Είμαι κάτοικος εξωτερικού και έρχομαι στην Ελλάδα περίπου μία φορά κάθε μήνα πάντα όμως Σαββατοκύριακα.

Το Σάββατο διάβασα στον ηλεκτρονικό Τύπο αυτή την είδηση και θυμήθηκα τι είχε συμβεί όταν το 2012 πέθανε ο πατέρας μου.

Μάλιστα τις επόμενες ημέρες και λόγω των αργιών είχα καθίσει κι έγραψα ένα email με την εμπειρία μου σε οικογενειακό πρόσωπο.

Τον κάλεσα λοιπόν χθες στο τηλέφωνο και γνωρίζοντας την απίστευτη σχολαστικότητά του, τον παρακάλεσα να το ψάξει.

Το βρήκε, έχει ημερομηνία αποστολής Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012 και μου το έστειλε πίσω.

Για να καταλάβουμε τι είναι αυτό το πιστοποιητικό περί μη δημοσίευσης διαθήκης.

Είναι ακριβώς όπως το έγραψα πριν 7,5 χρόνια, έχω αλλάξει μόνο κάποιες λέξεις για να είναι στα πλαίσια της αστικής ευγένειας

Αν το δημοσιεύσετε σας παρακαλώ δεν θέλω να εμφανισθεί το όνομά μου

Δικαστήρια Ευελπίδων,

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012.

Πρωτοδικείο Αθηνών.

Στο κτίριο 4 υπάρχει ένας προθάλαμος στον πρώτο όροφο μαζί με ένα γκισέ. Εκεί υπάρχει ένας νεαρός υπάλληλος που είναι επιφορτισμένος να παραλαμβάνει τις αιτήσεις για την έκδοση πιστοποιητικού περί μη δημοσιοποίησης διαθήκης.

Είναι μια καθαρά τυπική διαδικασία που πιστοποιεί ότι ο θανών ανήκει στο 99,0% των Ελλήνων των οποίων η περιουσία μοιράζεται μετά το θάνατό τους σύμφωνα με την νόμιμη κληρονομική διαδοχή και όχι κάπως αλλιώς.

Την αίτηση κάνουν συγγενείς του θανόντος προκειμένου να τακτοποιήσουν αυτά ακριβώς τα θέματα.  Μπαίνεις στα δικαστήρια, από μία και μόνο είσοδο κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να προσεγγίσεις από πολύ μακριά περπατώντας τα δικαστήρια διότι κοντά στην κύρια είσοδο δεν υπάρχει περίπτωση να παρκάρεις συν ένα πεντάλεπτο περπάτημα μέσα στα δικαστήρια από την κεντρική είσοδο μέχρι το κτίριο 4.

Αγοράζεις μεγαρόσημο (έμμεσος φόρος που προορίζεται αποκλειστικά στην κατασκευή νέων δικαστικών κτιρίων) και κάνεις την αίτηση συμπληρώνοντας  το ειδικό έντυπο.

“Την Τρίτη παραλαβή από εδώ”: λέει ο νεαρός υπάλληλος.

“Μπορείτε να μου το στείλετε με ταχυδρομείο στο σπίτι”;

-Αυτό συνήθως το κάνουμε μόνο για επαρχία

– Επειδή εγώ φεύγω από Αθήνα σήμερα και η μάνα μου είναι 72 χρονών γυναίκα όπως καταλαβαίνετε δεν είναι εύκολο να έρθει από Αγία Παρασκευή εδώ μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο;

-περάστε μέσα στο γραφείο λέει ο νεαρός…

Και πέφτει η μάσκα……

Άκου τώρα:

Γραφείο σημαίνει ένα 3*3 γραφειάκι 5 μέτρα πιο κει με 2 γραφεία και 2 γυναίκες υπαλλήλους περίπου 55 χρονών μέσα.

Στέκομαι στην πόρτα και περιμένω.

Η τρίτη κυρία, συνάδελφός τους, παίρνει ένα χαρτί, λέει ευχαριστώ που με εξυπηρετήσατε κορίτσια και φεύγει.

-Εσείς τι θέλετε;

– Θέλω το πιστοποιητικό αλλά επειδή φεύγω σήμερα για εξωτερικό θα ήθελα να ρωτήσω εάν μπορεί να βγει τώρα.

– Ε λοιπόν αυτό το πράγμα δεν μπορεί να συνεχιστεί, δεν μπορεί ο πολίτης να τα αφήνει όλα τελευταία στιγμή χωρίς επιπτώσεις και μετά να βιάζεται.

– Δεν τα άφησα  τελευταία στιγμή, απλώς σήμερα το πρωΐ με ενημέρωσαν στη ΔΟΥ Χολαργού ότι το παλιό πιστοποιητικό δεν κάνει πλέον, θέλουν ένα πιο πρόσφατο.

-Ε βέβαια κύριε αφού η ισχύς του είναι τρεις μήνες, τελευταία στιγμή είναι. Πρέπει όμως ο δημόσιος υπάλληλος να έχει τη δυνατότητα να τιμωρεί τον πολίτη για τη συμπεριφορά του(!!!!!!). Ήρθες εδώ τελευταία στιγμή; Πάρε ένα γερό πρόστιμο για να μάθεις.

– Εν πάσει περιπτώσει εγώ είμαι από το εξωτερικό και πήρα αυτές τις ημέρες άδεια για αυτήν την δουλειά ξέρετε.

– Κοιτά να δεις μία σύμπτωση ρε παιδί μου. Όλοι όσοι έρχονται σε αυτό το γραφείο και βιαστικοί είναι και στο εξωτερικό μένουν και πρέπει εμείς να τους εξυπηρετήσουμε γρήγορα.

Και πού μένετε αν επιτρέπεται η ερώτηση;

-Στη Βουλγαρία.

– Στη Βουλγαρία είναι έτσι τα πράγματα όπως εδώ, δηλαδή εξυπηρετείσθε σήμερα για σήμερα;

– Μια που ρωτάτε, είναι κάπως καλύτερα τα πράγματα.

– Στις εφορίες;

– Και στις εφορίες και στις δημόσιες υπηρεσίες (αντιλαμβάνεσαι τώρα ότι εάν δεν ήθελα να πάρω το ομορφόχαρτο και δεν είχα περίπου παρκάρει  στο κάπου θα είχε γίνει τρικούβερτος καυγάς με την κυρία αλλά περίμενε έχει κι άλλο)

– Άντε να μην πω τίποτα πρωϊνιάτικα…. Τέλος πάντων,  δώστε μου εδώ….

Παίρνει την αίτηση, πληκτρολογεί το όνομα, πατάει το print, εκτυπώνεται η ομορφιά, κολλάει τα μεγαρόσημα, σφραγίζει, υπογράφει, μου τα δίνει.

Σύνολο: περίπου 50 δευτερόλεπτα

Για ποιο λόγο αυτό να μην μπορεί κάποιος να το πάρει αυτόματα από μία βάση δεδομένων; Κι αν όχι ο πολίτης, ο υπάλληλος της εφορίας, του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, της πολεοδομίας.

Να χάσεις περίπου 3 ώρες για αυτό το πράγμα. Και να θεωρούνε αφύσικο στα δικαστήρια ότι θέλεις να προστατεύσεις τον χρόνο σου όταν μάλιστα πρέπει να πας εκεί μόνο από τις 8 έως τη μία το μεσημέρι.

Και τρία άτομα πληρώνονται για αυτήν τη δουλειά. Τη στιγμή που περιμένεις μήνες για να καθαρογραφεί μία απόφαση. Και υφίστασαι και αυτή την επίδειξη βλακείας και καφρίλας που πέρα από την πλάκα δες το και λίγο περιγραφικά…

Η δουλειά είναι 1 λεπτό. Για ποιο λόγο σου λένε έλα να πάρεις μεθαύριο κάτι που μπορείς να πάρεις άμεσα;;;; Κι αν κάποτε ψάχνανε σε φακέλους τώρα πια είναι μηχανογραφημένα.

Ποιος αποφάσισε για μία δουλειά ενός λεπτού να απαιτούνται 2 επισκέψεις σε έναν τόσο δυσπρόσιτο χώρο;

Ποιος έκτακτος κύριος αποφάσισε να λέει ελάτε μετά τρεις ημέρες για κάτι που γίνεται σε ένα λεπτό;;; Και η υπάλληλος γιατί τσαντίστηκε;

Απάντηση: Διότι μέρες που είναι ήθελε να τριγυρνάει στα γραφεία και να χαριεντίζεται με τους άλλους, πιθανόν να ήθελε και να την κοπανήσει από το γραφείο για να μαγειρέψει και οι βιαστικοί πολίτες της χαλάγανε την ιστορία.

Είναι δυνατόν ;

Για αυτούς μπατιρίσαμε;

Ναι, γι αυτούς. Κι επειδή κανείς από τους άλλους,  τους “πολίτες” δεν ενδιαφέρεται να βελτιώσει τον τόπο του. Και αυτό είναι το τεράστιο πρόβλημα.

[email protected]

Capital