Του Γιώργου Ρακκά 

Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, στη Θεσσαλονίκη είχαμε τον «εμφύλιο» της Νέας Παραλίας. Το ζήτημα προκλήθηκε όταν το Open, ιδιοκτησίας Ιβάν Σαββίδη, μετέδωσε πλάνα από μια γεμάτη Νέα Παραλία, ισχυριζόμενο ότι την Κυριακή 30/3, ο κόσμος της πόλης επέλεξε να βγει μαζικά να περπατήσει σε αυτήν. Όπως αποδείχθηκε, στα πλάνα η παραλία ήταν τόσο συνωστισμένη γιατί ο τηλεφακός της κάμερας που χρησιμοποιήθηκε συνέπτυξε την έκτασή της. Βέβαια, υπάρχουν κι άλλες φωτογραφίες που δείχνουν την παραλία να έχει μεν κόσμο υπερβολικό για τον κοινωνικό αυτοπεριορισμό του κορωνοϊού, όχι όμως τόσο πολύ όσο έδειξε η τηλεόραση.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η κυβέρνηση, ο δήμος και η περιφέρεια απάντησαν με απαγόρευση πρόσβασης για τις ώρες εκείνες της ημέρας που θεωρούνται ώρες αιχμής. Ακολούθησαν οι οργισμένες αντιδράσεις μερίδας πολιτών, που θεώρησαν την κίνηση αυτή ως πράξη σημαντικού περιορισμού των ελευθεριών τους, και στο κατόπι εκφράστηκε και η αντιπολίτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ, και κομμάτια της δικαιωματιστικής κεντροαριστεράς.
Την ίδια στιγμή τα νέα που έρχονται από την ελληνική ύπαιθρο δεν είναι ενθαρρυντικά. Τα μέτρα, αλλά και ο φόβος του κόσμου, έχουν σταματήσει την αλυσίδα κυκλοφορίας των αγροτικών προϊόντων, που προμηθευόμαστε από μανάβικα και σούπερ μάρκετ της πόλης. Στα Ίρια της Αργολίδας, οι καλλιεργητές αγκινάρας έχουν αφήσει 100 τόνους άκοπους στο χωράφι, εξαιτίας της απαγόρευσης των λαϊκατζήδων να μεταφέρουν τα προϊόντα τους εκτός νομού. Είμαστε στην εποχή της αγκινάρας, και η παραγωγή της διατίθεται ως επί το πλείστον μέσω λαϊκών, ενώ η ζημιά ανέρχεται στα 8.000 – 15.000 ευρώ ανά 25 στρέμματα. Το ίδιο συμβαίνει και στην Κρήτη. Στην Ιεράπετρα η τομάτα έφτασε να πωλείται 0,17/κιλό, ενώ στην Αττική διατίθεται στο 1,50 €/κιλό.

Στα Φαλάσαρνα Κισάμου, 50 τόνοι τομάτας την ημέρα μένουν αδιάθετοι και δίνονται στα αιγοπρόβατα.
Εστιασμένοι όπως είμαστε στις πόλεις, ασχολούμαστε με ό,τι αυτές αναδεικνύουν ως κύριο ζήτημα. Η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων που κάνουμε, όμως, είναι εντελώς λάθος: Τι θα συμβεί αν, λόγω της καραντίνας, η εποχική μετανάστευση των εργατικών χεριών που απασχολούνται στη συγκομιδή δεν πραγματοποιηθεί; Αν δεν δοθεί λύση στην κυκλοφορία των αγροτικών προϊόντων; Μήπως, αν παραταθεί κι άλλο ο κοινωνικός περιορισμός, θα έχουμε ελλείψεις στα σούπερ μάρκετ; Δεν είναι μόνο οι αγρότες, και η παραγωγή τους, είναι και η παραγωγή γενικώς που οφείλει να συνεχιστεί για να μην πάθει η χώρα ολοκληρωτική οικονομική καθίζηση. Η κυβέρνηση δεν είναι αμέτοχη σε αυτόν τον παρασιτισμό. Έσπευσε να κανονίσει την εξασφάλιση της ζήτησης, με τα επιδόματα –απολύτως αναγκαία για να μην παρεξηγούμαστε– αλλά άφησε ως τελευταία προτεραιότητα την παραγωγή και την κυκλοφορία των προϊόντων.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό για την αντιπολίτευση, όχι μόνο να δείξει τη λανθασμένη πολιτική, αλλά και τη φαύλη παρασιτική νοοτροπία που βρίσκεται από πίσω της. Ενδιαφέρθηκε κανείς; Όχι αρκετοί. Οι υπόλοιποι κρίνουν σημαντικότερο το «δικαίωμα στη βόλτα», και δεν έχουν τουλάχιστον ως προς αυτό ούτε τη διεθνή προοπτική, να δουν τη μεγάλη αντίφαση μιας Θεσσαλονίκης που μαλώνει για τους περιορισμούς της καραντίνας, την ίδια στιγμή που στις γειτονικές Ισπανία και Ιταλία υπάρχει εκατόμβη νεκρών. Καμία συνείδηση, όμως, για το τι συμβαίνει δίπλα μας, ούτε για το τι θα συμβεί σε εμάς τους ίδιους στο μέλλον.

Με τον παρασιτισμό που έχει παρασύρει την ελληνική κοινωνία, όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητα. Γιατί, ως γνωστόν, η ντομάτα φυτρώνει στον πάγκο της λαϊκής, του μανάβη ή του σούπερ μάρκετ, «οικονομία» είναι μόνο οι καφετέριες και οι ταβέρνες, πραγματικότητα είναι μόνο ο αφαλός μας.

www.ardin-rixi.gr