Απόστολος Αποστολόπουλος

Σε κάθε σύρραξη υπάρχουν δυο πλευρές. Αυτή όπου ασκείται σωματική βία, με ή χωρίς όπλα, και η πολιτική/διπλωματική, όπου κυριαρχούν ο εκβιασμός και ψυχολογική πίεση, μέσα εξίσου βίαια με τη χρήση όπλων. Κρίσιμος παράγων, με ιδιαίτερη αξία, είναι οι άμαχοι, η τοποθέτηση της Κοινής Γνώμης.

Χαρακτηριστικά, η πρώτη ήττα των ΗΠΑ συνέβη στο Βιετνάμ, τη δεκαετία του 70, όταν οι γονείς, οι στρατεύσιμοι και συνολικά η νεολαία, είχαν ταχθεί ενεργά εναντίον του πολέμου, δεν πίστευαν στη νίκη.

Ο Ερντογάν είναι φανερό ότι έχει χάσει κατά κράτος την πρώτη φάση της επίθεσής του στον Έβρο. Ούτε αιφνιδίασε ούτε κατάφεραν οι εισβολείς που έστειλε να σπάσουν τα σύνορα.

Οι ένστολοι, στρατιωτικοί και αστυνομία αντιστάθηκαν, έκαναν και κάνουν σωστά τη δουλειά τους και ο κόσμος κινητοποιήθηκε, τους συμπαραστάθηκε έγκαιρα και αποτελεσματικά, αγνοώντας τις κραυγές των εθνομηδενιστών, ενδοτικών και κάθε είδους φυράματος.

Οι προσπάθειες εισβολής δεν θα σταματήσουν αλλά έχουμε ήδη περάσει στη δεύτερη φάση, της προπαγάνδας. Ο Ερντογάν παλεύει στο εσωτερικό να κερδίσει τον κόσμο που αμφιβάλει πλέον για τις ικανότητες του Σουλτάνου και ταυτόχρονα θέλει να επηρεάσει την Κοινή Γνώμη στη Ευρώπη και ΗΠΑ. Ταυτόχρονα θέλει να δώσει επιχειρήματα σε φιλικές του κυβερνήσεις που θέλουν αλλά δυσκολεύονται να τον υποστηρίξουν, όπως πχ της Γερμανίας.

Το Υ/Εξωτερικών, ο κ. Δένδιας, αποκτά ισάξια σημασία με το Υ/Άμυνας και τα Σώματα Ασφαλείας για το τελικό αποτέλεσμα της μάχης. Πλην, όμως, από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι διπλωματικοί εκπρόσωποι της χώρας, κυρίως οι πρεσβευτές, δραστηριοποιούνται είτε με πρωτοβουλία τους είτε κατόπιν εντολών που έχουν λάβει από την Αθήνα.

• Έχουν γίνει κρούσεις στα διεθνή ΜΜΕ και δεν έχουν βρει ανταπόκριση;
• Έχουν δοθεί οδηγίες από την Αθήνα;
• Οι πρεσβείες μας τις έλαβαν αλλά αδράνησαν και αδιαφόρησαν;
• Δεν διατέθηκαν χρήματα για έστω πληρωμένες διαφημίσεις σε έντυπα;
• Δεν ασχολήθηκε κανείς να αναπτυχθούν σχέσεις με δημοσιογράφους σημαντικών ΜΜΕ;

Τα ερωτήματα υπάρχουν, οι απαντήσεις όχι.

Ποτέ δεν είναι αργά, γιατί, όπως λένε, κάλλιο αργά παρά ποτέ.