Η Ιστορία δεν γράφεται σε κενό χρόνου ούτε συγχωρεί τη στατική της θεώρηση. Τούτο σημαίνει ότι, παρ’ ό,τι ουδέν κράτος είναι απολύτως ικανοποιημένο με τα διεθνώς συμβαίνοντα, είναι εν τούτοις υποχρεωμένο να προσαρμοστεί και να εκμεταλλευτεί την κατάσταση προς το εθνικό του συμφέρον. Το αυτό ισχύει και για την Ελλάδα. Η οικονομική κρίση, η ενσκήψασα πανδημία του νέου κορονοϊού και, κυρίως, η μόνιμη σοβαρή τουρκική απειλή, δεν αποτελούν επιλογή, αλλά σκληρή πραγματικότητα. Είναι, όμως, όντως έτσι;

Η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να αποφύγει την μολυσματική ασθένεια του  SARS-CoV-2. Η ταχύτατη εξάπλωσή του, το υψηλό ιικό του φορτίο, η μεγάλη μεταδοτικότητά του, η αναμφισβήτητη προσπάθεια απόκρυψής του από την Κίνα και η έλλειψη παγκόσμιας ηγεσίας¹, κατέστησαν αδύνατη την πλήρη προστασία από τον ιό. Αυτήν τη στιγμή, τα κρούσματα παγκοσμίως ξεπερνούν τα δυόμιση εκατομμύρια και οι θάνατοι τις εκατόν ογδόντα χιλιάδες. Παρά το αναγνωρισμένο απ’ όλους γεγονός, ότι η Ελλάδα ανταποκρίθηκε γρήγορα και αρκετά ικανοποιητικά, η επίσκεψη του ιού ήταν αναπόφευκτη. Ομοίως, ήταν αναμενόμενο ένα τεράστιο οικονομικό πλήγμα μετά το 2008, ιδίως αφ’ ης στιγμής το ελληνικό κράτος ήταν μοιραία δεμένο με θεσμικά βαρίδια, όπως οι χρόνιες παθογένειες των τριών συνταγματικών εξουσιών, η προβληματική δημόσια διοίκηση, καθώς και τα ιδιοτελή κίνητρα πολλών παραγόντων, εσωτερικώς και εξωτερικώς.    

Με την Τουρκία συμβαίνει το ίδιο; Η μόνιμη τουρκική απειλή είναι κάτι το αναπόφευκτο ή μήπως η στάση της Ελλάδος έναντι αυτής την καθιστά μόνιμη; Συγκεκριμένη ξεκάθαρη απάντηση είναι δυσχερής, διότι το ερώτημα κινείται στον χώρο του υποθετικού και η Ιστορία δεν γράφεται με «αν». Ωστόσο, υφίσταται η δυνατότητα για βάσιμες εκτιμήσεις. 

Σύγχρονη Τουρκία

Η σημερινή Τουρκία αποκαλύπτεται αβίαστα στους επισκέπτες της. Τα τέσσερα βασικά της χαρακτηριστικά είναι: α) η μεγαλομανία που άγει στον μεγαλοϊδεατισμό, β) η προσήλωση στην ισχύ, σε βαθμό εμμονής, γ) η ενδημική ροπή προς το παζάρι και δ) η ταύτιση των πολιτικών της κομμάτων στις προκλήσεις εναντίον της Ελλάδος².

Ειδικότερα, η μεγαλομανία είναι προφανής για τους επισκέπτες και εξωτερικεύεται με διάφορους τρόπους· ενδεικτικά, με τις κυριολεκτικά εκατομμύρια μικρές και (κυρίως) μεγάλες τουρκικές σημαίες, οι οποίες κρέμονται από όλα τα κτίρια και τους φανούς, και με τα μεγακτίρια (κοσμικά και θρησκευτικά), στα οποία έχει ιδιαίτερη έφεση ο Πρόεδρος Ερντογάν³. Η εμμονική προσήλωση στην ισχύ είναι, επίσης, εμφανής και διατρέχει κάθετα την τουρκική κοινωνία. Δεν διέπει μόνο τους πολιτικούς, αλλά και τους απλούς πολίτες. Χαρακτηριστικές είναι οι ονομασίες των πλοιαρίων που πλέουν στον Βόσπορο – Fatih, που σημαίνει πορθητής/κατακτητής, Yavuz, που σημαίνει άγριος, Batu, που πάει να πει δυνατός και Bülent, που μεταφράζεται ως θρυλικός/μεγάλος⁴.

Ακόμη και οι μικρές βαρκούλες έχουν όχι κατ’ ευφημισμόν παρόμοιες ονομασίες. Ελάχιστα είναι ανάγκη να γραφούν προς απόδειξη της ενδημικής ροπής της Τουρκίας στο παζάρι. Όποιος έχει μείνει έστω μία ώρα σε τουρκικό έδαφος γνωρίζει, ότι απαιτείται εγρήγορση, διότι σχεδόν όλες οι δραστηριότητες της κοινωνικής ζωής ενέχουν τον κίνδυνο ήττας από διαπραγματεύσεις… Σχεδόν όλα αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης (παζαριού), από τις μεγάλες αγορές έως και τις διαδρομές με ταξί. Τελευταίο κρίσιμο χαρακτηριστικό της σύγχρονης Τουρκίας είναι η ταύτιση των πολιτικών της σχηματισμών στις προκλήσεις εναντίον της Ελλάδος. Η κυβερνητική συμμαχία ΑΚΡ-ΜΗΡ και η αξιωματική αντιπολίτευση του CHP εκφράζουν την ίδια επιθετικότητα εις βάρος της ελληνικής ακεραιότητας, με μόνη διαφορά τους χώρους που στοχεύουν, αν και η διαφοροποίηση αυτή ενδέχεται να εξυπηρετεί αμιγώς μικροκομματικούς στόχους⁵.   

Για τη συνέχεια Liberal