Στην προσπάθεια αναχαίτισης της τουρκικής επιβουλής και της αποτροπής δημιουργίας τετελεσμένων εις βάρος της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας στο ΝΑ Αιγαίο, η Αθήνα δεν διαθέτει συμμαχικές εφεδρείες, ας μην γελιόμαστε. Πρέπει να τις δημιουργήσει…
Η συνεννόηση με το Ισραήλ είναι νομοτελειακά το μοναδικό όπλο με πολλαπλασιαστική ισχύ, στο βαθμό που θα αποκτήσει στρατιωτική υπόσταση και αμυντικό βάθος.
Μόνο το Ισραήλ υπολογίζει ο Ερντογάν ως εν δυνάμει περιφερειακό αντίπαλο σε μία στρατιωτική αναμέτρηση που και οι δύο θέλουν να αποφύγουν, γι αυτό και μέχρι σήμερα δεν έχουν «ακουμπιστεί». Ισχύει εδώ το «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη».
Αυτόν τον φόβο επομένως που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία «αυτοσυγκράτηση» την Τουρκία πρέπει να εκμεταλλευθεί η Ελλάδα.
Μόνο που η στρατηγική σύμπραξη με το Ισραήλ-επίσης ας μην γελιόμαστε-δεν προσφέρεται τσάμπα.
Στις διεθνείς σχέσεις οι συμμαχίες δεν «χαρίζονται». Κάτι εξαιρετικά σοβαρό θα πρέπει να προσφέρει η Ελλάδα για να διασφαλίσει την έμπρακτη ενίσχυση της συνεργασίας με το Ισραήλ στο στρατιωτικό πεδίο.
Και αυτό δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και την μεταφορά εκεί της ελληνικής πρεσβείας. Μία χειρονομία υψηλής συμβολικής αξίας προς το εβραικό έθνος και το ισραηλινό κράτος που θα πρέπει βεβαίως να συνδεθεί άρρηκτα με συγκεκριμένα ανταλλάγματα για να οδηγήσει στον απώτατο στόχο: Την υπογραφή δηλαδή ενός αμυντικού συμφώνου «αμοιβαίας συνδρομής» σε περίπτωση επίθεσης από Τρίτη χώρα.