Του Yavuz Baydar

H εσκεμμένη στρατιωτική κλιμάκωση από μέρους της Άγκυρας η οποία σηματοδοτήθηκε από την εισβολή στην Ιντλίμπ, μία νομικά κατοχυρωμένη Συριακή πόλη, πυροδότησε αρκετές διαμάχες μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών του Συριακού πολέμου.

Από την μία πλευρά η Μόσχα πήρε ένα πικρό μάθημα καταλαβαίνοντας πως ο Τούρκος πρόεδρος δεν φοβάται τόσο την Ρωσική πλευρά όσο περίμενε ο Ρώσος πρόεδρος. Θεωρεί πως πως οι ιστορικές διενέξεις μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας βρίσκονται για άλλη μία φορά στο προσκήνιο. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως ο Βλαντιμίρ Πούτιν αισθάνεται έναν έντονο γεωστρατηγικό ανταγωνισμό από τουρκικής πλευράς, αντιλαμβανόμενος πως ο ανταγωνισμός τους θα γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο.

Για τον Πούτιν, η Τουρκία υπό τον Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας βασικός ”συνεργάτης” της Ρωσικής στρατηγικής, καθώς μέσω αυτού μπορεί να αποδυναμώσει την νοτιονατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ωστόσο η φύση αυτή τη ρωσικής στρατηγικής καθιστά δύσκολο το γεγονός παραγκωνισμού των σχέσεων μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας, καθώς λόγω αυτής της σχέσης η Μόσχα βοηθάει την Συρία να ανακτήσει τα εδάφη της.

Η ρωσική πλευρά θα πρέπει να επιλέξει μεταξύ της πλήρους υποστήριξης του καθεστώτος Άσαντ ή θα αναγκαστεί να κάνει θυσίες για να φέρει μία ισορροπία χωρίζοντας το Ιντλίμπ στα δύο.

Η κυρίαρχη πλευρά μέχρι στιγμής είναι η πρώτη: Εάν έχει εξαγάγει σαφή συμπεράσματα από την τελευταία κλιμάκωση μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας, ο Ρώσος πρόεδρος ίσως κλιθεί να αντιμετωπίσει την έλλειψη αξιοπιστίας της Τουρκικής πλευράς. Εδώ μιλάμε για υποσχέσεις που δόθηκαν με χαμόγελο στα χείλη από τον Τούρκο πρόεδρο και δεν τηρήθηκαν ξεκάθαρα. Ο Ρώσος πρόεδρος θα πρέπει να τα σταθμίσει όλα αυτά, καθώς και τα γεγονότα στην Λιβύη και να δημιουργήσει την δική του στρατηγική σχέση έναντι της Τουρκίας, καθώς όσο συμβιβάζεται τόσο θα τείνει να καταστρέψει την στρατηγική του στην Δαμασκό.

Χρησιμοποιώντας συνεχώς το προσφυγικό επιχείρημα, ο Ερντογάν κρατά την Ευρώπη φοβισμένη και εξαρτημένη από τις κινήσεις, άρα κρατάει και ανοιχτούς διαύλους επικονωνίας με την Δύση. Επιπλέον επιδιώκοντας μία μόνιμη παρουσία στο Ιντλίμπ, συνεχίζει να θέλει να κρατήσει την Δαμόκλιο σπάθη πάνω από το καθεστώς Άσαντ.

Το τελευταίο επιχείρημα βέβαια, δεν έχει να κάνει με την απαίτηση από ρωσικής πλευράς για την απόδοση δικαιοσύνης στα εγκλήματα πολέμου στον πόλεμο της Συρίας, αλλά μάλλον έχει να κάνει με την συνέχιση ενός πολιτικού πολέμου, που βασίζεται στην επιθυμία της πλήρους καταστροφής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας από την περιοχή. Η ρωσική στρατηγική εξάλειψης των ισλαμιστικών στοιχείων από την Μέση Ανατολή αργά ή γρήγορα θα έρθει σε σύγκρουση με τα σχέδια του Ερντογάν.

Η ειρωνεία είναι πως η Ρωσική στρατηγική είναι παρόμοια με την Αμερικανική. Η Ουάσινγκτον θα πρέπει να αποδεχθεί το γεγονός πως η κυβέρνηση Άσαντ θα παραμείνει προσκολλυμένη στην εξουσία και δεν υπάρχει τρόπος να αμφισβητηθεί η νομιμότητά της.

Η Δαμασκός δεν αποτελεί απειλή για το ΝΑΤΟ ή για τον Αραβικό Κόσμο. Το μόνο στοιχείο που απειλείται άμεσα από την ενδυνάμωση της Συρίας είναι ο Ισλαμικός ριζοσπαστικός κόσμος. Ωστόσο αντί να αποφασιστεί μια κοινή πολιτική πλήρους εξάλειψης των ισλαμιστών στην Βόρεια Συρία -μεταξύ Ουάσινγκτον και Μόσχας-  η Ουάσινγκτον έχει επιλέξει την Τουρκική διπλωματική υποστήριξη. Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτήν την εξίσωση.

Οι δηλώσεις του Αμερικανού πολιτικού Μάικ Πομπέο καθώς και η ταχεία επίσκεψη στην Άγκυρα του αμερικανού απεσταλμένου στη Συρία Τζέιμς Τζέφρι, καθιστούν σαφές οως ο αμερικανικός παράγοντας υποστηρίζει το τουρκικό στρατόπεδο.

Η εκπληκτική ρητορική υπέρ του Ερντογάν βασίστηκε στην υπόθεση ότι η τουρκική στρατιωτική παρουσία σε συριακό έδαφος ήταν καθόλα νόμιμη, μία γελοία θέση που δεν έχει καμία σχέση με το διεθνές δίκαιο.

Η πρόκληση που αντιμετωπίζει ο Πούτιν παρουσιάζεται στο παραπάνω σημείο. Ωστόσο η κοντόφθαλμη στάση της πολιτικής Τράμπ είναι σαφώς αδιανόητη και ανεξήγητη, το μόνο γεγονός που την δικαιολογεί είναι χαοτική κατάσταση που επικρατεί στην Ουάσινγκον.

Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση που θα ήθελε ο Ερντογάν να παραμείνει αμετάβλητη. Ο Τούρκος πρόεδρος καταφέρνει να κάνει εξωτερική και διεθνής πολιτική εκμεταλλευόμενος τον μεγάλο αυτόν διχασμό της διεθνούς σκηνής.

Δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί έκπληξη στο μέχρι τώρα γνωστό μοτίβο του. Το εκπληκτικό είναι πως άλλοι παγκόσμιοι ηγέτες, πιο ισχυροί από τον Ερντογάν, επιλέγουν να πέσουν σε αυτήν την παγίδα ως θηράματα στις ψευδαισθήσεις τους.

μετάφραση Χωριανόπουλου Άγγελου

πηγή: www.alvahalnews.com