Να ξεκινήσουμε από το Σύνταγμα και να προχωρήσουμε βήμα – βήμα. Δίνει το Σύνταγμα τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να αναστέλλει βασικές ατομικές ελευθερίες, για να προστατεύσει τη Δημόσια Υγεία; Η απάντηση είναι ένα καραμπινάτο «ΟΧΙ»!

Μα τι είναι αυτά που λες; Θες να πεθάνουμε λόγω… ατομικών ελευθεριών; Προφανώς δεν θέλω. Ούτε υποστηρίζω πως το μέτρο απαγόρευσης της κυκλοφορίας είναι εσφαλμένο, αλλά μη βιάζεστε. Θα φτάσουμε κι εκεί. Προς το παρόν, μιλάμε για το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει με τις ατομικές ελευθερίες μια κυβέρνηση, στο πλαίσιο του Συντάγματος.

Το Σύνταγμα λοιπόν, στο άρθρο 48, αναφέρει με σαφήνεια πότε, πώς και για πόσο μπορούν να περιοριστούν οι ατομικές ελευθερίες. Σε 3 περιπτώσεις μόνο:

α) πολέμου,

β) επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας,

γ) αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Συνέβη κάτι από τα τρία; Όχι.

Είναι άξιο μνείας, ότι στο Σύνταγμα του 1975 ο 3ος λόγος ήταν πιο «ευρύς»: περίπτωση «σοβαράς διαταραχής ή εκδήλου απειλής κατά της δημοσίας τάξεως και ασφαλείας του κράτους εξ εσωτερικών κινδύνων». Η ΣΤ΄ Αναθεωρητική Βουλή το 1986, τον περιόρισε προσδιορίζοντάς τον με σαφήνεια, ως ένοπλη απόπειρα επιβολής δικτατορίας και έτσι έμεινε μέχρι σήμερα. Το σκεπτικό της αναθεώρησης ήταν πως η φλου αναφορά σε “εσωτερικούς κινδύνους” εμπεριέχει τον κίνδυνο καταχρηστικής εφαρμογής. Σε ένα ανάπηρο πολίτευμα όπως το δικό μας, που δεν διαθέτει θεσμικά αντίβαρα (μια Γερουσία, για παράδειγμα, που θα αποφάσιζε αν κάτι, όπως ο κορονοϊός συνιστά «σοβαρή διαταραχή») ό,τι μπορεί να διαστρεβλωθεί το αφαιρούμε. Έτσι, σήμερα, οι λόγοι αναστολής των ατομικών ελευθεριών είναι οι προαναφερθέντες τρεις.

Περιλαμβάνεται σ’ αυτούς η προστασία της Δημόσιας Υγείας; Όχι.

Πώς αναστέλλονται οι προσωπικές ελευθερίες; Με έναν τρόπο, που κι αυτός προβλέπεται στο άρθρο 38: η Βουλή, με απόφασή της, που λαμβάνεται ύστερα από πρόταση της Κυβέρνησης, θέτει σε εφαρμογή, σε ολόκληρη την Επικράτεια ή σε τμήμα της, τον νόμο για την “κατάσταση πολιορκίας”, φτιάχνει στρατοδικεία και αναστέλλει την ισχύ ορισμένων διατάξεων του Συντάγματος.

Τηρήθηκε αυτή η διαδικασία; Όχι.

Για πόσο χρόνο ισχύει η συνταγματική αναστολή; Το πολύ για 15 μέρες, διάστημα το οποίο μπορεί να παρατείνεται ανά δεκαπενθήμερο μόνο με προηγούμενη απόφαση της Βουλής, η οποία συγκαλείται ακόμη και αν έχει λήξει η βουλευτική περίοδος ή η Βουλή έχει διαλυθεί.

Ποιες ελευθερίες μπορούν να περιοριστούν; Πολλές και σοβαρές: σε κατάσταση πολιορκίας, η κυβέρνηση μπορεί να απαγορεύει μετακινήσεις και εγκατάσταση εντός της χώρας, ο στρατός μπορεί να μπαίνει σε σπίτια ιδιωτών χωρίς παρουσία εισαγγελέα και να τα κάνει φύλλο – φτερό, όλα όσα ξέρουμε για τη Δικαιοσύνη και τα δικονομικά δικαιώματα πάνε περίπατο, οι πολίτες μπορούν να συλλαμβάνονται και χωρίς ένταλμα, συνδικαλισμός και απεργίες μπαίνουν στο ψυγείο, ενώσεις και σωματεία μπορούν να διαλύονται, ΜΜΕ να διατάσσονται να κλείσουν και ένα σωρό άλλα που περιγράφει ο νόμος 566/1977. Ευτυχώς δεν τα ζήσαμε, διότι ουδέποτε χρειάστηκε να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση πολιορκίας.

Μα, δεν πρέπει το κράτος να μεριμνά για την υγεία των πολιτών, όπως αναφέρει το άρθρο 21 του Συντάγματος; Ναι, όπως πρέπει να μεριμνά και για ένα σωρό άλλα πράγματα, σεβόμενο τις ατομικές ελευθερίες. Πουθενά το Σύνταγμα δεν αναφέρει, ούτε υπονοεί καν, πως αυτή η μέριμνα μπορεί να τις αναστέλλει. Τα θεμελιώδη δικαιώματα έχουν αυξημένη τυπική δύναμη. Θέτουν δηλαδή τα όρια λειτουργίας των οργάνων της Πολιτείας σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με τους πολίτες, δεν υποτάσσονται σ΄ αυτές.

Για τη συνέχεια Liberal