Πριν λίγο πληροφορήθηκα το θάνατο ενός φίλου, από τον κορωνοϊό. Ήταν μικρότερος από μένα στην ηλικία. Εξ όσων έχω πληροφορηθεί, κόλλησε από συγγενικό του πρόσωπο.

Μου είπαν λεπτομέρειες, αλλά δεν θέλω να αναφερθώ σ’ αυτές, γιατί δεν θέλω να φέρω σε δύσκολη θέση την οικογένεια του θανόντος.

Ο θανών δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο γνωστό σ’ αυτόν πρόβλημα υγείας, όμως ο ιός βρήκε πιθανόν υποβόσκον νόσημα και αφαίρεσε τη ζωή του φίλου μου.

Ένα από τα θέματα που προκύπτουν είναι το εξής: Το συγγενικό πρόσωπο, που πέρασε την ίωση στο πόδι, γνωρίζει ότι είναι η αιτία του θανάτου του συγγενούς της.

Ας φανταστεί ο καθένας από μας, την κατάσταση που επικρατεί στην οικογένεια και την ψυχολογική κατάσταση του ατόμου που κόλλησε τον συγγενή του και έγινε αιτία, άθελά του φυσικά, να πεθάνει ο άνθρωπος.

Ασφαλώς και υπάρχουν κενά στο ΕΣΥ, ίσως και στο σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας.

Όμως όλα αυτά τα κενά θα καλυφθούν εν μέρει και θα στοιχίσουν λιγότερες ζωές συνανθρώπων μας, αν φερθούμε υπεύθυνα.

Γι’ αυτό, λοιπόν, η ατομική ευθύνη, στην κυριολεξία σώζει ζωές.

Ας σώσουμε τους εαυτούς μας, του συγγενείς, τους γύρω μας, του συνανθρώπους μας και ας αφήσουμε κατά μέρος τις πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις.

Με τη συμπεριφορά μας, ας μετατρέψουμε την ατομική σε κοινωνική ευθύνη.

Σ.Κ.