Απ’ το καλώς ήρθε το δολάριο, στο Ευρωομόλογο…
“Λυτοί και δεμένοι” τις τελευταίες εβδομάδες βάλλουν κατά της Γερμανίας λόγω της άρνησης έκδοσης ευρωομολόγου.
Η ιστορία μοιάζει με αυτήν μιας πολυμελούς οικογένειας που επλήγη από μια ασθένεια και κάποια μέλη της διαθέτουν στην “άκρη” τα αναγκαία για το κόστος αντιμετώπισης της έκτακτης κατάστασης και κάποια άλλα όχι…
Καθώς οι συνθήκες είναι έκτακτες τα μέλη που δεν διαθέτουν αποταμίευμα αλλά ούτε την αναγκαία πιστοληπτική ικανότητα να δανειστούν με ανεκτούς όρους, ζητάνε από τα “νοικοκυρεμένα” να εγγυηθούν…
Η επιδημία ως “ασθένεια” στην προκειμένη περίπτωση αλλάζει τα πράγματα ως αφορμή σε σχέση π.χ. με την ελληνική χρεοκοπία το 2010, που προήλθε από την “ασωτία” της διακυβέρνησης Καραμανλή μεταξύ 2004-09 που διόριζε και μοίραζε ευημερία με δανεικά (Διευκρινίζω προς αποφυγή παρεξηγήσεων ότι η “ασωτία” Καραμανλή δεν ήταν παρά το απόγειο της ασωτίας που ξεκίνησε ο Α. Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του ’80).
Η Ιταλία και η Ισπανία δεν μοιάζουν με την Ελλάδα γι’ αυτό και αν στις δύο χώρες ηγεμονεύσει το ρεύμα αυτών που πιστεύουν πως αν δεν υπάρχει αλληλεγγύη στα δύσκολα, τι χρειάζεται η Ε.Ε., ο χρόνος για την Ευρώπη θα αρχίσει να μετράει αντίστροφα.
Οι νοικοκύρηδες και οι άλλοι…
“Είναι καλό το ότι η ομοσπονδία άσκησε τα προηγούμενα χρόνια σταθερή δημοσιονομική πολιτική”, σημείωσε προχθές ο Γερμανός Υπουργός των Οικονομικών Όλαφ Σολτς στη γερμανική τηλεόραση και ανέφερε ότι μετά την τελευταία χρηματοπιστωτική κρίση, το χρέος της Γερμανίας έφθανε το 80%, αλλά κατόπιν μειώθηκε δραστικά, κάτω από το 60% του ΑΕΠ.
Τα νέα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση εκτιμάται, σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών, ότι θα φέρουν το χρέος κοντά στο 75%.
Βλέπε: Σολτς: Απορρίπτει εκ νέου τα ευρωομόλογα…
Τα πράγματα είναι διαφορετικά στον παλαιο-καθολικό Νότο. Το χρέος της Ιταλίας π.χ. βρισκόταν πριν την κρίση πάνω από το 130% του ΑΕΠ και μετά την κρίση η κατάσταση προβλέπεται να έχει επιδεινωθεί σε σημείο που θα βρεθεί εκτός ελέγχου.
Για την Ελλάδα δεν χρειάζεται να κάνουμε καμιά αναφορά. Το χρέος ξεπερνά το 180% και ανάλογα με το πόσο θα μειωθεί το ΑΕΠ φέτος και ενδεχομένως του χρόνου μπορεί να ξεπεράσει το 200%. Το χρέος της Ελλάδας όμως δεν βρίσκεται στις αγορές αλλά στους θεσμούς, οπότε η χρηματοδότησή της ή όχι είναι ζήτημα πολιτικών αποφάσεων.
Το δίλημμα για τη Γερμανία και τις προτεσταντικές κυρίως χώρες του βορρά είναι πως αν ενδώσουν στην έκδοση ενός ευρωομολόγου όπου οι νότιοι θα δανείζονται με την εγγύηση των βορείων, το ρεύμα του ευρωσκεπτικισμού στις χώρες τους θα αυξηθεί και σε κάποιες περιπτώσεις τα επόμενα χρόνια θα δούμε και κάποια κόμματα αυτού του τόξου να εισέρχονται σε κυβερνήσεις κομβικής σημασίας για την Ε.Ε. όπως της Γερμανίας…
Αν δεν υποχωρήσουν στην έκδοση Ευρωομολόγου με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, αν κοιτάξει κάποιος τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς τύπου, του γερμανικού μη εξαιρουμένου, η Ε.Ε. και ιδίως η Ευρωζώνη θα δοκιμαστεί από ισχυρούς τριγμούς με τις φυγόκεντρες δυνάμεις να ενισχύονται επικίνδυνα.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή…
Για τη συνέχεια Capital