Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal – Ουάσιγκτον

Ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών στην Άγκυρα, Τόμας Τζέι Μπάρακ (Thomas J. Barrack) είναι μία κατηγορία από μόνος του. Πρώτα απ’ όλα είναι «προεδρικός φίλος», που σημαίνει ότι ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ του κρατά σταθερά μία θέση στον κύκλο των λεγόμενων «κολλητών».

Επιχειρηματίας και δικηγόρος, τώρα αποφάσισε να το παίξει και διπλωμάτης. Ότι ζήτησε από τον κ. Τράμπ του το έδωσε στο πλαίσιο της φιλίας τους και της κοινής επιχειρηματικής τους δραστηριότητας: Την αμερικανική πρεσβεία στην Άγκυρα. Εσχάτως ανέλαβε και …«κυβερνήτης» της Συρίας. Οι πρώτες κινήσεις του είναι καταστροφικές.

• «Βάφτισε» τον τζιχαντιστή πρόεδρο της χώρας σε …σύμμαχο της Αμερικής. Εδώ σημειώνουμε ότι ως επικηρυγμένος τρομοκράτης είχε ευθύνη και για τις δολοφονίες Αμερικανών πολιτών, είτε τις έκανε ο ίδιος, είτε τα μέλη των συμμοριών που διοικούσε.
• Ο κ. Μπάρακ «ευλόγησε» τον στρατό της Συρίας, ο οποίος έχει γεμίσει με τρομοκράτες, πρώην συντρόφους του Σύριου προέδρου.

Και με όλα αυτά έθεσε σε κίνδυνο την ασφάλεια του Ισραήλ. Γι’ αυτό την περασμένη Τρίτη έτρεχε να διαβεβαιώσει τον Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι όποιος είναι εχθρός του Εβραϊκού Κράτους, είναι και δικός του. Στο βιογραφικό του αναφέρει ότι είναι εγγονός Καθολικών μεταναστών από το Λίβανο.

Στο σημείο αυτό να προσθέσουμε ότι ο δισεκατομμυριούχος συμπέθερος του Προέδρου Τράμπ, ο οποίος είναι και σύμβουλος του για τα θέματα του Λιβάνου, έχει επίσης γεννηθεί στην πολύπαθη χώρα. Άρα το Ισραήλ, με αυτούς του δύο να …συμβουλεύουν τον Πλανητάρχη, έχει θέμα.

Αυτός ήταν ο λόγος που ο Ισραηλινός πρωθυπουργός τράβηξε, κυριολεκτικά, το αυτί του κ. Μπάρακ, στον οποίο στεγνά είπε να μην παίζει με την ασφάλεια του Εβραϊκού Κράτους. Αναχωρώντας από τα Ιεροσόλυμα την Τετάρτη έγραψε:

• «Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου και εγώ συναντηθήκαμε στην Ιερουσαλήμ σήμερα (4 Ιουνίου) για να συζητήσουμε για τη Συρία και την ευρύτερη περιοχή.

Ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών οραματίζεται μια Συρία που δεν θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πλατφόρμα από οποιοδήποτε τρίτο έθνος κράτος ή μη εθνικό κράτος, για να απειλήσει τους γείτονες της Συρίας, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ».

Ωραία τα λόγια θα πείτε, αλλά οι πράξεις του κ. Μπάρακ δεν συνάδουν με την πάγια αμερικανική θέση για προστασία, με κάθε θυσία, του Ισραήλ. Διότι στη Συρία ο Αμερικανός πρέσβης δημιουργεί ένα τζιχαντιστικό κράτος, που θα αποτελέσει την μεγαλύτερη απειλή για τα Ιεροσόλυμα. Μεγαλύτερη και από το Ιράν.

• Πάμε τώρα στα δικά μας. Εάν ο εν λόγω επιχειρηματίας-δικηγόρος-πρέσβης δημιουργεί αδιάντροπα τόσα προβλήματα σε μία χώρα που είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Αμερικής, θα νοιαστεί για την Ελλάδα και την Κύπρο, εάν ο μη γένοιτο αποφασίσει ο Ντόναλντ Τράμπ να ασχοληθεί με το Αιγαίο και το Κυπριακό;

Σίγουρα θα υποστηρίξει την τουρκική θέση. Όμως, μου έλεγε ένας διπλωμάτης αστειευόμενος φυσικά, μπορεί και να του προτείνει να γίνει «Ριβιέρα» της Μεσογείου η κατεχόμενη Αμμόχωστος, υπό τη διοίκηση των ΗΠΑ!!! Διότι για τον κ. Μπάρακ όλα είναι μπίζνες. Όλα είναι χρήματα.

Είναι της θεωρίας πως οι επενδύσεις λύνουν προβλήματα. Τόσο καλά γνωρίζει την ευρύτερη γειτονιάς μας, ειδικά τη Μέση Ανατολή. Οι βασιλιάδες και οι εμίρηδες που παίζουν τις ζωές των ανθρώπων με το χρήμα και υπόσχονται δισεκατομμύρια επενδύσεων στον κ. Τράμπ, όταν έρθει η ώρα μετατρέπονται σε υποστηρικτές αντιδυτικών τρομοκρατών. Που ζει ο εν λόγω Αμερικανός πρέσβης.

Ο κ. Μπάρακ με εντολή του κ. Τράμπ, πέρασε άρον-άρον από την Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας και στη συνέχεια από την Ολομέλεια και έφτασε στην Άγκυρα στο …δευτερόλεπτο. Ξεκίνησε αμέσως δουλειά ως ατζέντης της Τουρκίας. Δεν υπηρετεί τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα.

• Την ίδια στιγμή η θέση του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα «χηρεύει» μετά την αναχώρηση του Τζόρτζ Τσούνη και η κ. Κίμπερλι Γκίλφοϊλ που επιλέχθηκε από τον κ. Τράμπ, βρίσκεται στην Ουάσιγκτον και δεν γνωρίζουμε πότε θα αναλάβει το πόστο της.
• Ακόμα: Η άξια πρέσβειρα στη Λευκωσία, Τζούλι Ντέιβις, βρίσκεται στο βομβαρδισμένο Κίεβο, όπου ασχολείται καθημερινά με την Ουκρανία.

Ο κ. Μπάρακ, λοιπόν, εργάζεται πυρετωδώς υπέρ της Τουρκίας, και στην Αθήνα και τη Λευκωσία οι πρεσβείες είναι ακέφαλες.

Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Τα πράγματα για την Ελλάδα και την Κύπρο δεν είναι καλά. Ο Ντόναλντ Τράμπ δεν είναι ένας προβλέψιμος Πρόεδρος. Το ζούμε καθημερινά. Παίρνει, και αλλάζει, αποφάσεις στο δευτερόλεπτο. Και δεν κάνει διορθωτικές κινήσεις όταν κάνει λάθη. Διορθώνει το λάθος με μεγαλύτερο.

Η Λευκωσία και η Αθήνα πρέπει να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση με ψυχραιμία. Δεν χρειάζονται βιαστικές κινήσεις, ούτε πανικός. Δεν θέλει και πολύ να τα «πάρει στο κρανίο» ο Πλανητάρχης αν αντιληφθεί ότι ο κ. Μπάρακ παίζει δικά του προσωπικά παιγνίδια, όπως αυτά στη Συρία…

H Κυβέρνησις, ἀνατρέποντας τήν πολιτική πού ἡ ἴδια ἐφάρμοζε ἐπί πεντέμισι χρόνια, προχωρᾶ στήν υἱοθέτηση τῆς λεγόμενης «θετικῆς οἰκονομικῆς ἀτζέντας» μέ τήν Λιβύη, χωρίς τήν παραμικρή δέσμευση τῆς μεταβατικῆς Κυβερνήσεως Ἐθνικῆς Ἑνότητος τῆς Τριπόλεως γιά μελλοντική κατάργηση (ἤ, τοὐλάχιστον, ἔναρξη ἀναθεωρήσεως) τῶν μνημονίων της μέ τήν Τουρκία.

Τοῦ Ἀλέξανδρου Τάρκα*
Ὥς τώρα, ἔχουν ὑπογράφει τρία –νομικά ἕωλα– τουρκολιβυκά μνημόνια. Δύο, τόν Νοέμβριο τοῦ 2019, γιά τήν στρατιωτική συνεργασία καί τήν ὁριοθέτηση ΑΟΖ μέ παράκαμψη τῶν ἑλληνικῶν νησιῶν τοῦ Αἰγαίου καί τῆς ὑφαλοκρηπῖδας τους, συμπεριλαμβανομένης τῆς Κρήτης. Τό τρίτο, πού ὑπεγράφη τόν Ὀκτώβριο τοῦ 2022, ἀφορᾶ στήν συνεκμετάλλευση τῶν λιβυκῶν ὑδρογονανθράκων. Ἀκολούθως, τόν Δεκέμβριο τοῦ 2023, ὁ –ἐλεγχόμενος ἀπό τήν Ἄγκυρα– Πρωθυπουργός τῆς Λιβύης, Ἀμπ. Ντμπέιμπα, κοινοποίησε στόν ΟΗΕ ἀπόφαση ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν ὑδάτων στά 12 ναυτικά μίλια καί ἀνακηρύξεως συνορεύουσας ζώνης 24 ν.μ.

Φέτος τόν Μάρτιο, ἡ Ἀθήνα ἀναθάρρησε, ἐπειδή ὁ κ. Ντμπέιμπα καί ἡ Ἐθνική Ἑταιρεία Πετρελαίου (NOC) ἀνακοίνωσαν διεθνῆ διαγωνισμό ἐκμεταλλεύσεως θαλάσσιων οἰκοπέδων ὑδρογονανθράκων, κοντά στήν Κρήτη, ἀποφεύγοντας νά θίξουν τίς θαλάσσιες ζῶνες τῆς Ἑλλάδας ὑπό τό σημερινό νομικό πλαίσιο τῆς μή ὁριοθετημένης ΑΟΖ. Ἐπίσης, τά ὅρια δύο ἄλλων οἰκοπέδων τοῦ διαγωνισμοῦ ἐφάπτονται στήν ἑλληνική ὑφαλοκρηπῖδα, ὅπως ἔχει καθοριστεῖ μέ τόν νόμο 4001/2011 («νόμος Μανιάτη»). Ὡστόσο, δέν ὑπάρχει βάσιμος λόγος ἑλληνικοῦ ἐνθουσιασμοῦ, καθώς σέ ὅλη τήν Μεσόγειο (καί διεθνῶς) γιά τά ἐφαπτόμενα κοιτάσματα ὑδρογονανθράκων ἀσκεῖται πίεση συνεκμεταλλεύσεώς τους. Μεσοπρόθεσμα, ἡ –πιθανότατη– ἐξέλιξη θά εἶναι ἡ Ἑλλάδα νά πιέζεται γιά συμφωνία συνεκμεταλλεύσεως μέ τόν τουρκικό κρατικό ὅμιλο TPAO, ὁ ὁποῖος ἔχει προβάδισμα γιά τά θαλάσσια οἰκόπεδα τῆς Λιβύης μέ βάση τό μνημόνιο τοῦ 2022.

Ἄν καί, ἀσφαλῶς, στήν διπλωματία πρέπει νά διατηροῦνται ἀνοιχτοί δίαυλοι ἐπικοινωνίας, εἰδικά μέ τίς χῶρες μέ τίς ὁποῖες ὑπάρχουν σοβαρά διμερῆ προβλήματα, ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης καί οἱ διορισμένοι (μή ἐκλεγμένοι) ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Γιῶργος Γεραπετρίτης καί ὑφυπουργός Ἀλεξάνδρα Παπαδοπούλου κινοῦνται σέ θολό τοπίο. Δέν ζητοῦν προηγούμενο ἤ ταυτόχρονο ἀντάλλαγμα ἀπό τήν Λιβύη οὔτε καί θέτουν στό διαπραγματευτικό τραπέζι κάποια βαρύνουσα ἀπαίτηση.

Θεωρητικά, ἐν ὄψει τῶν συνομιλιῶν γιά τήν «θετική ἀτζέντα», ἡ λιβυκή πλευρά ὑποσχέθηκε τήν ἐπανάληψη, ἀορίστως καί «ἐν εὐθέτῳ χρόνω», τῶν συνομιλιῶν ἐμπειρογνωμόνων γιά τήν ὁριοθέτηση ὑφαλοκρηπῖδας. Πρακτικά, ἡ ὑπόσχεση δέν ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία. Γιατί καί τόν Ἀπρίλιο τοῦ 2021, ὅταν ὁ κ. Μητσοτάκης ἐπισκέφθηκε τήν Τρίπολη, τό Μέγαρο Μαξίμου ἤλπιζε καί ἔκανε –ἀνεπίσημες– διαρροές περί ἐπικείμενης ἀναβιώσεως ἀκριβῶς τῶν ἴδιων τεχνικῶν διαβουλεύσεων. Ἀντίθετα, ὁ κ. Ντμπέιμπα –ἐπίσημα, δημόσια καί προκλητικά– ζήτησε «διαπραγματεύσεις μεταξύ Ἑλλάδας-Τουρκίας καί Λιβύης-Τουρκίας γιά τόν ὁρισμό τῶν οἰκονομικῶν ζωνῶν, ὥστε νά συνεχιστεῖ ἡ συνεργασία στήν περιοχή τῆς Μεσογείου». Ὁ Πρωθυπουργός δέν ἀπάντησε καί ὁ Λίβυος ὁμόλογός του δέν ἔχει συμφέρον νά ἀλλάξει τακτική.

Ἐκτός σημαντικοῦ ἀπροόπτου, ὁ κ. Γεραπετρίτης θά ἐπισκεφθεῖ σύντομα τήν Λιβύη μέ τήν πρόθεση νά ἱκανοποιήσει, ἄμεσα ἤ ἐντός λίγων μηνῶν, τό αἴτημα ἐπαναλήψεως τῆς ἀπ’ εὐθείας ἀεροπορικῆς συνδέσεως Ἀθήνας-Τρίπολης. Ἐπί πλέον, ἡ Ἑλλάδα σκοπεύει νά προτείνει στήν Κομμισσιόν καί τούς 26 ἑταίρους στήν ΕΕ τήν ἄρση τῶν αὐστηρότατων ἀπαγορεύσεων πού ἔχουν ἐπιβληθεῖ στήν λιβυκή πολιτική ἀεροπορία γιά πτήσεις στόν εὐρωπαϊκό ἐναέριο χῶρο. Παραμένει ἄγνωστος ὁ λόγος πού ἡ Ἀθήνα προτίθεται νά κάνει ἕνα τόσο μεγάλο δῶρο στήν Τρίπολη, πρίν ἀποσπάσει ἀντάλλαγμα ἤ ὑπόσχεση ἀνταλλάγματος. Ἰδιαίτερα ἄν ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν δύο σημαντικά στοιχεῖα: πρῶτον, ὅτι, στίς ἀρχές τοῦ 2022, εἶχε ἀπορριφθεῖ κατηγορηματικά τό ἴδιο λιβυκό αἴτημα μετά ἀπό δύο συσκέψεις τοῦ τότε ὑφυπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Κώστα Φραγκογιάννη μέ ἐκπροσώπους τῶν συναρμόδιων ὑπουργείων καί ὑπηρεσιῶν ἀσφαλείας τῆς χώρας. Καί, δεύτερον, ὅτι πρό ἑβδομάδων, σέ συνεδρίαση ἁρμόδιας ἐπιτροπῆς τῆς ΕΕ, ἀξιολογήθηκε ὅτι ἡ κατάσταση στήν Λιβύη ἐπιδεινώνεται λόγῳ τῶν παρεμβάσεων τῆς Μόσχας καί τῆς Ἄγκυρας.

Στό ἄνοιγμα πρός τήν Λιβύη ἐμπλέκεται καί ὁ ὑφυπουργός Τάσος Χατζηβασιλείου (ἀντικαταστάτης τοῦ κ. Φραγκογιάννη) γιά τήν συζήτηση ἐπενδυτικῶν θεμάτων. Ἡ ἰδέα δέν θά ἦταν κακή, ἄν τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν ἀξίωνε τήν προηγούμενη –ἔστω μερική– συμμόρφωση τῆς Τρίπολης πρός στοιχειώδεις ὑποχρεώσεις της. Τά ἀρχικά χρέη τῆς Λιβύης πρός ἑλληνικές ἑταιρεῖες χρονολογοῦνται ἀπό τήν δεκαετία τοῦ ’70. Τό 1999, οἱ τότε ὑπουργοί Ἐξωτερικῶν καί Ἐθνικῆς Οἰκονομίας, Γ. Παπανδρέου καί Γ. Παπαντωνίου, ὑπέγραψαν μνημόνιο κατανοήσεως μέ τό ὁποῖο ἡ Λιβύη ἀναγνώριζε χρέη (ἄνευ τόκων) ἄνω τῶν 12.500.000 δολλαρίων σέ 13 ἑλληνικές τεχνικές ἑταιρεῖες. Δεσμευόταν ἐπίσης γιά τήν ἐπανεξέταση ὀφειλῶν πρός ἄλλες 22 ἑταιρεῖες (κατασκευαστικές, ἐμπορικές, φαρμακευτικές, τσιμεντοβιομηχανίες κ.λπ.) ὕψους 12.860.000 δολλαρίων. Τίποτα δέν πληρώθηκε μέχρι τήν πτώση τοῦ καθεστῶτος Καντάφι τό 2011.

Οἱ ἔκτοτε λιβυκές κυβερνήσεις ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς ὁποιαδήποτε συζήτηση γιά τίς ὀφειλές ἐπί Καντάφι. Τό πρόσθετο πρόβλημα εἶναι ὅτι πράττουν τό ἴδιο καί γιά τίς ὀφειλές, κυρίως πρός ἑλληνικούς ἰατρικούς καί τουριστικούς ὁμίλους, πού –ἀντίστοιχα– περιέθαλψαν καί φιλοξένησαν τραυματίες κατά τήν διάρκεια καί μετά τήν ἐξέγερση τοῦ 2011. Μόνον τό κεφάλαιο αὐτῶν τῶν χρεῶν (πάλι ἄνευ τόκων) ἀνέρχεται σέ 92.600.000 εὐρώ.

* Ἐκδότης τοῦ περιοδικοῦ «Ἄμυνα & Διπλωματία» καί σύμβουλος ξένων ἑταιρειῶν μελέτης ἐπιχειρηματικοῦ ρίσκου γιά τήν ΝΑ Εὐρώπη

ΠΗΓΗ: ΕΣΤΙΑ

Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

Έχουμε την εντύπωση ότι η Γερμανία πλησιάζει επικίνδυνα το σημείο μη επιστροφής.

Καθαρά πλέον με παροξυσμικούς ρυθμούς διεξάγεται το γερμανικό πρόγραμμα επανεξοπλισμού.

Το έχουμε ξαναπεί: η σημερινή Γερμανία πολύ μοιάζει, ανησυχητικά για όλο τον κόσμο, όλη την υφήλιο θα λέγαμε, στη μετά Βαϊμάρη Γερμανία, τα έτη ‘930 με το πανγερμανικό ναζιστικό πνεύμα υπεροχής και επικράτησης στην Ευρώπη.

Βέβαια, ποιος μας λέει ότι στο ρου των αιώνων, αλλά και ιστορικά, οι Γερμανοί δεν συνεχίζουν ενδόμυχα, γονιδιακά να τρέφουν στη συνείδησή τους ένα αεί ναζιστικού ύφους πνεύμα το οποίο οι γενικές εξωτερικές συνθήκες αναλόγως το κρατούν σε ύπνωση ή το εκδηλώνουν σε εγρήγορση, μένει κρυμμένο ή άμεσα εκφράζεται.

Ήδη δύο πιο θανατηφόροι παγκόσμιοι πόλεμοι ανήκουν αναμφισβήτητα στη πρωτοβουλία της γερμανικής φυλής, χωρία να λογαριάσουμε πόσοι άλλοι Γερμανοί προκάλεσαν αιματοχυσίες στους προγενέστερους χρόνους.

Και σήμερα όλες αυτές οι «προετοιμασίες» για δήθεν «πιο μοντέρνες και αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις» θα έπρεπε να βάζουν σε βαθιές σκέψεις όλους τους ευρωπαίους πολίτες και κυρίως τους Γερμανούς που «ζουν στο κόσμο τους», και να προκαλούν αληθινό φόβο ακούγοντας τα λόγια για «πυραυλική απελευθέρωση» του ανισόρροπου νέου Καγκελάριου σε σχήμα Gauleiter Ευρώπης.

Αυτή τη στιγμή εξελίσσεται στη Γερμανία μια άνευ προηγουμένου «κούρσα εξοπλισμού»: «η μεγάλη αυτοκινητιστική βιομηχανία μετατρέπεται σε μεγάλη πολεμική βιομηχανία και η ήδη μεγάλη προϋπάρχουσα πολεμική βιομηχανία επεκτείνεται και στο εξωτερικό σε μια έξαψη πολλαπλασιασμού παραγωγής»(Quotidiano Nazionale, 30.5.2025).

Αληθινός πολεμικός παραλογισμός. Άλλωστε πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η Γερμανία σήμερα είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης με υπαρκτές δυνατότητες ισχυρής χρηματοδότησης για παραγωγή/αγορά πολεμικού υλικού, όλες οι άλλες έχοντας τα χάλια τους με βαριά αρνητικές δημοσιονομικές επιδόσεις

Οι γερμανικοί βιομηχανικοί γίγαντες πυρετωδώς κλείνουν partnership με ξένους ενδιαφερόμενους, το Βερολίνο ίδρυσε ένα ειδικό κονδύλι 100 δις ευρώ (είναι το ποσό που μας λένε, αλλά μπορεί και να είναι αρκετά μεγαλύτερο), αποκλειστικά «για την άμυνα» καταργώντας παράνομα κάθε φραγμό στον δανεισμό για έξοδα του είδους».

Ψιθυρίζεται μάλιστα πως για τις γερμανικές αμυντικές ανάγκες το ποσό που θα πρέπει να αποταμιευθεί μπορεί να φτάσει και τα 1000 δις ευρώ σε 12 μήνες!

Ούτε λίγο ούτε πολύ και η μεγάλη εταιρεία Meyer Werft του Papenburg, με ειδικότητα στη ναυπήγηση κρουαζιερόπλοιων μελετά τη δυνατότητα να εισέλθει δυναμικά στον τομέα της στρατιωτικής άμυνας, επεκτείνοντας τις δραστηριότητές της: κιόλας κατασκευάζει πλοία στρατιωτικού ανεφοδιασμού σε συνεργασία με την εταιρεία Luerssen.

«Θα μπορούσαμε να κατασκευάσουμε σερί τέσσερις ή πέντε φρεγάτες εάν επικεντρωθούμε στην άμυνα», δήλωσε ο γενικός διευθυντής Ralf Schmitz συμπληρώνοντας: «κάτι που μόνο εμείς θα μπορούσαμε να κάνουμε».

Σε αυτά τα πλαίσια μη ξεχνάμε πως αυτό τον καιρό η Γερμανία εντατικά προσπαθεί να μετατρέψει τη βιομηχανία αυτοκινήτων της σε ναυτική βιομηχανία προορισμένη για στρατιωτικούς σκοπούς.

Παράλληλα η εταιρεία Blachned, της οποίας η Rheinmetall διαθέτει ένα ποσοστό 51%, έκλεισε συμφωνία με την φινλανδική Nokia για την ανάπτυξη μιας συνέργειας με αντικείμενο δίχτυα προηγμένης και εκτελέσιμης επικοινωνίας για τις ένοπλες δυνάμεις της Γερμανίας.

Στο κοινό ανακοινωθέν τονίζεται ιδιαιτέρως πως «η partnership αυτή ενώνει τη τεχνολογία SG της Nokia με την εμπειρία της Blackned σε θέματα ψηφιακής άμυνας, ώστε να δημιουργηθούν ισχυρές λύσεις τακτικής επικοινωνίας νέας γενιάς ικανές να σχηματίσουν μια ασφαλή και αξιόπιστη συνδεσιμότητα στις στρατιωτικές επιχειρήσεις».

Ο σκοπός των δύο εταιρειών είναι η παραγωγή κινητών συστημάτων επικοινωνίας μοναδικά στο είδος τους, στα μέτρα των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά και προσαρμόσιμα για διεθνή χρήση.

Και μάλλον είναι αυτονόητο τα ίδια standard επικοινωνίας που προορίζονται για τη Γερμανία να προβλέπονται και για τη Φινλανδία.

Η συμφωνία προβλέπει οι δύο εταιρείες να ενώσουν κεφάλαιά και management παράγοντας λύσεις ισχυρών τακτικών διχτύων επικοινωνίας με προοπτική το μέλλον. Απ΄ την άλλη η τεχνική SG Nokia θα μπορεί να αυξήσει τις ικανότητες επικοινωνίας με τρόπο πιο αποτελεσματικό και να δώσει στις γερμανικές; ένοπλες δυνάμεις ένα αποφασιστικό πλεονέκτημα σε ενδεχόμενο πολεμικό μέτωπο.

Οι «κινήσεις» της Γερμανίας όμως δεν τελειώνουν εδώ. Η προαναφερόμενη Rheinmetall σχεδιάζει επίσης να αρχίσει να παράγει σε ευρεία κλίμακα συνθετικά καύσιμα.

Και αυτή η εξέλιξη βασίζεται σε μια νατοϊκή μελέτη/ «μαντεψιά» ότι η Ρωσία εντός των προσεχών πέντε χρόνων θα είναι έτοιμη να εξαπολύσει έναν πόλεμο σε μεγάλη κλίμακα στην Ευρώπη!!

Οπότε – λένε οι Γερμανοί – πρέπει να είμαστε έτοιμοι και εμείς να εξασφαλίσουμε μια σίγουρη και συνεχής ροή καυσίμων για τις ανάγκες του στρατού μας, γιατί ως τώρα η Ευρώπη δεν βρήκε καλές λύσεις για να προμηθεύει καύσιμα στις ένοπλες δυνάμεις της.

Έτσι έρχονται τώρα οι Γερμανοί για να «διορθώσουν» τα κενά της ΕΕ και να μας «σώσουν»!

Ως και την ακριβή(!) ποσότητα καυσίμων που θα χρειάζονται υπολόγισε η Shena Britzen, υπεύθυνη προγραμμάτων υδρογόνου της Rheinmetall, σε περίπτωση πολέμου: 20,5 εκατομμύρια τόνους το χρόνο!!, ποσότητα που βεβαίως «η Rheinmetall θα μπορεί να χορηγήσει με τη βοήθεια των εκατοντάδων εγκαταστάσεων της σε όλη την Ευρώπη», όπερ σημαίνει, με την κοινή λογική, ότι η εταιρεία αυτή σκοπεύει να κατασκευάσει ουκ ολίγα «παραρτήματα» σε διάφορες κοινοτικές χώρες, μια άλλη γερμανική «εισβολή».

Πιο πάνω αναφερθήκαμε στα γερμανικά προγράμματα επέκτασης των βιομηχανικών πολεμικών μονάδων της και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όσο γίνεται περισσότερες, για μια πιο εκτεταμένη εισαγωγή στους βιομηχανικούς ιστούς τους, έλεγχο και κατά κάποιο τρόπο «καθοδήγηση».

Ένας από τους τομείς όπου η Γερμανία θέλει να πρωτεύσει είναι οπωσδήποτε εκείνος των οπλισμών.

Απ΄ την Rheinmetall πάλι μαθεύτηκε πως η πόλη που θα «φιλοξενήσει» ένα εργοστάσιο όπλων αιχμής στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι νη Telford.

Αυτή η δραστηριότητα, λένε οι της Rheinmetall, θα είναι και ένα άλλο βήμα για την αποκατάσταση της «κυρίαρχης αμυντικής βιομηχανίας του Ηνωμένου Βασιλείου στα πλαίσια της στρατηγικής partnership της Rheinmetall με το βρετανικό ΥΠΑΜ βάση της συμφωνίας του Trinity House».

Οι Γερμανοί εμφανίζονται για να δώσουν «δύναμη» στους άσχετους Άγγλους που δεν την έχουν.

«Η παραγωγή θα αρχίσει το 2027 επιτρέποντας στο Ηνωμένο Βασίλειο να γίνει ξανά μια χώρα ικανή να παράγει κανόνια για τα τανκ και το πυροβολικό, βασικά προϊόντα για μια σεβαστή εθνική άμυνα και για προγράμματα παγκοσμίων εξαγωγών», τελειώνει η ανακοίνωση της Rheinmetall.

Όπως αντιλαμβανόμαστε, η Γερμανία «πήρε μεγάλη φόρα» στα εξοπλιστικά και οι προθέσεις της φαίνεται πως «οραματίζονται» μεγάλες δουλειές και ακόμη μεγαλύτερη επιρροή πάνω στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες,

Η ιστορική πείρα όμως μας διδάσκει πως κάθε φορά που η Γερμανία «πήρε φόρα» στα εξοπλιστικά, οι συνέπειες ήταν τρομερά ολοκαυτώματα.

Τελικά, υποπτευόμαστε πως, με τα μυαλά που τώρα πια κουβαλάει με τόσες και μεγάλες προσδοκίες, δεν θα περάσει πολύς καιρός και η Γερμανία θα ζητήσει να έχει και κάποιο λόγο σε πυρηνικά τακτικά οπλικά συστήματα, με ή χωρίς αμερικανική συνεργασία.

Βεβαίως μιλώντας για πυρηνικά, μάλλον κανείς δεν σκέφτηκε ότι όλη αυτή η αμυντική προετοιμασία με βάση τα συμβατικά οπλικά συστήματα είναι σαν να προβλέπει αποκλειστικά έναν πολύμηνο ή πολύχρονο πόλεμο και τη Ρωσία πρόθυμη πάλι να υποστεί αφαίμαξη πολεμικού προσωπικού και υλικού.

Και δεν πέρασε από το μυαλό πως όλα αυτά πολύ πιθανόν να είναι τελείως άκυρα εάν ενδεχομένως, στον πόλεμο, η Ρωσία βρισκόμενη «στριμωγμένη» καταλήξει στην απόφαση να χρησιμοποιήσει λίγα από τα άφθονα πυρηνικά που διαθέτει, με συνέπεια την ολική αχρήστευση των πανάκριβων συμβατικών μέσων προσβολής.

Μη ξεχνάμε ότι σήμερα η «ποικιλία» των πυρηνικών βλημάτων επιτρέπει τη χρήση και μικρών όπλων με τεράστια όμως και πολλαπλή καταστροφική ενέργεια και μέτρια έως λίγη «θυσία» ανθρώπινου στοιχείου.

Οπότε διερωτόμαστε: προς τί όλη αυτή φρενίτιδα επανεξοπλισμού;