«Τη λευτεριά της Κύπρου μας την υπόγραψα κι εγώ…»
στης ψυχής το κρικέλι που ατσαλένια θωριά το κρατεί,
τα βήματ’ αψεγάδιαστα κι ακλόνητα την ιστορία κουβαλούν,
διά του παραδείγματος ως προσταγή,
στων καιρών τα κελεύσματα,
σ’ αυτούς, που στων αιώνων το πέρασμα θα ‘ρθουν
Η βαρύτητα του λόγου, η σημασία των λέξεων και η συνέπεια της επιμνημόσυνης τιμής, θα πρέπει να έχουν ουσία, βάθος και διάρκεια, όχι μόνο στις στιγμές αλλά πολύ περισσότερο στον χρόνο, αποτυπώνοντας και αντανακλώντας ανάλογα, το πολιτικό υπόβαθρο των διεκδικήσεων, με απόλυτη συναίσθηση στο κληροδότημα των αρχών και αξιών που απορρέουν μέσα από τη στάση ζωής του Γρηγόρη Αυξεντίου, των συναγωνιστών του και των άλλων αγωνιστών του μεγαλειώδους έπους της ΕΟΚΑ.
Η ομορφιά, το μεγαλείο και η αγνότητα του αγώνα της ΕΟΚΑ, εμπεριείχε και συνέδεε, κάνοντας έμπρακτο βίωμα των αγωνιστών, όλη την ελληνική ιστορία. Όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία και τον ηρωισμό του Ελληνισμού.
Επικυρώνοντας την εθνική τους ταυτότητα, αναδεικνύοντας όλα τα στοιχεία και τις αρετές της φυλής μας, μεταφέροντας στην πράξη αυτά που οι αγωνιστές μας, διάβασαν στα βιβλία του δημοτικού και άκουσαν από τους δασκάλους τους για την αντρειοσύνη και το μεγαλείο της ψυχής των Ελλήνων.
Το ένδοξο παρελθόν του γένους των Ελλήνων στη μητροπολιτική Ελλάδα, στην Κύπρο, στην αλυτρωτική γη της Μικρασίας, του Πόντου, της Βορείου Ηπείρου, καθώς και στα υπόλοιπα νησιά, δεν μπορεί και σίγουρα δεν πρέπει να αποτελεί μόνο επετειακό σημείο αναφοράς, αλλά πολύ περισσότερο, καθοδηγητικό ανάχωμα στους εφιάλτες του έθνους. Όχι σαν έκφανση εθνικισμού ή αντικατοπτρισμού της ψευδαίσθησης των διλημμάτων, αλλά ως εθνιστική ανάγκη αποκρυπτογράφησης και αξιολόγησης της ιστορικής διαδρομής, ως δίδαγμα για αποφυγή ανάλογων λαθών στο παρόν και στο μέλλον.
«Ο Γρηγόρης δεν ξεχώριζε για την επιμέλειά του ή την επίδοσή του στα μαθήματα. Εκείνο που θαύμαζα σ’ αυτό το παιδί, θα πει ο Γυμνασιάρχης του Κυριάκος Χατζηιωάννου, ήταν η γραμμή της εθνικοφροσύνης την οποία κρατούσε σταθερά. Ο Γρηγόρης ήταν άνθρωπος που συζητούσε κι επιχειρηματολογούσε. Στις ιδέες του ήταν σταθερός και πεισματάρης. Ήταν απλώς και καταδεκτικός, καθόταν με τους εργάτες και κουβέντιαζε δεν ήταν φαντασμένος άνθρωπος».
Το μπόι της ψυχής και η επάρκεια των ιδανικών αναδεικνύονται, συνειρμικά και δεικτικά, μέσα και από τον υπέροχα γλαφυρό στίχο που εξυμνεί το γεγονός πως, «σπούδασε στη μεγάλη σχολή του Γένους κι έμαθε τόσα μόνο γράμματα ώστε να γράφει τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ», με το μελάνι της καρδιάς και το πρόσταγμα της ψυχής, συνυφασμένη με μια άλλη λέξη με αμέτρητη βαρύτητα, έρωτας ζωής και ατέλειωτο γαλανόλευκο ταξίδι σε θάλασσα και ουρανό. Ελλάδα, μοναδικά δική μας- ως έννοια, ως πόθος, ως ιδανικό, ως πάθος ακαταλάγιαστο, αλυτρωτική προσμονή- μια ακόμα παρηγορήτρα και δυναμοδότρια Παναγιά.
Πόσες στ’ αλήθεια παραπομπές γίνονται σε εκείνο το μοναδικά ελληνικό αποτύπωμα της ιστορικής διαδρομής αυτού του τόπου και των αντοχών των ανθρώπων μας, «την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες».
Ακριβώς, «ο Αυξεντίου κράτησε στα χέρια του την τιμή της Ελλάδας», θα πει εμφαντικά, τον Αύγουστο του 1959, ο συναγωνιστής του Αυγουστής Ευσταθίου. Σειρά μας σήμερα να πράξουμε το ίδιο. Σας ευχαριστούμε που συνεχίζετε να μας εμπνέετε, Γρηγόρη, Αυγουστή, Ανδρέα Στυλιανού, Φειδία Συμεωνίδη, Αντώνη Παπαδόπουλε και μαζί, δοξάζουμε την Παναγιά τη Μαχαιριώτισσα γιατί σας φυλάει στοργικά. Γιατί σας έδωσε τη δύναμη και την ευλογία, να γίνετε η ανάσα, το παράδειγμα, ο οδοδείκτης για όλες τις επόμενες γενιές.
Πιστοί στα Θερμοπύλεα οράματα, συνεπείς στον όρκο των Αρχαίων Αθηναίων νεανίων, στην πράξη και όχι σαν σύνθημα ασυντόνιστου αφουγκρασμού, ωσάν αριβίζουσα σχοινοβασία στο μεταίχμιο της ανάσας της επόμενης ημέρας. Δεν μας την χάρισαν τη λευτεριά για να την παζαρεύουμε. Κι ούτε μας πότισαν το νέκταρ των Ολύμπιων Θεών, ωσάν ωδή στη λήθη. Στο σφιχταγκάλιασμα της λεβεντιάς μονάχα ο θάνατος του ανδρειωμένου δίνει ορίζοντα πορείας. Αξιοπρέπειας, τιμής και προοπτικής.
Ήρθαμε εδώ, μέσα από των αιώνων το πέρασμα, για να μείνουμε ωραίοι, αγνοί, ανιδιοτελείς και γνήσιοι Έλληνες. Κι αν δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά, μήτε ο αντίλαλος των ιαχών βαρβάρων, τότε και μόνο τότε θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που μας αποκαλύπτει κάθε χρόνο τέτοια μέρα, σε αυτόν εδώ τον ιερό χώρο ο Γρηγόρης Αυξεντίου, όπως και οι υπόλοιποι αγωνιστές του έθνους των Ελλήνων, στων αιώνων το πέρασμα, στης λευτεριάς το αδιαπραγμάτευτο αποτύπωμα, στις στιγμές που γίνονται αγέραστοι αιώνες, στα λόγια που μετουσιώνονται σε όρκους τιμής, στο πεπρωμένο που μέσα από του μύθου την υπερβολή, αποτυπώνοντας του ηρωισμού την έκφανση, γίνεται ιστορία, όπως αυτή γράφεται από τη λεβεντιά, βρίσκοντας τα σκαλοπάτια που πάνε μόνο εκεί, στη λευτεριά.
Ευλογημένοι όσοι δημιούργησαν τα οράματα, τυχεροί όσοι μπόρεσαν να τα βιώσουν και ευλαβικοί συνεχιστές όσοι από εμάς, μπορέσαμε να νιώσουμε όλα αυτά που μας προστάζουν οι ελληνοπρεπείς παραπομπές των αθανάτων. Μακριά από υπεκφυγές και διλήμματα. Προσηλωμένοι στη Θουκυδίδεια θεώρηση του πραγματισμού. Εκεί όπου δεν υπάρχουν αμφιταλαντεύσεις μεταξύ του εφικτού και του ευκταίου, σε συνάρτηση με την επίτευξη του τελικού στόχου.
Ο Παπάσταυρος, ο άνθρωπος που τέλεσε το Μυστήριο του γάμου του Γρηγόρη με τη Βασιλού, αφηγείται «από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα, διαπίστωσα ότι ήταν μια θρησκευόμενη, ηθική φυσιογνωμία… ήταν ο άνθρωπος που μια και μπήκε στον Αγώνα, ήταν έτοιμος να πεθάνει, είτε να νικήσει. Το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν ήταν απλώς μια κουβέντα. Ήταν πίστη του».
Κάθε του λόγος και μια διαχρονική παρακαταθήκη με πολλούς αποδέκτες, «αν εμείς που λεγόμαστε αρχηγοί, έγραφε σε φίλους του, δεν θελήσουμε να εκτεθούμε σε κίνδυνο, πώς θα τολμήσουν αυτά τα νέα παιδιά να αντισταθούν στον εχθρό; Αρκετή υπηρεσία πρόσφερα, διδάσκοντας πώς να κρατάνε το όπλο και να πολεμούν, πρέπει όμως να τελειώσω, διδάσκοντάς τους και πώς να πεθαίνουν…»
Λίγες μέρες πριν το αιώνιο φτερούγισμα του Υπαρχηγού προς την αιωνιότητα, ο γιατρός Κώστας Τσέλλος αποκαλύπτει τα ακόλουθα λόγια, ειπωμένα από τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Κατάθεση ψυχής που αναδεικνύει και ταυτόχρονα αποδεικνύει το μέγεθος του ανδρός, την ψυχική του ολοκλήρωση και την προσήλωση στο καθήκον, με απόλυτο σεβασμό προς την ιδιότητά του, «…Αυτή είναι τώρα η μόνη, η τελευταία προσφορά μου στον Αγώνα… Θα διδάξω όλους τους αγωνιστές μας, όλα τα παλικάρια μας να πεθαίνουν. Έφτασε η στιγμή, που δεν θα ξαναϊδεί ο εχθρός κανένα να παραδίδεται…». Αιώνιο δίδαγμα, ήθους, φιλοπατρίας, περηφάνιας, αξιοπρέπειας. «Μάθατε πώς πολεμούν οι Έλληνες, σήμερα θα μάθετε και πώς πεθαίνουν». Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν πως, αν Αυτός, αρνήθηκε να παραδοθεί στη μάχη, εμείς σήμερα, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα, κανένα άλλοθι, καμία απολύτως δικαιολογία να παραδοθούμε εν καιρώ ειρήνης.
Ο Γρηγόρης, ο Ζήδρος της ΕΟΚΑ, όπως ο Μακεδόνας κλεφταρματολός επί Τουρκοκρατίας, είχε γίνει το φόβητρο των Άγγλων και ο θρύλος των συμπατριωτών του. Ο θρύλος, που στο διάβα του καιρού έγινε μύθος, με έντονο όμως το ιστορικό αποτύπωμα το οποίο ο ίδιος, μαζί με τους συναγωνιστές του προδιέγραψε και δημιούργησε.
Όταν τον κάλεσαν οι Άγγλοι να παραδοθεί, έχοντας πια εντοπιστεί, μετά από προδοσία, το κρησφύγετό του, διέταξε τους συντρόφους να βγουν έξω, «εγώ πρέπει να πολεμήσω και να πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω». Επανέλαβε πολλές φορές τη φράση, «πρέπει να πεθάνω». Δίνοντας με αυτό τον τρόπο, ζωή στη δική μας υπόσταση και εθνική αξιοπρέπεια. Διδάσκοντας διά του παραδείγματος και μέσα από τη δική του αυτοθυσία, προσδίδοντας στη μορφή του, ακόμα μεγαλύτερη αίγλη και ατόφια λεβεντιά.
Ευλογημένα της ψυχής τα βήματα, σε κάθε ψιθύρισμα λευτεριάς, σε κάθε εικόνισμα Άγιο, στον κουρνιαχτό της επόμενης μέρας.
Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, βίωμα ζωής για τον Γρηγόρη. «Κάθε Ελληνόπουλο που δεν θέλει να δει τον πατέρα του να σφάζεται, την αδελφή του να ατιμάζεται, την περιουσία του να καταστρέφεται και πάνω απ’ όλα την Ελλάδα μας να υποδουλώνεται δεν θα διστάσει να κάμει ό,τι έκαμα εγώ.» Καταγράφει η αδελφή του Χρυσταλού Πιερή Αυξεντίου Σουρουλά, αποτυπώνοντας το περιεχόμενο επιστολής του Γρηγόρη προς την οικογένειά του.
Όταν, κατά την πρώτη ημέρα έναρξης του Αγώνα, του τέθηκε ο προβληματισμός να διαφύγει στο εξωτερικό η απάντηση του Γρηγόρη ήταν ξεκάθαρη, «αν ήμουν έξω, θα ερχόμουν, όι να φύω».
«Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ…»
Ανάλογη και η στιχομυθία του Γρηγόρη με τον πατέρα του, όταν του ζήτησε να του παραδώσει ένα περίστροφο. «Το ξέρεις ότι η υπόθεση αυτή μπορεί να σου στοιχίσει και τη ζωή σου;» «Το έχω ήδη αποφασίσει», απάντησε ο Γρηγόρης. «Υπεύθυνη θέση να μην αναλάβεις, γιατί είχες πολλές αποτυχίες στη ζωή σου», ήταν η συμβουλή του πατέρα. «Θα αναλάβω και θα πετύχω», ήταν η άμεση απάντηση του ήρωα μας. Παραδίδοντάς του το όπλο, ο Πιερής Αυξεντίου τον προέτρεψε λεβέντικα λέγοντας, «δεν φαντάζομαι να αξιωθούν οι Εγγλέζοι να το πάρουν από το χέρι σου». Η απάντηση και πάλι ανάλογα παλικαρίσια και αφοπλιστική, «Μείνε ήσυχος. Αυτό το περίστροφο θα τιμήσει και την πατρίδα και την οικογένειά μου.»
Τέσσερις μέρες πριν τη θυσία του έστειλε επιστολή προς τον πατέρα του, ενημερώνοντάς τον πως, «…μας έσφιξαν οι προδοσίες. Ο γιος σου δεν θα παραδοθεί κατ’ ουδένα λόγο, αλλά θα πεθάνει».
Ο γέρο Πιερής αφηγείται, «Ήμασταν στης Χρυσταλούς για τη Σήκωση όταν ήλθε ο Παπαηρόδης και μας έφερε το μήνυμα του θανάτου του. Έτρεξα και εζήτησα το λείψανό του. Με οδήγησαν σ’ ένα καρβουνιασμένο πτώμα. Τον αναγνώρισα από ένα σημάδι που είχε στο πόδι. Στάθηκα και κοίταξα το παιδί μου με ψυχραιμία. Γύρισα στους Άγγλους που στέκονταν δίπλα εκεί και τους είπα- Άγγλοι, αυτό που κάνατε είναι θηριωδία.» Αναντίλεκτα, η αδυναμία των βαρβάρων να λογαριαστούν στα ίσα με την ελληνική λεβεντιά, τους κάνει ακόμα πιο δειλούς, ποταπούς και απάνθρωπους. «Την ιστορία την γράφουν οι νικητές», είχε σημειώσει ο Ουίνστον Τσιόρτσιλ, με τη διαφορά όμως πως αυτό, γίνεται μόνο όταν δεν υπάρχουν Έλληνες, αντρειωμένοι που πολεμούν και μάχονται ως ήρωες, μαθαίνοντας στους ήρωες πώς να πολεμούν σαν Έλληνες.
«Τη λευτεριά της Κύπρου μας την υπέγραψα κι εγώ, τονίζει, απαντώντας με επιστολή σε φίλους του, οι οποίοι τον είχαν ενημερώσει για το Ενωτικό δημοψήφισμα, όχι σε χαρτί αλλά φορώντας την τιμημένη στολή του Έλληνα φαντάρου και θα την υπογράψω ό,τι ώρα χρειαστεί και με το αίμα μου».
Σαφής η συμβουλή του Περικλή προς Αθηναίους
Ο Αυξεντίου ένιωσε, αντιλήφθηκε και έκανε βίωμα και πράξη ζωής, την ιστορικά επιβεβαιωμένη ελληνικότητα των Κυπρίων. Συνειδητά πίστεψε πως, στην Κύπρο δεν μιλούμε απλώς ελληνικά, το αρχέγονο ιδίωμα του Ομήρου κι ούτε πως μας έφερε σε αυτό το νησί τυχαία του Αιόλου η ταξιδεύτρα ανάσα, μα πως ο Έλλην Κύπριος είναι και παραμένει, σε πείσμα των καιρών και των βαρβάρων, απότοκο του σπέρματος των Ελλήνων προγόνων, που ταξιδεύει ακόμα ανόθευτα ατόφιο από γενιά σε γενιά.
Για εμάς τους νεότερους η θυσία των ηρώων μας σε κάθε στάδιο ιστορικής αναφοράς, αποτελεί στοιχείο έμπνευσης, προσανατολισμού και καθοδήγησης στα βήματά μας. Μια πορεία σταθερή και αταλάντευτη, στην αιώνια Αλεξανδρινή οικουμενικότητα, βασισμένη στην Αριστοτέλεια φιλοσοφία πως, «τον κόσμο τον κατακτάς αν σκέφτεσαι με την καρδιά»- και στην καρδιά χτυπά η Ελλάδα, η δική μας εσωτερική Ελλάδα, συνώνυμο της αξιοπρέπειας και της λεβεντιάς.
Υμνήν το πεπρωμένο της φυλής μας, στο αντρειωμένο συναπάντημα του νου και της ψυχής με το ευπρεπές ιστόρημα- ωσάν κραυγή εφιάλτη, ευλαβική προσταγή στο αντίκρισμα της Παναγιάς με το ψηφιδωτό αποτύπωμα Ελλάδας στα μάτια, στο βλέμμα, στο πρόσταγμα και στην ευχή για λευτεριάς αγώνα. Η μνημόνευση των ηρώων μας αποτελεί ευκαιρία για αφύπνιση. Οφείλουμε να ξαναπιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Να βρούμε όραμα και ελπίδα και να ρυθμίσουμε την πυξίδα μας προς τη σωστή κατεύθυνση.
Σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα, διεκδικούμε τη λύση που θα απελευθερώνει και θα επανενώνει πραγματικά και ουσιαστικά τον τόπο, θα αντέχει στο χρόνο, θα στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των νομίμων κατοίκων.
Μια τέτοια λύση για να είναι δίκαιη, διαρκής και βιώσιμη προϋποθέτει την πλήρη αποχώρηση του κατοχικού στρατού και την κατάργηση των αναχρονιστικών εγγυήσεων, άμεσα και αδιαπραγμάτευτα. Άλλωστε μας το είπαν και οι ίδιοι, διά στόματος του Τούρκου ΥΠΕΞ στο Κραν Μοντανά πως τις εγγυήσεις και τα στρατεύματα τα χρειάζονται για να τα χρησιμοποιήσουν, όταν και όπως κατά τη γνώμη τους, χρειαστεί.
Σαφής η συμβουλή του Περικλή στους συμπολίτες του, όπως καταγράφεται στην Ιστορία του Θουκυδίδη: «αν υποχωρήσετε θα προβάλουν, αμέσως, άλλη μεγαλύτερη απαίτηση, γιατί θα νομίζουν ότι και τώρα ενδώσατε από φόβο, καθώς είναι στη φύση του ανθρώπου να εξουσιάζει όσους δεν αντιστέκονται. Αλλά αν δείξετε σταθερότητα, θα τους δώσετε να καταλάβουν ότι πρέπει να μας φέρονται σαν ίσοι προς ίσους».
Τα ιδανικά και τις αξίες, όπως η ορθόδοξη πίστη, ο αγνός πατριωτισμός, η συναίσθηση ευθύνης και η συνείδηση του χρέους προς τους προγόνους, η αγάπη προς την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ισότητα που έδωσαν την ψυχική δύναμη για να αντιμετωπίσει τον θάνατο το παλικάρι μας που τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα, εμείς, καλούμαστε να τα διαφυλάξουμε και να τα αναδείξουμε ως παρακαταθήκες επιβίωσης και αγώνα- Και θα το πράξουμε, με συναίσθηση και επίγνωση ευθύνης και προς τις επερχόμενες γενιές.
Σίγουρα, η εξελικτική πορεία του πολιτισμού, της κοινωνίας αλλά προπαντός της πολιτικής και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, επιβάλλουν στις πλείστες των περιπτώσεων να υπάρξει ανάλογη αναπροσαρμογή στη στρατηγική προσέγγιση. Παρά ταύτα όμως, οφείλουμε να κρατάμε καλά ριζωμένες εκείνες τις αξίες και τις αρχές που θα μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε και να αναπτυχθούμε με αξιοπρέπεια.
«Χαλάλι της Ελλάδας ο γιος μου»
Με σιγουριά στα βήματά μας, χωρίς παροξυσμούς και αστόχευτες υπερβολές, συνοδοιπορούμενοι από τη Θουκυδίδεια αντίληψη περί πραγματισμού και με στρατηγική προσέγγιση στη στόχευση του εφικτού, αλλά και του πρέποντος, του ηθικού και του δίκαιου. (…) Η βεβαιότητα στο δίκαιο των θέσεών μας και η απόλυτη στοχοπροσήλωση, θα πρέπει να μας καθοδηγούν, όπως ακριβώς, αποτυπώνονται ως εικόνα στις τελευταίες στιγμές του Αυξεντίου από τον Αυγουστή Ευσταθίου. «Εκείνος καθόταν στο βάθος του κρησφυγέτου ατάραχος, ήρεμος, έχοντας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του την απόλυτη γαλήνη…. κι όταν πια τον είχαν ζώσει οι φλόγες από παντού, διατηρούσε την ψυχραιμία του. Στο πρόσωπό του δεν είδα να ζωγραφίζεται τρόμος ή πόνος… με κοίταζε ατάραχος, δίνοντάς μου μια συμβουλή… μη φοβάσαι ρε μισκή, μη φοβάσαι».
Και δεν φοβόμαστε αλήθεια, όταν πραγματικά πιστεύουμε σε αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε. Προσήλωση στον στόχο, στο εθνικό καθήκον, μακριά από προσωπικά, μικροπολιτικά, κομματικά ή άλλα συμφέροντα και σκοπιμότητες. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, μας δίδαξε πως, οι ρίζες του ανθρώπου προκρίνουν στάση ζωής, αρχές, αξίες, ιδανικά. Προδιαγράφοντας τις αταλάντευτες διεκδικήσεις και ευνοώντας τις συνθήκες για επιτυχή έκβαση του αγώνα μας.
«Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου. Χαλάλι για την πατρίδα. Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα». Πόσες μάνες αναφώνησαν το ίδιο περήφανες με τη μάνα του Γρηγόρη, μέσα στον πόνο τους «χαλάλι της Ελλάδας ο γιος μου» και πόσοι πατεράδες αλήθεια, ένιωσαν «ανακούφιση» και περηφάνια βλέποντας το παιδί τους νεκρό, μα με τις σφαίρες στο μπροστινό μέρος του σώματός τους, στα στήθια τους, πιστοί στο Λακεδαιμόνιο πρόσταγμα «ή ταν ή επί τας».
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ξεπέρασε τα γήινα και μας δίδαξε πως, «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία». Ομοίως και σθένος, λεβεντιά, υπερηφάνεια, στοχοπροσήλωση και στρατηγική προσέγγιση, με μακρύ και ξεκάθαρο ορίζοντα πνοής, βηματισμού και πλεύσης.
Τιμή και δόξα στο παλικάρι μας- Αθάνατη ας παραμείνει στων αιώνων το πέρασμα η θωριά του.
* Γ.Γ. της ΣΕΚ. Απόσπασμα από την ομιλία του στο Μαχαιρά
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο FacebookΑκολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook
Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube