Μαρία Σκαμπαρδώνη, Δημοσιογράφος

Παρατηρώ τα μυρμήγκια, έτσι όπως έχουν πέσει επάνω σε μία νεκρή κάμπια και τη μεταφέρουν στη φώλια τους. Πόση οργάνωση, πόσο σεβασμό τρέφουν το ένα για το άλλο!

Δεν αναλώνονται σε κακίες, δεν υπάρχει μίσος ανάμεσά τους. Αντιθέτως, είναι μία γροθιά, όλα μαζί και μονοιασμένα μπροστά στη συλλογή τροφής για τον κρύο χειμώνα που θα έρθει. Το καθένα από αυτά έχει τις αρμοδιότητές του, όλα υπάρχουν για να βοηθούν και να στηρίζουν το ένα το άλλο.

Όσο περίεργο και αν διαβαστεί, έκανα μέσα στο μυαλό μου έναν συσχετισμό των μυρμηγκιών και της αξιοζήλευτης ομαδικότητας τους, με την κατάσταση που κυριαρχεί στη σημερινή Ελλάδα.

Εμείς, δυστυχώς, υστερούμε σε ομαδικό πνεύμα, μας αρέσει να κατασπαράσσουμε τον άλλο και  όχι να πορευόμαστε μαζί στο δύσκολο δρόμο της βελτίωσης. Δε θέλουμε να είμαστε μονοιασμένοι, αναλωνόμαστε σε σκέψεις μίσους μόλις δούμε κάποιον να πετυχαίνει κάτι περισσότερο από εμάς, ζούμε για να βλέπουμε την κατσίκα του γείτονα να ψοφάει. Και χαιρόμαστε για αυτό.

Αυτά λοιπόν τα μυρμήγκια, αυτά τα τόσο μικροσκοπικά πλάσματα, που τόσο απευχόμαστε να βλέπουμε. Ναι αυτά, πόσα μπορούν να μας μάθουν για τη ζωή! Και μόνο που συνεργάζονται τόσο αρμονικά και ενδιαφέρονται για το ομαδικό καλό και όχι μόνο για τον εαυτό τους, είναι άξια θαυμασμού.

Αν είχαμε και εμείς την ίδια διάθεση για ομαδικότητα και αν θέλαμε το καλό όλων και όχι μόνο το δικό μας ή όποιων γνωρίζουμε μόνο, πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος!