Η αυτονομία στους αμυντικούς εξοπλισμούς και η απόκτηση οπλικών συστημάτων “κομμένα-και-ραμμένα” στα μέτρα της κάθε χώρας είναι ένας διακαής πόθος όλων των επιτελείων αλλά αντικειμενικοί παράγοντες το απαγορεύουν.

Η ανάπτυξη ενός οπλικού συστήματος είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που απαιτεί εξειδικευμένο προσωπικό, σύγχρονες εγκαταστάσεις και πολύ χρήμα για να αναπτυχθούν οι τεχνολογίες που συνθέτουν ένα πολύπλοκο σύστημα όπως ένα πολεμικό πλοίο ή ένα αεροπλάνο και πάλι απαιτούνται χρόνια ερευνών, δοκιμών και ωρίμανσης. Όλα αυτά μεταφέρονται στο οπλικό σύστημα με τη μορφή κόστους για να αποσβεστούν οι δαπάνες χρόνων σε έρευνα, υλικά και επιστημονικό και τεχνικό προσωπικό.

Ωστόσο, όταν οι πόροι ενός κράτους δεν είναι αρκετοί, είτε με τη μορφή χρημάτων προς επένδυση είτε εγκαταστάσεων και έμπειρου προσωπικού, η ανάπτυξη οπλικών συστημάτων μπορεί να αποδειχθεί μια διαδικασία τόσο κοστοβόρος που να ανατρέψει προϋπολογισμούς και προγράμματα αφήνοντας τελικά τη χώρα φτωχή και έκθετη στα αμυντικά προβλήματα.

Μια τέτοια περίπτωση είναι αυτή του Tejas. Το ινδικής ανάπτυξης μονοκινητήριο, δελταπτέρυγο μαχητικό εκκίνησε σαν πρόγραμμα στις αρχές τηςε δεκαετίας του 1980 για να ενεργοποιήσει την ινδική πολεμική αεροπορική βιομηχανία και να αποδώσει ένα ελαφρύ μαχητικό χαμηλού κόστους που θα αντικαθιστούσε σε μεγάλους αριθμούς τα παλιά σοβιετικά μαχητικά που εξόπλιζαν (και εξοπλίζουν ακόμα) την ινδική αεροπορία και το ινδικό ναυτικό.

Το πρόγραμμα παρουσίασε τεράστιες καθυστερήσεις και υπερβάσεις κόστους που ανέβαλαν σχεδόν για 40 χρόνια την ένταξή του σε υπηρεσία μέχρι να αποκτηθεί η πολυπόθητη τελική επιχειρησιακή πιστοποίηση από την ινδική υπηρεσία αεροπλοΐας τον Φεβρουάριο του 2019. Το αεροσκάφος είναι συγκρίσιμο από άποψη διαστάσεων και βάρους με το σουηδικό Gripen και το σινο-πακιστανικό JF-17 αν και πολύ ελαφρύτερο μικρότερων επιδόσεων από σχέδια όπως το αμερικανικό F-16 Fighting Falcon ή το κινεζικό J-10 Firebird.

Πολλά από τα προβλήματα του Tejas προέρχονται από την έλλειψη ικανής τεχνογνωσίας της ινδικής αεροπορικής βιομηχανίας που ανάγκασαν την Ινδία να ενσωματώσει έτοιμα υποσυστήματα από την διαθνή αγορά στο σχέδιο. Έτσι, ο κινητήρας του είναι ο αμερικανικός F404 της General Electric (που αναπτύχθηκε αρχικά για το F-20 Tigershark στη δεκαετία του ’70), πολλά ηλεκτρονικά συστήματα προέρχονται από το Ισραήλ και οι πύραυλοι που το οπλίζουν είναι ρώσικοι.

Για τη συνέχεια ptisidistima