1. Μία μειοψηφική ελίτ

2. Στρατιωτική ισχύ

3. Αδύναμη πλειοψηφούσα τάξη

Παλαιότερα ήταν οι βασιλικές οικογένειες, αργότερα η «Αρία φυλή» που ήθελε να καταδυναστεύσει τον κόσμο, η μειοψηφία των λευκών στη Νότιο Αφρική και στη δική μας περίπτωση, οι «ανώτεροι» Τ/κ που απαιτούν «μοιρασιά» σε πλούτο και εξουσία, αλλά και «πρωτογενές δίκαιο» εντός της ΕΕ.

Στον αντίποδα, η Δημοκρατία έχει ως κεντρικό σημείο στην «Άσκηση εξουσίας» την «ισότητα των πολιτών χωρίς διακρίσεις». Τον σεβασμό της διαφορετικότητας σε επίπεδο Κοινωνίας, την ισότητα σε επίπεδο εξουσίας. Αυτό είναι το πνεύμα του ευρωπαϊκού κεκτημένου, αλλά και της αριστερής ιδεολογίας.

Πιο κάτω ένα αφιέρωμα στο Απαρτχάιντ με τίτλο: «Ο ρατσισμός που έγινε νόμος» (από historyguide.gr): «Ο όρος Απαρτχάιντ στα Αφρικάανς, τη γλώσσα των Μπόερς, σημαίνει διαχωρισμός. Η νέα εποχή προέβλεπε την επίσημη εφαρμογή των φυλετικών διακρίσεων και του διαχωρισμού.

Στην πράξη ο διαχωρισμός λευκών και μαύρων εφαρμοζόταν επί αιώνες αλλά τώρα πλέον θα γινόταν επίσημη κρατική πολιτική και μέρος του κανονιστικού πλαισίου του δικαίου.

Δηλαδή με τη σφραγίδα του κράτους, των νόμων του και του δικαστικού του συστήματος, πραγματοποιείτο επίσημος διαχωρισμός των ανθρώπων με βάση το χρώμα του δέρματός τους.

Η κυβέρνηση εφάρμοσε τον διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων.

Περιορισμοί στην κίνηση στα αστικά κέντρα, ελάχιστη επαφή λευκών και μαύρων, διαρπαγή της γης, περιορισμοί σε χωριστά εδάφη.

Με νέους νόμους δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας που υποστήριζε την ανάκληση του Απαρτχάιντ μπορούσε να συλληφθεί και να φυλακισθεί για διάστημα έως και 6 μηνών.

Μ’ ένα μείγμα εθνικισμού, θρησκευτικού παροξυσμού και φόβου απέναντι στη «μαύρη απειλή», οι λευκοί ηγέτες της Νότιας Αφρικής θα παρασύρουν τη χώρα τους σ’ ένα πολιτικό και κοινωνικό μεσαίωνα για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους και τη διαφύλαξη των οικονομικών τους συμφερόντων.

Το Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική ήταν μελανό στίγμα, στη σύγχρονη ιστορία του κόσμου».

Το ίδιο κείμενο σε προφητική παράφραση, μετά την εφαρμογή της ΔΔΟ:

«Ο όρος Ταξίμ στα Τούρκικα, τη γλώσσα των Τ/κ, σημαίνει διαχωρισμός. Η ΔΔΟ προέβλεπε την επίσημη εφαρμογή των εθνοτικών διακρίσεων και του διαχωρισμού.

Στην πράξη ο διαχωρισμός Τούρκων και Ελλήνων ξεκίνησε από το 1964, αλλά τώρα πλέον θα γινόταν επίσημη κρατική πολιτική και μέρος του κανονιστικού πλαισίου του δικαίου.

Δηλαδή με τη σφραγίδα του κράτους, των νόμων του και του δικαστικού του συστήματος, πραγματοποιείτο επίσημος διαχωρισμός των ανθρώπων με βάση την εθνική τους καταγωγή.

Η κυβέρνηση εφάρμοσε τον διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων.

Περιορισμοί στην κίνηση στα συνιστώντα κρατίδια, ελάχιστη επαφή Τούρκων και Ελλήνων, διαρπαγή της γης, περιορισμοί σε χωριστά εδάφη.

Με νέους νόμους δίνεται η εξουσία στην κυβέρνηση να κηρύσσει «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης», κατά τη διάρκεια των οποίων ο καθένας που υποστήριζε την ανάκληση της ΔΔΟ μπορούσε να συλληφθεί και να φυλακισθεί για διάστημα έως και 6 μηνών.

Μ’ ένα μείγμα εθνικισμού, θρησκευτικού παροξυσμού και φόβου απέναντι στην «ελληνική απειλή», οι Τούρκοι ηγέτες θα παρασύρουν τη χώρα σ’ ένα πολιτικό και κοινωνικό μεσαίωνα για να διατηρήσουν την κυριαρχία και τη διαφύλαξη των πολιτικών συμφερόντων της Τουρκίας.

Η ΔΔΟ στην Κύπρο ήταν μελανό στίγμα, στη σύγχρονη ιστορία του κόσμου».

Εντυπωσιακές ομοιότητες, μετά από ελάχιστη παρέμβαση στο αρχικό κείμενο, που προκαλούν τρόμο.

Είναι άξιον απορίας πως οι αυτοαποκαλούμενες Δημοκρατικές Δυνάμεις της Κύπρου (ΑΚΕΛ) υποστηρίζουν τέτοια φασιστική λύση, ακόμη και μετά την ένταξή μας στην ΕΕ. Το Ευρωπαϊκό κεκτημένο εφαρμόστηκε σε όλους τους τομείς του Κράτους και στις τελευταίες Ευρωεκλογές οι Κύπριοι πολίτες ψήφισαν μέσω ενιαίου εκλογικού καταλόγου, όχι μόνο υποψήφιους αλλά και κομματικούς σχηματισμούς από όλο το φάσμα της Κοινωνίας μας, ως πραγματικοί Ευρωπαίοι πολίτες. Χωρίς ρατσισμό, χωρίς διακρίσεις, χωρίς καν «ζώνες» και διαχωρισμούς.

Δεν μπορεί, με τέτοια σύνθεση της ομάδας των Ευρωβουλευτών, μετά από ενιαίες εκλογές, ως ενιαία κοινωνία, να επιμένουν στο «Απαρτχάιντ».

Δεν μπορεί αυτό ειδικά το δίδυμο των Ευρωβουλευτών, να έχει ως στόχο τον ρατσιστικό διαχωρισμό (ΔΔΟ). Να θέλουν να ζήσουν σε ένα καθεστώς εξίσωσης της «Αρίας μειοψηφικής ελίτ» με την «Αδύναμη πλειοψηφούσα τάξη» (πολιτική ισότητα). Να μην θέλουν να ζήσουν μαζί, αλλά πλάι-πλάι (Ταξίμ).

Τόσο ακραία αντίφαση μεταξύ ιδεολογίας και θέσεων, δεν πρέπει να συνάντησε ποτέ του το Ευρωκοινοβούλιο και δη, η Ευρωπαϊκή Αριστερά.

Αν δεν υπηρετείς την αριστερή ιδεολογία, δεν ανήκεις στην Αριστερά.