Τις τελευταίες ημέρες η χώρα μας δοκιμάζεται όσο ποτέ. Σε κοινωνικό και εθνικό επίπεδο ταυτόχρονα. Από την εθνική απειλή της Τουρκίας, η οποία επιχειρεί να καταλύσει τα σύνορα της χώρας μας και να προκαλέσει αποσταθεροποίηση, μέχρι την ασθένεια που έχει επιτεθεί σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, δοκιμάζοντας τις αντοχές και την κοινωνική συνοχή μας.

Ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις η κατάσταση προκαλεί μόνο αισιοδοξία. Και όμως, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, εν μέσω απειλών και θυμάτων, μπορούμε να διακρίνουμε ένα πηγαίο θετικό μήνυμα να εκπέμπεται από την κοινωνία μας. Ένα φωτεινό φαινόμενο λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και παραφωνιών, ένθεν και ένθεν του πολιτικού φάσματος, οι πολίτες ενώθηκαν, ίσως όσο ποτέ άλλοτε. Είτε πρόκειται για την προστασία της χώρας μας από το στρατοκρατούμενο, εκβιαστικό και απολυταρχικό μόρφωμα που λέγεται Τουρκία, είτε πρόκειται για την ασφάλεια των ευπαθών ομάδων και των ηλικιωμένων μας, η κοινωνία στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και με το παραπάνω. Τα αντανακλαστικά των Ελλήνων αποδεικνύονται εμπράκτως υγιή και ακέραια. Η αντίδραση των συμπολιτών μας, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με πολίτες άλλων χωρών, διακρίνεται από αυτοσυγκράτηση, ήθος και σοβαρότητα.

Αυτό είναι το πραγματικό και καθαρό πρόσωπο της Ελληνικής κοινωνίας. Και αυτός είναι λόγος εθνικής υπερηφάνειας.

Τα παραπάνω να τα ακούν οι ολιγάρχες και οι ψευτοελιτιστές που υποστηρίζουν πως η χώρα μας δεν είναι έτοιμη για πραγματική δημοκρατία, και πρέπει να περιορίζεται στον έλεγχο των ψευτοελίτ και ψευδοσωτήρων του κοινοβουλευτισμού.

Το κυρίαρχο στοιχείο που πρέπει να υπογραμμίζουμε όμως σε κάθε ευκαιρία, είναι ο ενωτικός χαρακτήρας που επιδεικνύει η κοινωνία μας εν μέσω αυτής της κρίσιμης περιόδου. Είναι η ένωση και η κοινωνική συνοχή για την οποία πρέπει όλοι να μοχθούμε και να την καλλιεργούμε ανάμεσά μας. Είναι η ένωση που μας στέρησαν όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα, καθ΄ όλη τη μεταπολίτευση. Είναι η ένωση που διακαώς αποζητούμε, και παρόλο που τη συναντάμε κατάματα μόνο στις στιγμές κρίσεων, στην πραγματικότητα τη φέρουμε, όλο αυτό το διάστημα, μέσα μας. Τη φέρουμε διότι την ποθούμε.

Στον αντίποδα ορθώνεται η Λερναία Ύδρα της κομματοκρατίας. Το πολιτικό σύστημα, άγονο και στείρο, μπορεί μόνο να ετεροπροσδιορίζεται και συνεπώς ο εθνικός διχασμός εκτός από όπλο λειτουργεί και ως ασπίδα και νομιμοποίησή του. Τα κόμματα έχουν δεσμευθεί να προστατέψουν αποκλειστικά την εξουσία και την ισχύ τους. Τις θέσεις και τις απολαβές τους. Δεν μάχονται για την κοινωνία και τους ανθρώπους μας, αλλά για την επιβίωσή τους.

Συνειδητοποιώντας τα παραπάνω, μπορώ να πω, πως ο δρόμος ανοίγει πλέον διάπλατος μπροστά μας. Με αποδεδειγμένη ευθυκρισία και αγάπη, για τον συνάνθρωπο αλλά και για το συλλογικό καλό, θα χρειαστεί να ενωθούμε για μόνο μία ακόμα φορά. Θα χρειαστεί να ενωθούμε σε έναν αγώνα για πραγματική δημοκρατία. Να ξαναφτιάξουμε τη δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε. Για να πάρουμε τη ζωή μας για πρώτη φορά στα χέρια μας.

Ας εξέλθουμε του τενάγους, και ας ζήσουμε με ειρήνη, ομόνοια και αδελφοσύνη κάτω από αυτόν τον λαμπρό ήλιο, προσπερνώντας τις συμπληγάδες πέτρες του Ελληνισμού: τον φόβο, τον διχασμό, το μίσος. Να θριαμβεύσουμε ενάντια στον κομματισμό, τη μισαλλοδοξία και την οπισθοδρόμηση.

Ας κάνουμε την επανάστασή μας, και ας ενωθούμε ως πολίτες και ως άνθρωποι.

Τίποτα δεν είναι αδύνατο αν είμαστε ενωμένοι.

Κάθε Έλληνας που δεν παίρνει, ας είναι και μια φορά στη ζωή του, μια γενναία απόφαση, προδίνει τη ράτσα του – Νίκος Καζαντζάκης