Oι απόγονοι του Νώε προσπάθησαν να κτίσουν με πλίθρες, έναν πύργο τόσο ψηλό, που η κορυφή του θα έφτανε στον ουρανό. Δεν ξέρουμε αν το έκαναν μόνο για τη δόξα ή αν νόμιζαν πως σε κάτι θα ήταν χρήσιμος. Ξέρουμε ότι το φιλόδοξο σχέδιο, λόγω ασυνεννοησίας έμεινε ανολοκλήρωτο, μολονότι προφανώς θα κόστισε πάρα πολύ. Οι απόπειρες “εκσυγχρονισμού” του εκπαιδευτικού οικοδομήματος, όλων των κυβερνήσεων και όλων σχεδόν των Υπουργών Παιδείας της Μεταπολίτευσης, δυστυχώς παραπέμπουν στη γνωστή ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης.

Ας δουμε ένα παράδειγμα: τις πανελληνίες εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ.

Από το 1837 όταν ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Αθηνών έως και το 1924, η εισαγωγή γινόταν με το απολυτήριο του Γυμνασίου. Οι εξετάσεις στην τριτοβάθμια εκαπίδευση θεσπίσθηκαν το 1922, αλλά για πρώτη φορά εφαρμόστηκαν το 1924 λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής. Σκοπός τους ήταν να περιοριστεί ο αριθμός των εισαγομένων, καθώς υπήρχε αδυναμία, από τότε ακόμη, να απορροφηθούν όλοι οι επιστήμονες από την αγορά εργασίας. Από  το 1924 μέχρι το 1963 τις εισαγωγικές τις διοργάνωνε κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα για λογαριασμό του. Από το 1964 μέχρι σήμερα τις διοργανώνει το Υπουργείο Παιδείας. Όμως, ο τρόπος εισαγωγής έχει αλλάξει σχεδόν όσες φορές και οι Υπουργοί. Για οικονομία χρόνου ας δούμε τι συνέβη από το 1980 και μετά, όταν επί πρωθυπουργίας Ράλλη εισάγεται ο όρος «Πανελλήνιες Εξετάσεις» σε σχολές δύο Τύπων, Θεωρητικής και Θετικής Κατεύθυνσης.

1983 Υπουργός Απόστολος Κακλαμάνης (ΠΑΣΟΚ). Καθιερώνει τις Δέσμες και ο βαθμός των τάξεων του Λυκείου συνυπολογίζεται σε ποσοστό 25% στο Γενικό Βαθμό Πρόσβασης στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

1988 Υπουργός Γεώργιος Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ). Καταργείται ο συνυπολογισμός του σχολικού βαθμού στον Βαθμό Πρόσβασης. Οι υποψήφιοι μπορούν να κατοχυρώσουν τη βαθμολογία σε 3 μαθήματα.

1991 Υπουργός Γεώργιος Σουφλιάς (ΝΔ). Καθιερώνει συντελεστές βαρύτητας και επεκτείνει την κατοχύρωση της βαθμολογίας στα 2 έτη.

1996 Υπουργός Γεράσιμος Αρσένης (ΠΑΣΟΚ). Καταργεί την άνευ εξετάσεων εισαγωγή στα ΤΕΙ για τους μαθητές των Επαγγελματικών Λυκείων ενώ το 1998 καθιερώνει Πανελλήνιες Εξετάσεις, σε Β και Γ Λυκείου, σε 14 μαθήματα.

2001 Υπουργός Πέτρος Ευθυμίου (ΠΑΣΟΚ). Μειώνει τα εξεταζόμενα μαθήματα σε 9.

2004 Υπουργός Μαριέττα Γιαννάκου (ΝΔ). Καταργεί τις εξετάσεις στη Β Λυκείου και καθιερώνει τη βάση 10.

2010 Υπουργός Άννα Διαμαντοπούλου (ΠΑΣΟΚ). Καταργεί τη βάση 10.

2013 Υπουργός Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος (ΝΔ) Εισάγει την τράπεζα θεμάτων με σκοπό να επαναφέρει στον συνυπολογισμό του βαθμού πρόσβασης, τους βαθμούς των τάξεων του Λυκείου.

2015 Υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος (ΠΑΣΟΚ) Καταργεί την τράπεζα θεμάτων και τον σχεδιασμό του προκατόχου του.

2015 Υπουργός Νίκος Φίλης (ΣΥΡΙΖΑ) Μειώνει τα Πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα σε 4.

2017 Υπουργός Κώστας Γαβρόγλου (ΣΥΡΙΖΑ) Προαναγγέλλει κατάργηση των Πανελληνίων Εξετάσεων αλλά γρήγορα ανακρούει πρύμναν, παλινδρομεί επί διετία και τελικά καταθέτει το Νομοσχέδιο λίγο πριν από την εκπνοή της θητείας του. Το νέο σύστημα είναι Πανελλήνιες σε 4 μαθήματα χωρίς συντελεστές βαρύτητας και χωρίς κατοχύρωση βαθμολογίας.

2020 Υπουργός Νίκη Κεραμέως (ΝΔ) Φέρνει προς διαβούλευση το νέο νομοσχέδιο για την Παιδεία. Μεταξύ άλλων προβλέπει την καθιέρωση εξετάσεων σε Α, Β και Γ Λυκείου και τον συνυπολογισμό όλων των αποτελεσμάτων (με συντελεστή ανά τάξη) για την είσοδο στα Πανεπιστήμια. Είναι η 13η αλλαγή τα τελευταία 37 χρόνια.

Γιατί ποιο λόγο έγιναν όλες αυτές οι αλλαγές; Η δικαιολογία είναι “για την βελτίωση της Παιδείας”. Η πραγματικότητα είναι “για την ικανοποίηση του ψηφοφόρων πελατών” φοιτητών και γονέων. Η αστικοποίηση του πληθυσμού και η απαξίωση της τεχνικής – χειρωνακτικής εργασίας ανήγαγαν τις Πανελλήνιες στο «Άγιο Δισκοπότηρο» της Εκπαίδευσης και τα ΑΕΙ σε κακοήθεις όγκους ενός αποκλειστικά  ελληνικού τύπου καρκίνου που θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε «diploma disease»: θέλουμε ένα “χαρτί”, όποιο νάναι, όπως νάναι. Αρκεί να υπάρχει και να πιστοποιεί ότι το παιδί σπούδασε. Φυσικά, να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για διορισμό στο Δημόσιο.

Η μετάσταση υπήρξε ραγδαία και καθολική, μετατρέποντας την Εκπαίδευση από μοχλοβραχίονα ανάπτυξης, σε τροχοπέδη οπισθοδρόμησης. Σημασία έχει:

· Η εισαγωγή σε οποιοδήποτε ΑΕΙ και όχι η σπουδή στον τομέα στον οποίο ο νέος έχει κλίση και ταλέντο.

· Η απόκτηση του πτυχίου και όχι η κατάκτηση της Γνώσης
· Η τεχνική του να περνάμε τις εξετάσεις και όχι η τέχνη του πώς μαθαίνουμε
· Ο τίτλος του πτυχιούχου κι όχι η δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης

Αν κάτι χαρακτηρίζει το Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα διαχρονικά είναι η έλλειψη ελευθερίας. Όλες οι αλλαγές έχουν μια ακλόνητη σταθερά: το Κράτος αποφασίζει για όλα, με τα χρήματα του Πολίτη. Κι επειδή δεν τα καταφέρνει πουθενά, ο φορολογούμενος γονέας καλείται να δαπανήσει επιπλέον χρήματα για φροντιστηριακή εκπαίδευση. Είναι σαν το κράτος να κατασκευάζει ένα δίκτυο 110V και συνδέει συσκευές που λειτουργούν στα 220V. Έτσι ο πελάτης καλείται να πληρώσει και το αναποτελεσματικό δίκτυο και τον μετασχηματιστή τάσης!

Για τη συνέχεια  MarketNews