Η ξαφνική έξαρση των ανθελληνικών δημοσιευμάτων και εκπομπών σε όλη την Ευρώπη δεν πρέπει να αποδοθεί αποκλειστικά στην δύναμη της ΜΙΤ ή των τουρκικών λόμπυ αλλά κατ’ εξοχήν σε εκείνη των εκτεταμένων παγκόσμιων δικτύων του Σόρος (Βλέπε το άρθρο του στους FinancialTimes στις 4 Μαρτίου: Τζ. Σόρος: “Να στηρίξουμε τον Ερντογάν”.

Ακολούθησαν αμέσως μετά και συκοφαντικά δημοσιεύματα στους NYT, τα οποία αποκάλυψε ο Απόστολος Δοξιάδης ως κατασκευασμένα, και ο δημοσιογράφος που τα δημοσίευσε ζήτησε συγνώμη, κατόπιν εορτής· τα εμετικά ανθελληνικά άρθρα της LeMonde, και οι εξ ίσου εμετικές τοποθετήσεις των Συριζαίων στο εξωτερικό: Μετά τον αδελφό του Τζανακόπουλου και σύμβουλο της κυβέρνησης Τσίπρα για τη Συμφωνία των Πρεσπών, που διαδήλωνε στο Λονδίνο ενάντια στους «Έλληνες φονιάδες των λαών», πρόσφατο δείγμα αποτελούν οι δηλώσεις του γνωστού φιλάνθρωπου ευρωβουλευτή του Σύριζα, Στέλιου Κουλογλου στηFrance 24· (δηλώσεις τις οποίες κατήγγειλε στο Liberal ο Δημήτρης Κούρκουλας: Ρεσιτάλ προπαγάνδας κατά της χώρας από τον Στ. Κούλογλου, παραθέτοντας και τα σχετικά αποσπάσματα).

Ωστόσο το αποκορύφωμα αυτής της προπαγάνδας αποτελεί κείμενο «Ευρωπαίων διανοουμένων» κατά της Ελλάδας το οποίο δημοσιεύτηκε στη Le Monde στις 10 Μαρτίου και απηχεί ανοικτά τις τουρκικές θέσεις. Κείμενο συντεταγμένο προφανώς από τους Έλληνες υπογράφοντες, τους περισσοτέρους νυν ή πρώην στελέχη του Σύριζα (Γιάννη Βαρουφάκη, Δημήτρη Χριστόπουλο, Αριστείδη Μπαλτά, Κώστα Δουζίνα, Αθηνά Αθανασίου, Καλυψώ Νικολαΐδη). Επειδή αυτό κείμενο κρατήθηκε «μυστικό» στην Ελλάδα, όπου και δεν μεταφράστηκε, για να μη τους πάρουν χαμπάρι, αποφασίσαμε να το δημοσιοποιήσουμε, ακολουθούμενο από σχετικό σχολιασμό των Γιώργου Καραμπελιά και Γιώργου Ρακκά.

«Τι αξίζει η Ευρώπη, αν γίνει εχθρός του δικαιώματος ασύλου;»

Δημοσιεύθηκε στον Monde στις 10 Μαρτίου 2020

«Το ερώτημα είναι αν εμείς, οι πολίτες της Ευρώπης, μπορούμε να απαλλαγούμε από τη ντροπή και την ατιμία» (στρατόπεδο προσφύγων στη Λέσβο, 7 Μαρτίου). COSTASBALTAS / REUTERS

Εμείς, πολίτισσες και πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποστηρίζουμε τις εκκλήσεις που έχουν ήδη απευθύνει διάφορες οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ώστε να προσφερθεί προσωρινή προστασία στα άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο, στα σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία, τα οποία αποτελούν επίσης τα κοινά εξωτερικά μας σύνορα, ή στα άτομα που συνωστίζονται σε απερίγραπτες συνθήκες στα στρατόπεδα του Αιγαίου.

Δεν υπάρχει λόγος να περιμένουμε κάποια απατηλή ομοφωνία γι’ αυτή την προσωρινή προστασία, που συνιστά μια πράξη στοιχειώδους ευπρέπειας. Ένα μόνο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρκεί για να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπεται από το ευρωπαϊκό δίκαιο. Εάν κανένα από αυτά δεν το πράξει, η Πρόεδρος της Επιτροπής, η οποία είναι θεματοφύλακας των Συνθηκών, οφείλει να αναλάβει τις υποχρεώσεις της εντολής της – και, εάν χρειαστεί, εναπόκειται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να θέσει την Επιτροπή ενώπιον των ευθυνών της.

Το ζήτημα για εμάς δεν είναι να συζητήσουμε για την πολιτική μορφή που πρέπει να πάρει η Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε ακόμα να τοποθετηθούμε σε πολύπλοκα γεωπολιτικά ζητήματα. Το ζήτημα είναι αν εμείς, πολίτες της Ευρώπης, μπορούμε να απαλλαγούμε από την ντροπή και την ατιμία.

Μια συλλογική χρεοκοπία

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού μετέθεσε τις ευθύνες της στην Τουρκία, χαιρετίζει τον ρόλο της «ασπίδας» (σύμφωνα με την έκφραση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν) ενός κράτους μέλους της, της Ελλάδας, εναντίον του κύματος των μεταναστών, καθιστώντας αδύνατη την υποδοχή αυτών που δραπετεύουν από τη φρίκη ενός πολέμου που διεξάγεται εναντίον τους από ένα εγκληματικό κράτος.

Το νησί της Λέσβου αποτελούσε ήδη το σύμβολο ενός ηθικού και πολιτικού σκανδάλου: « Pushbacks » και « hotspots » (απωθήσεις και ζώνες συγκέντρωσης) είναι οι όροι που χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν την απάνθρωπη στάση, αυτό που ο [Ελβετός κοινωνιολόγος] Ζαν Ζιγκλέρ περιγράφει ως εφαρμογή μιας «στρατηγικής του τρόμου» που αποσκοπεί στο να εμποδίσει τους πρόσφυγες να απαιτήσουν τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Αυτό το σκάνδαλο παίρνει πλέον τη μορφή μιας συλλογικής χρεοκοπίας. Αυτό που ουσιαστικά εξαφανίζεται είναι το ίδιο το δικαίωμα του ασύλου. Πρόκειται για το άρθρο 14 της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: «Κάθε άτομο που καταδιώκεται έχει το δικαίωμα να ζητά άσυλο και του παρέχεται άσυλο σε άλλες χώρες».

Τι χρησιμεύει η Ευρώπη αν μεταβληθεί σε εχθρό αυτού του πρώτου και θεμελιώδους δικαιώματος; Σε τι χρησιμεύουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα εάν επιτρέπεται στα κράτη μέλη να αρνούνται τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλονται από το ευρωπαϊκό δίκαιο, τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951; Τι σημαίνει «Ένωση» εάν, μεταξύ των χωρών που την αποτελούν, κάποιοι μπορούν να αναστέλλουν την εξέταση των αιτήσεων ασύλου –εξέταση υποχρεωτική σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης– και να εξαιρούνται από την αλληλεγγύη κατά την υποδοχή και την κατανομή των θυμάτων της δίωξης;

Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, που προήλθε από τα διδάγματα που αντλήθηκαν από τις ταυτοτικές καταστροφές του 20ού αιώνα, νομιμοποιείται αποκλειστικά μέσα από τον σεβασμό του ιδρυτικού της νόμου. Το να φαντάζεται κανείς ότι θα προστατευτεί από την άνοδο του εθνο-λαϊκισμού καταπατώντας τα θεμελιώδη δικαιώματα αποτελεί τον χειρότερο υπολογισμό. Υπενθυμίζουμε στα κράτη μέλη, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τις ευθύνες και τις δεσμεύσεις τους.

Υπογράφοντες: Maurizio Acerbo, πολιτικός, Ιταλία· Michel Agier, ανθρωπολόγος, Γαλλία· Αθηνά Αθανασίου, φιλόσοφος, Ελλάδα· Αλμπένα Αζμανόβα, πολιτικός επιστήμονας, Βουλγαρία, Βέλγιο· BertrandBadie, πολιτικός επιστήμονας, Γαλλία· Etienne Balibar, φιλόσοφος, Γαλλία· Αριστείδης Μπαλτάς, φιλόσοφος, Ελλάδα· Thomas Berns, φιλόσοφος, Βέλγιο· Massimo Cacciari, φιλόσοφος, Ιταλία· Paolo Cacciari, δημοσιογράφος, Ιταλία· Claude Calame, ανθρωπολόγος, Γαλλία· Barbara Cassin, φιλόλογος, φιλόσοφος, Γαλλία· LucianaCastellina, δημοσιογράφος, Ιταλία· IsoldeCharim, φιλόσοφος, KreiskyForum, Αυστρία· MoniqueChemillier–Gendreau, δικηγόρος, Γαλλία· Δημήτρης Χριστόπουλος, πολιτικός επιστήμονας, Ελλάδα· Olivier DeFrance, πολιτικός επιστήμονας, Γαλλία· Olivier DeSchutter, δικηγόρο, Βέλγιο· Boaventura DeSousa Santos, κοινωνιολόγος, Πορτογαλία· AlexDemirovic, κοινωνιολόγος, Γερμανία· Katja Diefenbach, φιλόσοφος, Γερμανία· Κώστας Δουζίνας, δικηγόρος, Ελλάδα· Vincent Engel, συγγραφέας, Βέλγιο· Jean–Marc Ferry, φιλόσοφος, Γαλλία· Stefano Galieni, Πρόεδρος του ADIF (AssociazioneDirittieFrontiere), Ιταλία· Jürgen Habermas, φιλόσοφος, Γερμανία· Gunter Gebauer, φιλόσοφος, Γερμανία· Gregor Gysi, βουλευτής, Γερμανία· Sabine Hark, κοινωνιολόγος, Βερολίνο· François Héran, κοινωνιολόγος, δημογράφος, CollègedeFrance· Sabine Hess, κοινωνιολόγος, Γερμανία· Axel Honneth, φιλόσοφος, Γερμανία· Rahel Jaeggi, κοινωνιολόγος, Γερμανία· Michal Kozlowski, φιλόσοφος, Πολωνία· Justine Lacroix, πολιτικός επιστήμονας, Βέλγιο· Camille Louis, φιλόσοφος, Γαλλία· Giacomo Marramao, φιλόσοφος, Ιταλία· Christoph Menke, φιλόσοφος, Γερμανία· Sandro Mezzadra, φιλόσοφος, Ιταλία· Tomaso Montanari, ιστορικός τέχνης, Ιταλία· Edgar Morin, φιλόσοφος, Γαλλία· Kalypso Nicolaïdis, πολιτικός επιστήμονας, Γαλλία, Ελλάδα· Gérard Noiriel, ιστορικός, Γαλλία· Soraya Nour, φιλόσοφος, δικηγόρος, Πορτογαλία· Moni Ovadia, άνθρωπος του θεάτρου, Ιταλία· Thomas Piketty, οικονομολόγος, Γαλλία· René Pollesch, σκηνοθέτης, Γερμανία· Jean–Yves Pranchère, φιλόσοφος, Βέλγιο· Josep Ramoneda, φιλόσοφος, Ισπανία· Andrea Rea, κοινωνιολόγος, Βέλγιο· Isabelle Rorive, δικηγόρος, Βέλγιο· Pierre Rosanvallon, ιστορικός, Γαλλία· Roberto Saviano, συγγραφέας, Ιταλία· Gianfranco Schiavone, αντιπρόεδρος της ASGI (AssociazionepergliStudiGiuridicisull’Immigrazione), Ιταλία· Barbara Spinelli, δημοσιογράφος, Ιταλία· Maryse Tripier, κοινωνιολόγος, Γαλλία· Michel Tubiana, δικηγόρος, Γαλλία· Françoise Tulkens, δικηγόρος, Βέλγιο· Γιάνης Βαρουφάκης.

Μετάφραση από τα γαλλικά Χρηστίνα Σταματοπούλου

ardin-rixi.gr