Του Charlie Gao

Σημείο κλειδί: Η επιτυχία του Anka-S και η ανάπτυξη του Anka-2 θα μπορούσαν να θέσουν την Τουρκία ως σημαντικό παράγοντα διεθνούς ισχύος στην αγορά μη επανδρωμένων αεροσκαφών.

Πολλές από τις φωτογραφίες της Επιχείρησης Ασπίδα Άνοιξης του Τουρκικού Στρατού εναντίον του Συριακού, αφορούν μη επανδρωμένα αεροσκάφη drone, τα οποία χρησιμοποίησε η Άγκυρα στις πρώτες γραμμές της μάχης. Στην επιχείρηση επιβεβαιώθηκαν απώλειες  τουρκικών drone, ωστόσο η Τουρκία υποστηρίζει πως η συμμετοχή τους ήταν καίρια για την διεξαγωγή της μάχης. Με ένα profile Ουράς σε σχήμα V, αισθητήρα σε σφαιρική μορφή και διατάξεις πομπών παρόμοιες με αυτές των αμερικανικών MQ-1 Predator και MQ-9 Reere Drones, η Άγκυρα προτείνει σχέδιο ανάπτυξης drone με δυτική επιρροή.

Αλλά πως αναπτύχθηκε το Τουρκικό πρόγραμμα drone Anka και ποιό είναι το μέλλον του;

Η Τουρκία άρχισε να χρησιμοποιεί και να πειραματίζεται με τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη από την δεκαετία του 1990, ξεκινώντας το δικό της αναπτυξιακό πρόγραμμα και αγοράζοντας IAI Heron από την Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία. Το ”Anka” ήταν το όνομα με το οποίο αναπτύχθηκε μία εγχώρια τουρκική παραγωγή UAV μέσου υψομέτρου από την Turkish Aerospace Industries. Τα Heron άρχισαν να χρησιμοποιούνται από την Τουρκία το 2010. Ωστόσο η επιθυμία της Τουρκίας για διεξαγωγή και ανάπτυξη ένοπλων μη επανδρωμένων μαχητικών παρακωλύθηκε από την απαγόρευση που τις επέβαλαν οι ΗΠΑ το 2012. Στην συνέχεια δόθηκε σημασία στην εγχώρια παραγωγή, με την Άγκυρα να βγαίνει κερδισμένη από αυτήν την εγχώρια ανάπτυξη. Την ίδια περίοδο η εταιρεία Bayraktar έλαβε χρηματοδότηση και στήριξη για να ξεκινήσει την παραγωγή μη επανδρωμένων τουρκικών αεροσκαφών. Η Τουρκία τροποποίησε επίσης τα ισραηλινά Heron με θερμικές κάμερες και πολλαπλούς αισθητήρες, γεγονός που τους έδωσε πολύτιμη εμπειρία στον σχεδιασμό πακέτων αισθητήρων για τα UAV.

Το πρώτο σύστημα της Anka, ο Anka-A, ξεκίνησε να πετάει περίπου το 2012. Ακολούθησε το Anka-B το 2015 και το τελικό μοντέλο Anka-S το 2018. Το Anka-S άρχισε να χρησιμοποιεί mini πυραύλους MAM-L γύρω στο 2017 από την τουρκική χωροφυλακή. Η κύρια διαφορά του Anka-S και των προγενέστερων εκδόσεων είναι η χρήση δορυφορικής σύνδεσης δεδομένων για πρόσθετες ικανότητες εμπλοκής. Τα Anka-S χρησιμοποιούνται εναντίον ένοπλων ομάδων του ΡΚΚ εντός του Τουρκικού εδάφους. Μετέπειτα ακολούθησε η επιχειρησιακή τους χρήση στο πεδίο της Συρίας.

Το χαρακτηριστικό της δορυφορικής σύνδεσης είναι ο λόγος για τον οποίο τα τηλεκατευθυνόμενα Anka-S ήταν τα κύρια αεροχήματα που χρησιμοποιήθηκαν κατά την διάρκεια της επιχείρησης Ασπίδα Άνοιξης στην Συρία, καθώς το περιβάλλον ηλεκτρονικού πολέμου στα συριακά εδάφη ήταν πάρα πολύ έντονο. Τα Anka-S στα πεδία μαχών συνεργάστηκαν και με άλλων ειδών UAV , αλλά τα κυριότερα ήταν τα Bayraktar UAV, τα οποία διεξήγαγαν τις περισσότερες αποστολές. Και τα δύο είδη UAV είναι ικανά να χρησιμοποιούν MAM-Series μικροπυραύλων, καθώς και αρκετούς μεγαλύτερους. 

Η τουρκική επιχείρηση σχεδιασμού των Anka, φαίνεται να σχεδιάζει ήδη το Anka-2, γνωστό και ως Aksungur, το οποίο είναι εμφανώς μεγαλύτερο drone.  Σχεδιασμένο με δύο κινητήρες και μεγαλύτερη μύτη, το Anka-2 λέγεται πως κουβαλάει πολύ μεγαλύτερο φορτίο (συμπεριλαμβανομένων των βομβών 230 κιλών), έχει περισσότερη αντοχή στον αέρα και διαθέτει περισσότερους αισθητήρες. Η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία τονίζει πως θέλει να διαμορφώσει την πρώτη επιχειρησιακή πτήση του Anka-2 το 2019 και να τεθεί σε πλήρη υπηρεσία το 2020-2021.

Η επιτυχία του Anka-S και η ανάπτυξη του Anka-2 θα μπορούσαν να θέσουν τη Τουρκία ως σημαντικό παράγοντα στην διεθνή αγορά μη επανδρωμένων αεροσκαφών, καθώς διαθέτει μία σειρά δοκιμασμένων επιχειρησιακά UAV και μικρών πυρομαχικών ενσωματωμένων σε αυτές. Μόνο η Κίνα προσφέρει ένα παρόμοιο πακέτο σε σχεδόν κάθε πελάτη, ενώ παράλληλα πολλά έθνη έχουν εκφράσει δυσαρέσκεια για τα κινεζικά αεροσκάφη καθώς δεν ήταν αποτελεσματικά στην χρήση τους. Το Ρωσικό Orion UAV δεν έχει τεθεί ακόμα σε λειτουργία, ενώ οι ΗΠΑ διστάζουν να πουλήσουν την τεχνολογία των ένοπλων μη επανδρωμένων αεροσκαφών σε οποιονδήποτε άλλο εκτός των στενών τους συμμάχων. 

Σχόλιο: Ο μεταφραστής επιδιώκει να προσθέσει πως τα μη επανδρωμένα UAV και τα τηλεκατευθυνόμενα drone έχουν και συμπληρωματικές επιχειρησιακές λειτουργίες στο νέο πολυχωρικό δόγμα μάχης των μεγάλων δυνάμεων. Είναι ικανά να διεξάγουν πληροφοριοκεντρικό πόλεμο μεσαίων αποστάσεων στέλνοντας ψευδοσήματα και ψευδοστόχους, ηλεκτρονικό πόλεμο έναντι εχθρικών συστημάτων αεράμυνας και ραντάρ επιτήρησης, αλλά και δικτυοκεντρικό πόλεμο θέτοντας σε συνεργασία φαινομενικά ασύνδετες πλατφόρμες μάχης όπως τεθωρακισμένα άρματα και συστήματα πυροβολικού.

Ένα πρόπλασμα πληροφοριοκεντρικού πολέμου είδαμε από την Τουρκία στον Έβρο, όπου τα ελληνικά συστήματα  φάνηκαν να μην είναι σχεδιασμένα για τέτοιου είδους απειλές. Από τα φθηνότερα αντίμετρα που θα μπορούσαν να λάβουν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι τα συστήματα jammer και παρεμβολών,τοποθετημένα τόσο σε στατικές ακριτικές περιοχές, όσο και προσαρμοσμένα σε εγχώριας κατασκευής UAV και μεταφερόμενες πλατφόρμες.

Μετάφραση-Σχόλιο: Χωριανόπουλου Άγγελου

πηγή: www.nationalinterest.com