Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τελικά διαχειριστικό αλλά αμιγώς πολιτικό

Το μέχρι χτες αδύναμο χαρτί της κυβέρνησης μετατράπηκε σε μια νύκτα στο πιο ισχυρό της όπλο. Ένα θέμα που συντηρούσε περίτεχνη μυθολογία αποκάλυψε την ορθολογική του διάσταση. Μια πληγή που έδειχνε αγιάτρευτη φαίνεται τώρα ιάσιμη έστω και αν χρειαστούν επιμονή και υπομονή. Η πατρίδα ξαφνικά συσπειρώνεται γύρω από την ηγεσία της, η απαγορευμένη λέξη ομοψυχία, επιστρέφει. Ο Μητσοτάκης αξιώνει πολιτική ηγεμονία και την παίρνει. Είναι το μεταναστευτικό. Διότι όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η στιγμή.

Αν το Αφγανιστάν θέλει να μετακομίσει στην Ευρώπη δεν μπορεί να το κάνει προσποιούμενο τον πρόσφυγα και σίγουρα όχι με μπούκες στην Ελλάδα από τον Έβρο και τα νησιά. Μπορεί να υποβάλει μια αίτηση με τα προσόντα του στις κατά τόπους προξενικές αρχές, αυτές θα την εξετάσουν σοβαρά και θα αποφασίσουν. Με γνώμονα την κοινωνική συνοχή, τις ανάγκες και την ασφάλεια της χώρας. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα αντιμετωπίζει δημογραφικό πρόβλημα, χώρα ανεξίθρησκη και ανεκτική είναι γιατί να μην δώσει άδεια εισόδου και σε κάποιους ή κάποιες από αυτήν τη μακρινή χώρα της Ασίας, αλλά και άλλες από την Αφρική. Αυτό λέει η διεθνής νομιμότητα την οποία επικαλούνται πολλοί καλοθελητές. Ήδη η κυβέρνηση δραστηριοποιείται προς αυτήν την κατεύθυνση και πράττει άριστα.

Ο Τούρκος πάλι δεν συνέλεγε τυχαία 5,5 εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες από τα πέριξ. Όχι μόνο από τις γειτονικές του χώρες αλλά και από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Σομαλία, το Κονγκό, το Μαρόκο ή το Αλγέρι. Είχε τους λόγους του. Φτηνό εργατικό δυναμικό για την οικονομία του, μέσο διείσδυσης στις χώρες που βρίσκονται στα ανατολικά και νότια σύνορά του, πολιτική ηγεμονία στη Μεσόγειο. Αλλά και μια αιχμή δόρατος προς την Ελλάδα και την Ευρώπη αν υπήρχε λόγος. Και ο λόγος βρέθηκε. Η οικονομία του παρουσιάζει δραματική επιδείνωση, το νόμισμά του ζορίζεται (1 ευρώ=6,88 λίρες) οι μετανάστες δυσκολεύονται να βρουν εργασία αλλά και να πληρωθούν, η εμπλοκή της Τουρκίας στο πόλεμο της Συρίας οδηγείται σε αδιέξοδο. Είναι μια ευκαιρία να εκβιάσει την Ευρώπη για βοήθεια και να δημιουργήσει προβλήματα στην Ελλάδα; Ναι αλλά όχι μόνο. Δεν μπορεί να θρέψει πλέον τόσους μετανάστες και τους ωθεί προς την Ευρώπη.   

Αν μέχρι χτες ο Τούρκος έκανε «αναγνωριστικές βολές» απολαμβάνοντας τον πανικό που δημιουργούσε στα Ελληνικά νησιά σήμερα αποφάσισε να γίνει πιο επιθετικός πιέζοντας ταυτόχρονα στα χερσαία και θαλάσσια σύνορα. Ποντάριζε ότι στην Ελλάδα θα το έβλεπαν σαν μια ανθρωπιστική κρίση, σαν ένα κύμα προσφυγικό που γεννήθηκε στην πολύπαθη Συρία, σαν μια ευκαιρία να δείξουν τα Βόρεια Προάστια τις ευαισθησίες τους, σαν ένα λόγο για να ξεδιπλώσει η αριστερά τις ανθρωπιστικές αξίες της. Εξάλλου η μέχρι τώρα πολιτεία της Ελλάδας ήταν να καμώνεται ότι ο Τούρκος είναι αθώος, ή δεν γνωρίζει ή απλώς ανέχεται τις βάρκες που έφταναν καθημερινά στα νησιά της και ότι η συμφωνία που είχε υπογράψει με την ΕΕ ήταν ισχυρή και σεβαστή απ’ όλους. Η «αφελής» Ελλάδα θα μπορούσε να εξετάζει τα αιτήματα ασύλου και να κάνει όσες επιστροφές ήθελε. Στο διηνεκές.

Να θυμίσω εδώ ότι το προηγούμενο καλοκαίρι η Ελλάδα σχεδίαζε να αγοράσει πανάκριβα ηλεκτρονικά συστήματα που θα «έβλεπαν» τις βάρκες να ξεκινούν από τα απέναντι παράλια και θα ειδοποιούσαν την τουρκική ακτοφυλακή για να τις σταματάει. Διότι οι Τούρκοι είναι οκνηροί ή έχουν προβλήματα όρασης. Ευτυχώς ήρθαν τα πρόσφατα γεγονότα για να αποδείξουν ότι κάθε βάρκα που ξεκινούσε ήταν σε γνώση των αρχών της γείτονος και φυσικά των ΜΚΟ που τις περίμεναν απέναντι. Οι διακινητές ήταν απλώς οι ενδιάμεσοι. Ευτυχώς δηλαδή για να μην μπούμε και σε τσάμπα έξοδα αν είναι μόνο αυτός ο λόγος.

Πέρα από εισβολές, υβριδικούς πολέμους και τουρκικούς εκβιασμούς η Ελλάδα είχε και έχει ένα πρόβλημα διαχείρισης των μεταναστευτικών ροών. Λόγω γεωγραφίας, οικονομίας αλλά και αβελτηρίας της δημόσιας διοίκησης. Ο μόνος τρόπος να το λύσει ήταν η ανακοπή των ροών. Δηλαδή η φύλαξη των συνόρων της. Κάτι που λέγονταν ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο λόγω της θάλασσας, στο μέτρο που κανείς  προφανώς δεν ήθελε να υπάρχουν αθώα θύματα. Και ζούσε με αυτόν τον μύθο μέχρι προχτές που αναγκάστηκε να αλλάξει τακτική και να εμποδίζει τις βάρκες να φτάνουν στα παράλιά της χωρίς να ανοίξει μύτη. Και μπράβο της. Και φάνηκε ότι διαθέτει το προσωπικό και τα μέσα για να το κάνει επαγγελματικά και με  ασφάλεια για όλους. Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν τελικά διαχειριστικό αλλά αμιγώς πολιτικό. Ο μύθος απαιτούσε να εξετάζει κάθε αίτημα ασύλου όσων οι βάρκες έφταναν και προσάραζαν στα ρηχά. Και ο μύθος αυτός κατέρρευσε.

για τη συνέχεια AthensVoice