Κύπρος: Θυμάστε που ήθελαν να μας πείσουν πως είναι πιο σημαντικά τα μέγαρα από την υγεία και την ελευθερία μας;
Πόσο απόμακρα, πόσο εξωπραγματικά φαίνονται όσα μας απασχολούσαν πριν από αυτό το κακό. Και πόσο ανεκτίμητα όσα θεωρούσαμε δεδομένα, συνήθη, αναπόσπαστα της ζωής μας, που τίποτα δεν μπορεί να διαταράξει. Θα ήθελα σήμερα να μπορούσα να πάω στη μάνα μου. Θα πηγαίναμε όλοι να της ευχηθούμε για τα γενέθλιά της. Όμως, καλύτερα όχι, μας λένε οι ειδικοί. Στα 86 της χρόνια και τι δεν έζησε! Φτώχειες, αποικιοκράτες, αντάρτικο, πολέμους, φασαρίες… Όμως, το χειρότερο κακό είναι να μην μπορείς να δεις τους δικούς σου. Παραμονεύει αόρατος εχθρός, να προσέχετε τις ευάλωτες ομάδες, σου λένε. Και σηκώνεις τα χέρια. Ακόμα κι αν δεν σήκωσες τα χέρια ούτε καν στους πάνοπλους κερατάδες της Ελισάβετ, που σου χτυπούσαν την πόρτα και γύρευαν τον άντρα σου. Άσε που τώρα θα κατάλαβε κι αυτή ακόμα (αν απέκτησε αισθήματα, διότι τότε αποκλείεται να είχε), πως βρίσκεται στην ίδια μοίρα με τους κοινούς ανθρώπους, βλέποντας τον γιο της με την ασθένεια, που έπληξε όλο τον κόσμο. Και τους γαλαζοαίματος ακόμα, που δήθεν τίποτα δεν μπορούσε να αγγίξει. Δυστυχώς, έτσι μαθαίνεις να εκτιμάς τα απλά πράματα της ζωής σου. Να μπορείς, όποτε θέλεις, να πάρεις τα πόδια σου και να πας να δεις τη μάνα σου, να έχεις επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάς, να συναντήσεις τον δικό σου, χωρίς να σε αποτρέπει η επιστήμη ή να σε εμποδίζει κάποιο διάταγμα για λόγους δημόσιας υγείας.
Πόσο απίστευτο ακούγεται στις μέρες μας! Γιατί στις μέρες μας νομίζαμε πως το πιο σημαντικό ήταν να είχαμε πλούτη και πολυτέλειες. Να βγάλουμε φυσικό αέριο από τις θάλασσες, να κτίσουμε μέγαρα, κοινοβούλια ζηλευτά, πλατείες δεκάδων εκατομμυρίων, να αποκτήσουμε αίγλη και κύρος, να εμπλουτίζουμε τα όνειρα της μεγαλομανίας. Και της ματαιοδοξίας. Που καταρρέουν μέσα σε μια στιγμή από την επίθεση «αόρατου εχθρού». Για να μας θυμίσει, με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι πολύ πιο σημαντικό από αυτά είναι η υγεία. Και η ελευθερία. Και η αξιοπρέπεια.
Είχαμε, βέβαια, ξανά την ευκαιρία να το θυμηθούμε. Το 2013. Που πήραμε ένα μάθημα περί ματαιοδοξίας και υπερβολών, αλλά και πάλι το ξεχάσαμε πολύ γρήγορα. Και πάλι αρχίσαμε να ονειρευόμαστε μέγαρα και πλούτη. Κι όταν φώναζαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές ότι χρειάζονται βοήθεια, ότι αφήσαμε την υγεία στα χέρια ανίδεων, δεν τους πιστεύαμε. Τους λέγαμε συνδικαλιστές που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις. Τους λέγαμε, αν δεν τους αρέσκει το δημόσιο, ας γυρευτούν αλλού. Και τώρα ανακαλύψαμε ξαφνικά όλοι ότι οι ζωές μας βρίσκονται στα χέρια τους. Ανακαλύψαμε πόσο σημαντικό είναι να βρίσκονται αυτοί στην πρώτη γραμμή του πολέμου για να είμαστε οι υπόλοιποι στα δήθεν καταφύγιά μας. Αλλά, την πρώτη γραμμή, τα δημόσια νοσηλευτήρια, τα αφήσαμε άοπλα, τα διαλύσαμε, τα κάναμε ευάλωτα, να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Γιατί νομίζαμε πως ήταν πιο σημαντικό να δώσουμε εκατό εκατομμύρια για να αποκτήσουν κύρος οι 56 βουλευτές μας, παρά να τα δώσουμε στην υγεία. Ήταν πιο σημαντικό να δώσουμε 500 εκατομμύρια για να αποκτήσουμε ένα δρόμο υπερπολυτελείας να ταξιδεύουν οι τουρίστες μας. Οι τουρίστες που αίφνης εξαφανίστηκαν και δεν ξέρουμε πότε θα επιστρέψουν. Ήταν πιο σημαντικό να αγοράζουμε λιμουζίνες για τους αξιωματούχους μας. Και για τους εαυτούς μας, φυσικά. Ήταν πιο σημαντικό κάθε δημαρχείο, κάθε κοινότητα να αποκτήσει μέγαρο να κοκορεύεται. Και μετά ανακαλύψαμε πόσο υπερμεγέθης έγινε η τοπική αυτοδιοίκηση και θα μείνουν τα μέγαρα στη ιστορία. Μαζί με τα μέγαρα της Λαϊκής και του Συνεργατισμού. Μαζί με τις επαύλεις πάνω στις φωλιές της φώκιας. Μαζί με τις επεκτατικές τουριστικές βλέψεις πάνω στις φωλιές των χελώνων…
Πόσο απίστευτο ακούγεται στις μέρες μας! Γιατί στις μέρες μας νομίζαμε πως το πιο σημαντικό ήταν να είχαμε πλούτη και πολυτέλειες. Να βγάλουμε φυσικό αέριο από τις θάλασσες, να κτίσουμε μέγαρα, κοινοβούλια ζηλευτά, πλατείες δεκάδων εκατομμυρίων, να αποκτήσουμε αίγλη και κύρος, να εμπλουτίζουμε τα όνειρα της μεγαλομανίας. Και της ματαιοδοξίας. Που καταρρέουν μέσα σε μια στιγμή από την επίθεση «αόρατου εχθρού». Για να μας θυμίσει, με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι πολύ πιο σημαντικό από αυτά είναι η υγεία. Και η ελευθερία. Και η αξιοπρέπεια.
Είχαμε, βέβαια, ξανά την ευκαιρία να το θυμηθούμε. Το 2013. Που πήραμε ένα μάθημα περί ματαιοδοξίας και υπερβολών, αλλά και πάλι το ξεχάσαμε πολύ γρήγορα. Και πάλι αρχίσαμε να ονειρευόμαστε μέγαρα και πλούτη. Κι όταν φώναζαν οι γιατροί και οι νοσηλευτές ότι χρειάζονται βοήθεια, ότι αφήσαμε την υγεία στα χέρια ανίδεων, δεν τους πιστεύαμε. Τους λέγαμε συνδικαλιστές που έχουν υπερβολικές απαιτήσεις. Τους λέγαμε, αν δεν τους αρέσκει το δημόσιο, ας γυρευτούν αλλού. Και τώρα ανακαλύψαμε ξαφνικά όλοι ότι οι ζωές μας βρίσκονται στα χέρια τους. Ανακαλύψαμε πόσο σημαντικό είναι να βρίσκονται αυτοί στην πρώτη γραμμή του πολέμου για να είμαστε οι υπόλοιποι στα δήθεν καταφύγιά μας. Αλλά, την πρώτη γραμμή, τα δημόσια νοσηλευτήρια, τα αφήσαμε άοπλα, τα διαλύσαμε, τα κάναμε ευάλωτα, να καταρρέουν το ένα μετά το άλλο. Γιατί νομίζαμε πως ήταν πιο σημαντικό να δώσουμε εκατό εκατομμύρια για να αποκτήσουν κύρος οι 56 βουλευτές μας, παρά να τα δώσουμε στην υγεία. Ήταν πιο σημαντικό να δώσουμε 500 εκατομμύρια για να αποκτήσουμε ένα δρόμο υπερπολυτελείας να ταξιδεύουν οι τουρίστες μας. Οι τουρίστες που αίφνης εξαφανίστηκαν και δεν ξέρουμε πότε θα επιστρέψουν. Ήταν πιο σημαντικό να αγοράζουμε λιμουζίνες για τους αξιωματούχους μας. Και για τους εαυτούς μας, φυσικά. Ήταν πιο σημαντικό κάθε δημαρχείο, κάθε κοινότητα να αποκτήσει μέγαρο να κοκορεύεται. Και μετά ανακαλύψαμε πόσο υπερμεγέθης έγινε η τοπική αυτοδιοίκηση και θα μείνουν τα μέγαρα στη ιστορία. Μαζί με τα μέγαρα της Λαϊκής και του Συνεργατισμού. Μαζί με τις επαύλεις πάνω στις φωλιές της φώκιας. Μαζί με τις επεκτατικές τουριστικές βλέψεις πάνω στις φωλιές των χελώνων…
Τώρα, λοιπόν, στέλνουμε μηνύματα στους γιατρούς και στους νοσηλευτές να τους ευχαριστήσουμε που μας προστατεύουν και να τους δώσουμε δύναμη να συνεχίσουν. Να μην το ξεχάσουμε αυτό μόλις κοπάσει το κακό. Διότι την έχουμε στα γονίδια την ασθενή μνήμη. Να μην ξεχάσουμε ότι πάνω από όλα είναι η υγεία και η ελευθερία, ατομική και συλλογική. Κι ότι, όσο σπουδαίοι και να γίνουμε, μπορεί ένας «αόρατος εχθρός» να μας δείξει με επώδυνο τρόπο την ασημαντότητα των επιλογών μας.
Φιλελεύθερος
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο FacebookΑκολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook
Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter
Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube