Από το βιβλίο του καθηγ. Frank G.Weber (Temple Univ. Ελληνική εκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ 1985 ), με τίτλο ο «Επιτήδειος Ουδέτερος», αποδείχθηκε η διαχρονική εξωτερική πολιτική της Γείτονος, η οποία είχε και έχει ως στόχους : τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, το Ανατολικό Αιγαίο, το Ιράκ, τη Συρία, την Κριμαία και τον Καύκασο.

Του αντιστράτηγου ε.α. Νίκου Χιονή επίτιμου διευθυντή Ειδικών Δυνάμεων

Εν ολίγοις, είτε με Κεμαλιστές, είτε με Ερντογάν, οι διεκδικήσεις παραμένουν, και προς υλοποίησή τους, η Τουρκία συμμαχεί με όλους, συγκρούεται ενίοτε με όλους, διατηρείται ως επιτήδειος ουδέτερος, και προσπαθεί να διασπείρει φοβικά σύνδρομα στην Ελλάδα ( Πολιτικούς, κοινή γνώμη, κάτι όμως που δεν «περνάει» στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας ).

Όσοι πιστεύουν στη δήθεν δημοκρατικότητα των Κεμαλικών, πρέπει να αναστοχαστούν τα δεινά που έφεραν στον Ελληνισμό οι εν λόγω από το 1922, ενώ ο νυν ηγέτης τους Κεμάλ Κιλιντσάρογλου αντιπολιτεύεται τον Τούρκο Πρόεδρο για ολιγωρία, αφού αυτός διεκδικεί νησιά του Αιγαίου, τα ¾ της Κρήτης, πλην Χανίων ( sic ), ενώ πιθανολογώ πως με Κεμαλιστές στην εξουσία, ήδη θα είχαμε γεγονότα σαν των Ιμίων .

Ο Ερντογάν , εφαρμόζει το Στρατηγικό βάθος του Νταβούτογλου, έστω και εάν τον έχει εκτός της Κεντρικής σκηνής. Προσπαθεί να κερδίσει την Ελλάδα ανώδυνα, χωρίς να πέσει σφαίρα. Εδώ γεννάται το ερώτημα που συνήθως ρωτάνε εμάς τους στρατιωτικούς. Πως αποτρέπεται η Τουρκία ; με εκ μέρους μας πόλεμο, ή με επίλυση διαφορών υφαλοκρηπίδας επί παραδείγματι στη Χάγη ; Προσωπικά πιστεύω στην ετοιμότητα, αλλά όχι στον πόλεμο. Πιστεύω στην ομόνοια, στο σθένος, στη γνώση της άλλης πλευράς. Στην οικονομική ισχύ που συνεπάγεται και την στρατιωτική (καθόσον πρέπει να είναι αλληλένδετα και όχι σε θεωρητική βάση – ευχολόγια), άρα ο αυτοσεβασμός μας είναι το ισχυρό αποτρεπτικό όπλο της Ελλάδας που σέβεται η Τουρκία.

Η επίκληση και ο σταθερός προσανατολισμός της χώρας στο Διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο είναι ο αξιακός μας κώδικας, όμως η Γείτονα αυτά τα αντιλαμβάνεται με μία αλά Τούρκα δική της ερμηνεία. Γι’ αυτό, παράλληλα, πρέπει διαρκώς να κάνουμε κάτι που σέβεται η Γείτονα, δηλ. να έχουμε και να της δείχνουμε τον αυτοσεβασμό μας, την ομόνοια, το σθένος και την αποτρεπτική ισχύ μας. Κάτι που η Ελλάδα στην παρούσα δεν το έχει στον βαθμό που να το σέβεται η Τουρκία , αφού δείχνουμε οικονομικά αδύναμοι, με διχόνοια και έλλειψη σθένους με φοβικά σύνδρομα προς αυτή ( βλ. σχετικές δημοσκοπήσεις, όπου το 62% του κόσμου φοβάται τυχόν εμπλοκή και θέλει συμβιβασμό. Τύπου Χάγης άραγε ; ) . Όμως, σε τι θα συμβιβαστούμε ; Σε ποια βάση ; Διεκδικεί κάτι η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας και πρέπει να τα συμβιβάσει ; Η Τουρκία διεκδικεί , οπότε ο όποιος συμβιβασμός θα είναι όφελός της και απώλεια της Ελλάδας από το νυν status quo .

Επομένως στο δίλημμα πόλεμος ή Χάγη ; η δική μου απάντηση είναι , αποτροπή πολέμου, διότι στον πόλεμο, ο ηττημένος είναι άξιος της τύχης του επειδή η ήττα του απορρέει πάντοτε από εσφαλμένες εκτιμήσεις τις οποίες έκανε πριν ή κατά την διάρκεια της σύγκρουσης, αλλά πάντα έτοιμοι, και πριν την Χάγη, εξάντληση όλων των διπλωματικών δυνατοτήτων, ενεργοποίηση πλέγματος συμμαχιών, αυτοπεποίθηση και αποτροπή με σκοπό η Τουρκία να άρει συν τω χρόνω τις προκλήσεις της, πριν χρειαστεί να βρεθούμε ενώπιον διεθνών δικαστικών οργάνων.

ΠΗΓΗ: Τα Νέα