Το κατάντημα ενός λαού
Πριν από μερικές μέρες συμπληρώθηκαν 63 ολόκληρα χρόνια από την 3η Μαρτίου 1957, τη μέρα της θυσίας του σταυραετού του Μαχαιρά, Γρηγόρη Αυξεντίου. Ένας πραγματικός ήρωας, μια ξεχωριστή μορφή, ένας εξαιρετικός λάτρης της ελευθερίας και της Ελλάδας έπαιρνε, τη μέρα εκείνη, τη μεγάλη απόφαση να θυσιάσει ό,τι πολυτιμότερο διέθετε, την ίδια τη ζωή του, για να φυσήξει επιτέλους και στον δικό μας τόπο, τη μικρή Κύπρο, ο αέρας της ελευθερίας, που τότε ταυτιζόταν και ισοδυναμούσε με έναν και μοναδικό στόχο, την ένωση της ιδιαίτερης πατρίδας μας με τη μητέρα Ελλάδα. Οι Έλληνες του νησιού περίμεναν για αιώνες τον ερχομό αυτής της πολυπόθητης μέρας. Ήταν ένα προαιώνιο παλλαϊκό αίτημα, που καμιά δύναμη δεν μπορούσε να ανακόψει και να διαγράψει.
Ο διαλεκτικός μας ποιητής Δημήτρης Λιπέρτης, απέδωσε με τον πιο χαρακτηριστικό και παραστατικό τρόπο αυτόν τον μεγάλο πόθο του λαού μας. Στο ποίημά του με τον τίτλο «Καρτερούμεν μέραν νύχταν» γράφει, ανάμεσα σε άλλα, και τα πιο κάτω:
Καρτερούμεν μέρα νύχταν να φυσήσ’ ένας αέρας,
σ’ τούντον τόπον πόν’ καμένος τζι εν θωρεί ποττέ δροσιάν,….
Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσιοί μιάλοι καρτερούμεν,
για να μας σφιχταγκαλιάσει τζιαι να νεκραναστηθούμεν.
Πο μας ένας έντζιε βκαίνει που την στράταν της τιμής.
Μήτ’ επλάστηκεν ποττέ του, τζι αν πλαστεί τζι αννοίξει στόμαν,
νεκρόν εννά τον ξεράσει τζιαι του τάφου του το χώμαν.
Την Μανούλλαν μας για πάντα μιτσιοί μιάλοι καρτερούμεν,
για να μας σφιχταγκαλιάσει τζιαι να νεκραναστηθούμεν.
Πο μας ένας έντζιε βκαίνει που την στράταν της τιμής.
Μήτ’ επλάστηκεν ποττέ του, τζι αν πλαστεί τζι αννοίξει στόμαν,
νεκρόν εννά τον ξεράσει τζιαι του τάφου του το χώμαν.
Η απόφαση του Γρηγόρη Αυξεντίου να μην υψώσει τα χέρια ψηλά και να μην παραδοθεί στους Άγγλους κατακτητές αφήνει έκπληκτους όλους τους ανθρώπους, δικούς μας και ξένους. Αυτήν την έκπληξη εκφράζει με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο εθνικός ποιητής του νησιού μας, Κώστας Μόντης. Στο ποίημά του με τον τίτλο «Απόσπασμα από ένα άλλο τραγούδι για τον μεγάλο μας αδελφό», ανάμεσα σε άλλα, γράφει και τα εξής:
Δε γίνουνται σήμερα αυτά τα πράγματα, Γρηγόρη.
Αυτά τα παράτησε ο κόσμος
χιλιάδες χρόνια τώρα
και τ’ αφυδάτωσε και τα ταρίχεψε
και τα ‘κανε παραμύθια
για τ’ αναγνωστικά των παιδιών,
γιατί αρέσουν στα παιδιά οι Θερμοπύλες
με τους χτενισμένους Σπαρτιάτες
και τα «υπό σκιάν” και τα “μολών λαβέ».»
Αυτά τα παράτησε ο κόσμος
χιλιάδες χρόνια τώρα
και τ’ αφυδάτωσε και τα ταρίχεψε
και τα ‘κανε παραμύθια
για τ’ αναγνωστικά των παιδιών,
γιατί αρέσουν στα παιδιά οι Θερμοπύλες
με τους χτενισμένους Σπαρτιάτες
και τα «υπό σκιάν” και τα “μολών λαβέ».»
Δυστυχώς, στο πέρασμα του χρόνου, ο λαός μας, με τα λόγια και τις πράξεις του, έδειξε με τον χειρότερο τρόπο πως ήταν πολύ μικρός για να παραβγεί με έναν ήρωα του ύψους του Γρηγόρη Αυξεντίου.Και πάλι, ο μέγας ποιητής της Κύπρου, Κώστας Μόντης, αντιλαμβάνεται τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τη θυσία του Σταυραετού του Μαχαιρά από τις μικρότητες και τις αδυναμίες των ανθρώπων του λαού μας. Σε ένα άλλο ποίημά του, που φέρει τον τίτλο «Τραγούδι για τον μεγάλο μας αδελφό», αποδίδει μ’ έναν εξαιρετικό τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στον αξεπέραστο ήρωα και τον κατώτερο των περιστάσεων λαό μας. Γράφει σχετικά:
«Να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου
να καθαρίσουμε το δικό μας,
να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου
να μπολιάσουμε το δικό μας
Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα
να μας κοιτάζει μην ξεστρατίσουμε.»
να καθαρίσουμε το δικό μας,
να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου
να μπολιάσουμε το δικό μας
Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα
να μας κοιτάζει μην ξεστρατίσουμε.»
Δυστυχώς, σήμερα, ο λαός για τον οποίο θυσιάστηκες, Γρηγόρη, άλλαξε ρότα και τραβά για άλλους δρόμους. Με άλλα λόγια, ξεστράτισε για τα καλά. Όχι μόνο μια σταγόνα, αλλα αν παίρναμε όλο το αίμα σου, και πάλι δεν θα ήταν μπορετό να καθαρίσουμε και να μπολιάσουμε το δικό μας. Σήμερα, ο καθένας μας κοιτάζει να βολευτεί όπως μπορεί καλύτερα, και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ο εαυτούλης μας και το δικό μας συμφέρον. Ιδανικά, πιστεύω και ιδεολογίες ρίχτηκαν, εδώ και καιρό, στους καλάθους των αχρήστων. Και εσύ, αν ζούσες σήμερα, θα χαρακτηριζόσουν εθνικιστής και σοβινιστής. Θα άκουες βαριές κουβέντες, που δεν θα πίστευαν τ’ αφτιά σου. Θα σου ‘λεγαν ότι η Κύπρος δεν ήταν ποτέ ελληνική και, ακόμη, ότι οι αγώνες για Ένωση δεν δικαιολογούνταν με κανένα τρόπο. Και το χειρότερο! Θα ακούσεις και φωνές ότι μόνο Έλληνες δεν είμαστε!
Εδώ και καιρό, τρέχουμε στα Κατεχόμενα για φτηνή βενζίνη, για φτηνά ψώνια και φτηνές διακοπές σε ξενοδοχεία, που ανήκουν σε Έλληνες πρόσφυγες. Ξοδεύουμε τα λεφτά μας στα καζίνα και στα κέντρα διασκέδασης και περνούμε τα οδοφράγματα για να πιούμε καφέ με τα “αδέλφια” μας τους Τουρκοκυπρίους, μολονότι αυτοί απαιτούν, σε περίπτωση λύσης, να έχουν πολύ περισσότερα δικαιώματα από εμάς. Χωρίς άλλο, η στάση μας αυτή ενισχύει τα τουρκικά σχέδια.
Τι κρίμα! Ποιος να το πίστευε ότι θα φτάναμε σε τέτοιο κατάντημα!
*Φιλόλογος
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο FacebookΑκολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook
Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube