Της Rene Wildangel

Τον Μάρτιο του 2016, οι ηγέτες της ΕΕ και της Τουρκίας σύναψαν μια συμφωνία με βάση την οποία η Τουρκία αναμενόταν να αποτρέπει την μετανάστευση από τα εδάφη της προς την Ελλάδα. Ως αντάλλαγμα, η Τουρκία θα λαμβάνει αυξημένη οικονομική βοήθεια, καθώς φιλοξενεί περισσότερους από 4 εκατ. πρόσφυγες, συμπεριλαμβανομένων και. 3,7 εκατ. Σύριων. Η συμφωνία επίσης περιλάμβανε έναν μηχανισμό που θα επανεγκαθιστούσε έναν ευάλωτο Σύριο πρόσφυγα στην Ευρωπαϊκή Ένωση για κάθε μετανάστη που επιστρέφει η Ελλάδα στην Τουρκία. Επιπλέον, και τα δύο μέρη συμφώνησαν να ενεργοποιηθεί εκ νέου η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.

Η συμφωνία εκπλήρωσε τον βασικό στόχο της ΕΕ: μία πτώση στη μετανάστευση από την Τουρκία στην Ελλάδα. Στην περίοδο αμέσως μετά από την εφαρμογή της συμφωνίας, αυτού του είδους η μετανάστευση μειώθηκε σημαντικά. Αλλά σε συνδυασμό με το κλείσιμο της πρόσβασης σε άλλα κράτη της ΕΕ και στα Βαλκάνια, η Ελλάδα έμεινε μόνη να αντιμετωπίσει τις συνεχείς αφίξεις στα νησιά της. ΟΙ δύο πλευρές δεν μπόρεσαν να εφαρμόσουν τη λογική της συμφωνίας -να επαπροωθούνται πρόσφυγες στην Ελλάδα πίσω στην Τουρκία- καθώς εκείνοι που έφθαναν στην Ελλάδα είχαν το δικαίωμα να αιτηθούν ασύλου εκεί και η διεθνής αρχή της μη επαναπροώθησης απαγορεύει την απέλαση προσφύγων. Μέχρι τα τέλη του 2019, η Ελλάδα είχε επαναπροωθήσει μόλις 2.000 ανθρώπους στην Τουρκία. Καθώς οι αρχές της ΕΕ και της Ελλάδος καθυστερούσαν να επεξεργαστούν αιτήσεις ασύλου, οι απάνθρωπες συνθήκες στα ασφυκτικά γεμάτα κέντρα προσφύγων έγιναν το new normal στην Ελλάδα.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Erdogan, ότι η Τουρκία μπορεί να στέλνει “εκατομμύρια” προσφύγων στην Ευρώπη, είναι παράλογη πολιτική προπαγάνδα. Μόνο οι πιο απελπισμένοι πρόσφυγες -οι περισσότεροι εκ των οποίων Αφγανοί και άλλοι μη-Σύριοι, για τους οποίους είναι πολύ δύσκολο να αποκτήσουν καθεστώς πρόσφυγα στην Τουρκία- ενδέχεται να είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τέτοιες εκκλήσεις και να βρεθούν παγιδευμένοι σε μια επισφαλή κατάσταση κοντά στα σύνορα της ΕΕ. Η ΕΕ έχει τώρα διπλή ευθύνη να αντιμετωπίσει άμεσα και την κατάσταση στα ελληνικά νησιά και αυτή που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες στην Τουρκία. Αυτό θα πρέπει να περιλαμβάνει την αναθεώρηση της συμφωνίας της Ένωσης με την Τουρκία.

πρώτον, η ΕΕ πρέπει να δώσει τέλος στην μη βιώσιμη κατάσταση στα νησιά. Η ΕΕ έχει το δικαίωμα να προστατεύσει τα σύνορα της, αλλά μια απάντηση στην τρέχουσα κρίση που βασίζεται αποκλειστικά σε στρατιωτικά μέσα, είναι βαθιά λανθασμένη. Ωστόσο η Κομισιόν και τα κράτη-μέλη έχουν αρχικά εστιάσει στην ενίσχυση της προστασίας των ελληνικών συνόρων, καθώς και στην ικανότητα του τουρκικού ναυτικού.

Παρά τις πρόσφατες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης να περιορίσει το δικαίωμα ασύλου, η ΕΕ είναι υποχρεωμένοι να αποτρέψουν πράξεις επιθέσεις εναντίον των προσφύγων και να ενισχύσουν τη δέσμευσή της στο διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης της Σύμβασης του 1951 για τους Πρόσφυγες. Μια αποτελεσματική απάντηση στην κρίση στα ελληνικά νησιά έχει καθυστερήσει καιρό: 42.000 άνθρωποι έχουν “κολλήσει” στα hotspots, τα οποία αρχικά οι αρχές δημιούργησαν για να προσδιορίσουν και να καταγράψουν τις νέες αφίξεις πριν επεξεργαστούν άμεσα τις αιτήσεις τους για άσυλο και τους ανακατανέμουν σε άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Η ΕΕ χρειάζεται να επαναπροωθήσει άμεσα τις πιο ευπαθείς ομάδες σε αυτές τις εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων χιλιάδων ασυνόδευτων παιδιών και εκείνων που είναι σοβαρά άρρωστοι. Η γερμανική κυβέρνηση έχει αφήσει να εννοηθεί ότι είναι έτοιμη να αναλάβει 1.500 ευάλωτους ανθρώπους και ζήτησε σε βοήθεια για αυτό από έναν συνασπισμό προθύμων κρατών-μελών της ΕΕ. Και υπάρχουν ενδείξεις ότι η Γερμανία θα λάβει τέτοια βοήθεια από αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Πορτογαλίας και της Φινλανδίας.

Για τη συνέχεια capital