Οταν είσαι μια ζωή κλεισμένη στο ίδρυμα και συναγελάζεσαι αποκλειστικά ομοίους σου είναι κομμάτι δύσκολο να έχεις εικόνα για το τι παίζεται στα πέριξ. Το πρωί σηκώνεσαι αργά, περνάς μια βόλτα από τα γραφεία, ξεκοκαλίζεις τις εφημερίδες, συμμετέχεις σε συσκέψεις βαριάς νικοτινίασης και το απόγευμα τρέχεις στις τοπικές οργανώσεις και σε πορείες με «κινήματα» του απόλυτου τίποτα. Η μέρα σου σβήνει σε ταβέρνα. Μια τυπική ζωή ενός επαγγελματικού στελέχους, αυτού δηλαδή που αποφασίζει για την πολιτική του κόμματος. Στενός ορίζοντας και έχει και συννεφιά. Τα κόκκινα γυαλιά δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν με δυσχρωματοψία.

Διάβασες από νωρίς Ρίτσο αλλά όχι αρχαία τραγωδία και αυτό ήταν λάθος. Μετά έμπλεξες με την επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, με τον Πουλατζά και τον Αλτουσέρ, την μαρξιστική ανάγνωση της κοινωνίας, τη βία που είναι και μαμή της ιστορίας, τα εναλλακτικά κινήματα, την οικολογία, την αποανάπτυξη και τη Νότιο Αμερική. Είπες «μακάρι να γίνουμε Αργεντινή» να λέτε το ψωμί ψωμάκι. Όχι εσύ, οι άλλοι, οι πληβείοι.

Μια χαρά είναι τα διαβάσματα αρκεί να τα φιλτράρεις. Να τα μετράς με το μπόι των ανθρώπων, να τα συγκρίνεις μ’ αυτό που ζεις όχι με αυτό που φαντάζεσαι και πάντοτε στο φως της μέρας. Γιατί μην νομίζεις ότι αυτοί που τα έγραψαν είχαν μετρήσει, ή πατούσαν κάπου στέρεα όταν τα έγραφαν. Το μόνο στέρεο ήταν το έδαφος της Σοβιετίας και της Κίνας. Η μια έπεσε και η άλλη είναι αλλού. Εδώ είναι Ευρώπη και Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. 

Αλλά πώς να μετρήσεις όταν δεν έχεις επαφή με το άθλημα; Με τη σκληρή δουλειά, τον ανταγωνισμό, το καθήκον, το σεβασμό στο όποιο λειτούργημα υπηρετείς, τη φιλοδοξία της ανόδου, την αγωνία της απόλυσης, την ελπίδα της πρόσληψης, την πίκρα της αδικίας ή την υπερηφάνεια της επιτυχίας; Τη θλίψη της αποτυχίας, το φόβο του αύριο; Αυτό είναι το πραγματικό καμίνι της ταξικής πάλης και όχι οι υψωμένες γροθιές των καλοθρεμμένων στο Σύνταγμα και των γόνων των ΒουΠου με τα κοντάρια. Και κείνη η μιζέρια του «δώστε μας πίσω τις ζωές μας», δηλαδή τα επιδόματα και τις συντάξεις για τις οποίες δεν πλήρωσε κανείς. Η μάλλον πλήρωσαν, οι άλλοι. Τι γλυκιά που είναι αλήθεια η επανάσταση με τα λεφτά των άλλων;

Να λες ευχαριστώ που βρέθηκες στον αφρό από εκεί που δεν το περίμενες δεν το φαντάστηκες ποτέ, αλλά συνέβη. Δεν ήταν τύχη, ούτε σύμπτωση. Μια οικονομική κρίση, ένα ξέσπασμα λαϊκισμού, ένας ιός προσοδοθηρίας σε αριστερό περιβάλλον που χρόνια διακινούσαν ο τύπος, ο συνδικαλισμός και το πολιτικό σύστημα για να κάνει τις δουλειές του. Κεντρώοι και δεξιοί ψηφοφόροι χρόνια εθισμένοι στο ηθικό πλεονέκτημα των εξόριστων, οργισμένοι από τους δικούς τους που δεν μπορούσαν πια να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους, γύρισαν στα γρήγορα προς τα αριστερά, έπεσαν πάνω σου, νόμιζαν ότι ήσουν το αυθεντικό και σε ανέβασαν. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή την έψαχνε 80 χρόνια. Και να που ήρθε.

Τον Ιούλιο θα μπορούσες να τους δουλέψεις ακόμα μια φορά. Ακόμα και συ με τα έστω και λίγα πολιτικά γράμματα που έμαθες σε κείνο κει το μπαρ που ξενυχτάει. Αν δεν έκανες σοβαρά λάθη. Αν δεν ήσουν τελείως αλλού. Λάθη από άγνοια της πραγματικότητας. Μην ψάχνεις τώρα τα αίτια της αποκαθήλωσης, στον Βαρουφάκη, το Σόιμπλε, τους Ρώσους και τους Κινέζους που σε έβλεπαν με συμπάθεια αλλά δεν έβαλαν το χέρι τους στην τσέπη για να μας κάνουν προτεκτοράτο τους. Ούτε καν στον Γιούνγκερ που σε αγάπησε και έκανε ότι μπορούσε να σε κρατήσει στον αφρό. Γιατί είναι χριστιανοδημοκράτης και κεντροαριστερός, γιατί όχι και μαοϊκός; Εδώ κινητοποιήθηκε η μισή Δεξιά παράταξη και το μισό ΠΑΣΟΚ για να κρατηθείς επάνω και μέχρι τη στιγμή που έπεφτες έτρεχαν να σου δώσουν ένα χέρι, να βάλουν μια πλάτη. Γιατί δεν ήσουν κάτι τυχαίο, ήσουν η πανελλήνια ελπίδα του χειρότερου. Γι ’αυτό και το γλυκό ποσοστό της ήττας. Μην είσαι αχάριστη. Αλλού είναι τα λάθη.   

για τη συνέχεια AthensVoice