίκους.

Όλοι οι άντρες ηλικίας 20-40 ετών της Ίμβρου, επιστρατεύονται παράνομα και στέλνονται στα amele taburu, τα διαβόητα τάγματα εργασίας που λειτουργούσαν και κατά την διάρκεια της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Το 1964 με αφορμή τα γεγονότα της Κύπρου, μπαίνει σε εφαρμογή το “eritme programi”, με σκοπό τον πλήρη εκτουρκισμό των νησιών.

Κλείνουν οριστικά όλα τα σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια και νηπιαγωγεία και οι περιουσίες τους δημεύονται. Καταργείται εκ νέου, η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας, ενώ όλοι οι εκπαιδευτικοί, δάσκαλοι, καθηγητές και νηπιαγωγοί απολύονται.

Η τουρκική εθνοσυνέλευση, ψηφίζει το νόμο 6830 “Περί Απαλλοτριώσεων”.

Όλη η εύφορη γη που ανήκει σε Έλληνες, περνά σε τουρκικά χέρια. Μεγάλες εκτάσεις, χαρακτηρίζονται αναδασωτέες και κηρύσσονται απαγορευμένες για βοσκή. Ανάμεσα στα χωριά της Ίμβρου Παναγία και Γλυκύ, εγκαθίσταται σύνταγμα στρατού, όπως και στην Τένεδο.

Αφαιρείται η υπηκοότητα όσων Ίμβρίων και Τενεδίων μένουν στο εξωτερικό και δεν τους επιτρέπεται η επιστροφή τους στα νησιά. Καταστρέφονται τα περισσότερα από τα 300 ξωκλήσια. Αλλάζουν τα ονόματα των δύο νησιών. Η Ίμβρος μετονομάζεται σε Gokgeada και η Τένεδος σε Bozcaada.

Ιδρύεται τουρκική Παιδαγωγική Ακαδημία αλλά και νέος οικισμός για τους εποίκους που εγκαθίστανται στην Ίμβρο από τα βάθη της Τουρκίας.

Παράλληλα δημιουργούνται ανοικτές αγροτικές φυλακές, κοντά στο Σχοινούδι, το μεγαλύτερο από τα χωριά της Ίμβρου. Χιλιάδες βαρυποινίτες και κακοποιά στοιχεία μεταφέρονται από τα βάθη της Ανατολής και δρουν ανενόχλητοι. Απειλούν, κλέβουν, βιάζουν, σκοτώνουν. Έξι άτομα χάνουν τη ζωή τους σε Ίμβρο και Τένεδο.

Η Ελλάδα για πρώτη φορά αντέδρασε, με καταγγελία στην UNESCO (31/8/1964), για το κλείσιμο των ελληνικών σχολειών και τον μη σεβασμό των εθνικών θρησκευτικών και γλωσσικών παραδόσεων, με το νόμο 502/64. Επίσης, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου, ενημέρωσε το Συμβούλιο Ασφαλείας του OHE, καταγγέλλοντας το κλείσιμο των σχολείων και τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις.

Οι διεθνείς οργανισμοί όμως κράτησαν ίσες αποστάσεις, όπως κάνουν πάντα, σαν να έφεραν και οι δύο πλευρές ευθύνη.

Κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το 1974, οι Τούρκοι εκκενώνουν το χωριό Κάστρο της Ίμβρου και επιδίδονται σε βιασμούς και βεβηλώσεις.

Παράλληλα, άλλοι πέντε Έλληνες δολοφονούνται στα χωριά Άγιοι Θεόδωροι, Σχοινούδι, Παναγία και Γλυκύ.

Αποτέλεσμα όλων αυτών, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 να ζουν στην Ίμβρο 300 Έλληνες και 7.200 Τούρκοι ενώ στην Τένεδο, ζούσαν ελάχιστοι Έλληνες.

Όταν υπογράφτηκε η Συνθήκη της Λωζάννης, στην Ίμβρο ζούσαν 9.207 Έλληνες και ελάχιστοι Τούρκοι, ενώ το 1960 στο νησί ζούσαν 5.487 Έλληνες και 285 Τούρκοι…

Συνεπώς κάθε φορά που η Άγκυρα κάνει λόγο για την Συνθήκη και για τις μειονότητες, η Αθήνα θα πρέπει να της υπενθυμίζει τον αφανισμό του Ελληνισμού στα δύο νησιά.

www.kanaliena.gr