Η Τουρκία του Ερντογάν δεν έχει καμιά σχέση με την Τουρκία πριν τον Ερντογάν. Η Τουρκία μετά το 2000 βλέπει τον εαυτό της σαν μια σημαντική περιφερειακή δύναμη. Κατ’ αναλογία εκλαμβάνει τον εαυτό της στην περιοχή  όπως η Γερμανία και η Γαλλία στην Ε.Ε., η Ρωσία στη ζώνη των χωρών που την περιβάλλουν, οι ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ κλπ. 

Υπό αυτήν την έννοια δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν δηλώσεις σαν την προχθεσινή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν περί αναζήτησης “ζωτικού χώρου”.

“Μιλώντας πριν από λίγες ώρες, ο Ερντογάν, ως άλλος Αδόλφος Χίτλερ, εξέφρασε την επιθυμία να επεκτείνει τα σύνορα της χώρας του και απείλησε άπαντες όσους θέλουν να αντιταχθούν σε τέτοια σχέδια. Είπε ότι “η Τουρκία δεν μπορεί να περιορίζεται εντός των 780.000 τ.μ. των συνόρων της.

Η Μιζράτα, το Χαλέπι, η Χομς και η Χασάκα είναι εκτός των φυσικών μας συνόρων αλλά είναι εντός των φυσικών και συναισθηματικών μας ορίων. Θα αντιμετωπίσουμε όσους περιορίζουν την ιστορία μας σε μόνο 90 χρόνια”.

Βλέπε: Ερντογάν: “Η Τουρκία δεν μπορεί να περιορίζεται στα σύνορά της” – Ποιες περιοχές είπε ότι θέλει

Αν η Ελλάδα το 2015 είχε καταρρεύσει και βρισκόταν εκτός Ευρωζώνης, ΝΑΤΟ και  Ε.Ε., θα ήταν πολιτικά αποσταθεροποιημένη και στα πρόθυρα (ή τα ενδότερα) ενός ανοιχτού ή υφέρποντος εμφυλίου, ενδεχομένως ο φέρελπις “σουλτάνος” να ανέφερε και τα ονόματα μερικών ελληνικών νησιών  και πόλεων της Θράκης…

Ο Ερντογάν εκφράζει με πιο ακραίο αλλά και “άτσαλο” τρόπο την θεωρία του “Στρατηγικού Βάθους” που έχει αναλύσει διεξοδικά ο άλλοτε στενός του συνεργάτης και τώρα πολιτικός αντίπαλος Αχμέτ Νταβούτογλου, ήτοι  μια ήπια εκδοχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας με την Τουρκία στο επίκεντρο.

Η Τουρκία επιδιώκει πλέον την αναθεώρηση των συνόρων τόσο Ανατολικά της όσο και προς τη Μέση Ανατολή και προς Δυσμάς.

Η κυρίαρχη ερμηνεία των τουρκικών επιδιώξεων στην Ν.Α. Μεσόγειο και το Αιγαίο είναι πως η Τουρκία επιδιώκει να της δοθεί μερίδιο στα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής και προκειμένου να το πετύχει θα συνεχίσει να κάνει γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ αλλά και σε αμφισβητούμενες περιοχές όπως αυτές νοτίως της Κρήτης.

Σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή αν επιτρέψουμε και στην Τουρκία να λάβει μέρος, θα έχουμε μια λύση απ’ όπου όλες οι χώρες της περιοχής θα κερδίζουν και ταυτόχρονα θα μειώσουν την οικονομική αιμορραγία των εξοπλισμών.

Για   τη   συνέχεια   Capital

Ακολουθεί το σχόλιο του Stirlitz

Διαβάζω συχνά απόψεις που λένε πως για να αντιμετωπιστεί η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο θα πρέπει η Ελλάδα να προχωρήσει άμεσα σε ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, και να εξηγηθεί με ξεκάθαρο τρόπο στον ελληνικό λαό ότι θα πρέπει να υποστεί μεγάλες οικονομικές θυσίες προκειμένου να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα και να εξασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του. Οι απόψεις αυτές ωστόσο παραβλέπουν μία θεμελιώδη αλήθεια της στρατηγικής, ότι δηλαδή οι ένοπλες δυνάμεις, η αμυντική βιομηχανία, το εθνικό φρόνημα, τα δημογραφικά μεγέθη, οι διεθνείς συμμαχίες, ακόμη και ολόκληρη η οικονομία, είναι απλώς μεμονωμένοι κρίκοι στη συνολική αλυσίδα που λέγεται «εθνική άμυνα». 

Ένας κρίκος όμως στην ίδια αλυσίδα είναι και η πολιτική βούληση να χρησιμοποιηθεί η στρατιωτική ισχύς ως μοχλός άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Όπως είναι γνωστό, η αντοχή μιας αλυσίδας καθορίζεται από την αντοχή του πιο αδύναμου κρίκου της. Ακόμη κι αν όλοι οι υπόλοιποι κρίκοι της αλυσίδας της εθνικής άμυνας είναι ατσάλινοι αλλά ο κρίκος που αντιστοιχεί στην πολιτική βούληση είναι φτιαγμένος από πλαστελίνη, τότε η αλυσίδα απλούστατα έχει μηδενική αντοχή σε περίπτωση που «τεντωθεί» από οποιαδήποτε κρίση με τις γειτονικές χώρες. Δυστυχώς, αυτό ισχύει στην ελληνική περίπτωση, και το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται διαρκώς, μονότονα και απελπιστικά προβλέψιμα, κάθε φορά που οι Τούρκοι κλιμακώνουν τις προκλήσεις τους και μας σπρώχνουν όλο και πιο κοντά σε μια ήττα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς να ρίξουμε ούτε τουφεκιά.

Αυτή τη διαχρονική έλλειψη πολιτικής βούλησης εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων την έχουν αντιληφθεί οι πάντες στη γειτονιά μας (Τούρκοι, Σκοπιανοί, Αλβανοί, Λίβυοι, Ιταλοί κ.λπ) και την εκμεταλλεύονται κατά κόρον σε βάρος μας. 

Επομένως το να συζητάμε για αγορές νέων όπλων, για ανάπτυξη της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, για εξυγίανση των ενόπλων δυνάμεων, για ορθολογισμό του επιχειρησιακού δόγματός τους, για καλλιέργεια συμμαχιών με φίλες χώρες και για εξύψωση του ηθικού και του φρονήματος του ελληνικού λαού ενώπιον της αχαλίνωτης τουρκικής επιθετικότητας, είναι πρακτικά άνευ ουσίας για όσο διάστημα ο κρίκος της πολιτικής βούλησης παραμένει να είναι από πλαστελίνη.

Ο Μητσοτάκης (όπως και ο Τσίπρας) είναι κάθετα αντίθετος στη χρήση της στρατιωτικής βίας από άποψη νοοτροπίας αλλά και ιδεολογίας. Επιπλέον, η Ελλάδα είναι ξεκάθαρα προτεκτοράτο ξένων Δυνάμεων και δεν πρόκειται να αντιδράσει δυναμικά στις τουρκικές προκλήσεις αν δεν πάρει πρώτα την έγκριση των ΗΠΑ – η οποία φυσικά αποκλείεται να δοθεί ποτέ.  

Αντιλαμβάνομαι ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη πράττει το παν για να μην διαταράξει το θετικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί τελευταία στην οικονομία. Το ότι το κόστος δανεισμού της Ελλάδας έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα δίνοντας μεγάλες ανάσες στα κρατικά ταμεία και επιτρέποντας ίσως σύντομα μια χαλάρωση των πλεονασμάτων, είναι κάτι που η κυβέρνηση θεωρεί εξαιρετικά πολύτιμο επίτευγμα για να ρισκάρει να το χάσει σε ένα θερμό επεισόδιο με την Τουρκία.

Γι’ αυτό και θα συνεχίσει να παρακολουθεί παθητικά τις τουρκικές προκλήσεις, όσο σοβαρές κι αν γίνουν αυτές, ακολουθώντας το αλήστου μνήμης δόγμα Τόσκα «αν μπουν κλέφτες στο σπίτι σας, κάντε πως κοιμάστε».

Παρουσιάζεται έτσι το παράδοξο η Τουρκία να γίνεται όλο και πιο τολμηρή και να ανοίγει διαρκώς νέα μέτωπα στην περιφέρειά της ενώ η οικονομία της πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και η ισοτιμία του νομίσματός της καταρρέει, και η Ελλάδα να υποχωρεί διαρκώς και να εμφανίζεται τελείως άβουλη και ψοφοδεής παρ’ ότι η οικονομία της δείχνει να ανακάμπτει και η διεθνής φερεγγυότητά της βελτιώνεται αλματωδώς.

Δυστυχώς, δεν μπορώ να δω καμία πιθανότητα καλής εξέλιξης των εθνικών μας θεμάτων αφού η κυβέρνηση έχει επιλέξει να ακολουθήσει μία τακτική (διότι στρατηγική απλούστατα δεν υπάρχει) η οποία έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι οδηγεί μόνο στην ήττα, στον ακρωτηριασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων και στον διεθνή διασυρμό.

Και μία παρατήρηση για την ακόλουθη θέση του κ. Στούπα:

Κύριε Στούπα, η επέκταση των χωρικών μας υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια αποτελεί ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας μας το οποίο μπορεί να ασκήσει ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ όποτε το θελήσει. Το τουρκικό «casus belli» είναι εντελώς παράνομο και αβάσιμο, πολύ δε περισσότερο αφού η ίδια η Τουρκία έχει επεκτείνει τα δικά της χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια τόσο στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας όσο και στις νότιες μεσογειακές ακτές της.

Ουσιαστικά, η χώρα μας έχει παγώσει τον στρατηγικό χρόνο στο 1931 όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος καθόρισε το εύρος των χωρικών μας υδάτων στα 6 ναυτικά μίλια και του εναέριου χώρου στα 10 ναυτικά μίλια, και έκτοτε δεν έχει τολμήσει να κάνει την παραμικρή αναπροσαρμογή, παρ’ ότι έχει κάθε δικαίωμα.

Με τη φοβική αυτή στάση έχει αποθρασύνει εντελώς τους Τούρκους οι οποίοι μας κατηγορούν κι από πάνω ότι έχοντας διαφορετικό εύρος χωρικών υδάτων και εναέριου χώρου αποτελούμε παγκόσμια πρωτοτυπία! Κι εμείς αντί να κάνουμε το αυτονόητο και να τους κλείσουμε το στόμα, καθόμαστε και συζητάμε μαζί τους Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης.

Είναι σίγουρο πως αν προχωρούσαμε σε επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια, η Τουρκία δεν επρόκειτο να πράξει απολύτως τίποτα περισσότερο από ό,τι πράττει ήδη – δηλαδή να παραβιάζει τα χωρικά μας ύδατα και τον εναέριο χώρο εκατοντάδες φορές σε καθημερινή βάση.

Έπειτα από την υπογραφή του τουρκολυβικού μνημονίου και την ανάρτηση των σχετικών συντεταγμένων στον ΟΗΕ, η Ελλάδα όφειλε να προχωρήσει άμεσα σε ανακήρυξη ΑΟΖ με την Κύπρο ΚΑΙ σε επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, και ας έσκουζαν οι Τούρκοι όσο ήθελαν. Όσο αποφεύγει να το κάνει δίνει το δικαίωμα στον Ερντογάν να βγαίνει και να λέει πως «με την αποφασιστική στάση μας, οι υπόλοιπες χώρες της περιοχής, αλλά κυρίως η Ελλάδα, σιγά σιγά άρχισαν να αποδέχονται το καθεστώς που κηρύξαμε στη Μεσόγειο».

Δηλαδή οι Τούρκοι μάς λένε κατάμουτρα ότι εκλαμβάνουν την παθητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις αυθαιρεσίες τους ως αποδοχή των τετελεσμένων! Και δυστυχώς, όντως αυτό συμβαίνει.

Stirlitz