Παρατηρούμε τις τελευταίες μέρες μια ευρεία “δυσανεξία” σε σχέση με τα σήματα της διοργάνωσης των επετειακών εκδηλώσεων για τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821.

Σύμφωνα με τα σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα αλλά και μερίδα του Τύπου πολλοί είναι αυτοί που δεν βλέπουν στο σήμα τα απαραίτητα εθνικά και θρησκευτικά σύμβολα που ενέπνευσαν τον ξεσηκωμό του γένους εναντίον της οθωμανικής κυριαρχίας.

Για κάποιους το σήμα του κυματισμού που καταλήγει στον αριθμό 1 ως ένας σχηματισμός δυναμικής κίνησης που θα μπορούσε να υποδηλώνει το 1 ως κοινό παρονομαστή των χρονολογιών δυο διαφορετικών αιώνων ( 1821-2021) θυμίζει το πακέτο “’Ασσος Κασετίνα” της  Παπαστράτος…

Φοβάμαι πως αν ρωτούσαμε τα 15 εκατ. Έλληνες σε όλη την υφήλιο, ο καθένας θα είχε μια δική του ιδέα την οποία θα θεωρούσε αισθητικά και συμβολικά ιδιαίτερα πρωτότυπη και ευφυή ενώ θα περίσσευαν τα επικριτικά σχόλια για όλες τις άλλες.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι  η συντριπτική πλειοψηφία των ιδεών θα περιλάμβανε ακαλαίσθητα πετραχήλια, σταυρούς, φουστανέλες, κεραυνούς του Δία και σπαρτιάτικες ασπίδες με κεφαλαίο Λ,  ασκαρδαμυκτί με ό,τι άλλο ονειρεύεται ο κάθε νωθρός κληρονόμος που αδυνατεί να σηκώσει το βάρος μιας  κληρονομιάς για την οποία νομίζει πως όλοι τον φθονούν και την οποία προσπαθούν να του υφαρπάξουν… 

Για την ακρίβεια το πρόβλημα έγκειται στην ακηδία. Τη λέξη ακηδία μου την είχε πει πριν πολλά χρόνια ο Γιάννης Τσεκλένης σε μια συνέντευξη που είχε δώσει για τον “Επενδυτή”. Όπως μου είχε εξηγήσει τότε σημαίνει αφροντισιά και στη συγκεκριμένη περίπτωση αφροντισιά της ψυχής η οποία γίνεται προσπάθεια να καλυφθεί με φανταχτερά ενδύματα…

Κάθε έθνος προοδευτικό που διαθέτει αυτοπεποίθηση θα εξελάμβανε μια επέτειο σαν ευκαιρία αναστοχασμού της κατάστασης στην οποία βρίσκεται και της κατάστασης στην οποία θα ήθελε να φτάσει.

Εμείς διανύουμε μια περίοδο που κοιτάμε πίσω και παρηγορούμεθα με τα κλέη των προγόνων και καυγαδίζουμε με όποιο τα προσβάλει ή νομίζουμε πως τα προσβάλει.

Ένας λαός με αυτοπεποίθηση και αυτογνωσία θα παρατηρούσε ποια είναι τα έθνη τα οποία σήμερα οι άλλοι σέβονται και θαυμάζουν και θα αντέγραφε τους θεσμούς και τις συνήθειες που τα βοήθησαν να φτάσουν εκεί που έφτασαν.

Παράδοση είναι να δημιουργείς και μάλιστα εκ του μηδενός, είχε πει κάποτε ο Διονύσης Σαββόπουλος, όπως ακριβώς οι πρόγονοι που δημιούργησαν έναν πολιτισμό τον οποίο όσοι άλλοι ήθελαν στην εποχή τους να προοδέψουν έπρεπε να αντιγράψουν και να εμπλουτίσουν.

Στην Ελλάδα πάσχουμε από αρρωστημένη προγονοπληξία γιατί μάλλον νιώθουμε ανασφαλείς γι’ αυτό που είμαστε.   

Για τη συνέχεια Capital

Ακολουθεί σχόλιο του Stirlitz

Τον Νοέμβριο του 1838, μόλις οκτώ χρόνια μετά την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, ο θρυλικός «Γέρος του Μοριά» Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εκφώνησε μία ιστορική ομιλία στην Πνύκα μπροστά σε μαθητές του Γυμνασίου, την οποία ξεκίνησε ως εξής:

«Παιδιά μου! Εις τον τόπο τούτο, οπού εγώ πατώ σήμερα, επατούσαν και εδημηγορούσαν τον παλαιό καιρό άνδρες σοφοί, και άνδρες με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ και ούτε να φθάσω τα ίχνη των. Εγώ επιθυμούσα να σας ιδώ, παιδιά μου, εις την μεγάλη δόξα των προπατόρων μας, και έρχομαι να σας ειπώ, όσα εις τον καιρό του αγώνος και προ αυτού και ύστερα απ’ αυτόν ο ίδιος επαρατήρησα, και απ’ αυτά να κάμωμε συμπερασμούς και δια την μέλλουσαν ευτυχίαν σας, μολονότι ο Θεός μόνος ηξεύρει τα μέλλοντα…». 

Από τα παραπάνω, και με βάση όσα γράφει ο κ. Στούπας, συμπεραίνω ότι μάλλον και ο Κολοκοτρώνης ήταν προγονόπληκτος αφού ένιωθε τόσο μεγάλο το βάρος της ιστορικής κληρονομιάς που έπεφτε στους ώμους του, και τόσο μικρό τον εαυτό του απέναντι στους γίγαντες της παγκόσμιας σοφίας και του πολιτισμού που έζησαν στην αρχαιότητα στον ίδιο χώρο τον οποίο αυτός ο αμόρφωτος πολέμησε για να απελευθερώσει από τον οθωμανικό ζυγό. Εφόσον λοιπόν και ο τεράστιος Κολοκοτρώνης, που είχε προσφέρει τόσα στην πατρίδα, τηρούσε αυτή τη στάση δέους και σεβασμού απέναντι σε ένα τόσο μακρινό παρελθόν, δεν βλέπω γιατί εμείς οι νεώτεροι θα πρέπει να ντρεπόμαστε όταν συναισθανόμαστε την καταγωγή μας και την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού. 

Φυσικά και θα ασχοληθούμε οι Έλληνες με τα ειρηνικά έργα, και θα διαπρέψουμε σε όλους τους τομείς της επιστήμης και της τέχνης, όπως το έχουμε αποδείξει πολλές φορές. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ποτέ πως από κάπου ερχόμαστε ως έθνος και κάπου πρέπει να πάμε. Το ένα πράγμα δεν αναιρεί το άλλο. Η συνείδηση της ιστορικότητας του έθνους μας (που κάποιοι σήμερα αποκαλούν μειωτικά ως «προγονοπληξία») δεν μας εμποδίζει σε τίποτα να βελτιωνόμαστε και να εκσυγχρονιζόμαστε – αντιθέτως, μας χαλυβδώνει και μας δίνει εθνική αξιοπρέπεια για να αντέχουμε στις δυσκολίες. 

Οι εποχές και οι περιστάσεις μπορεί να αλλάζουν, αλλά οι μεγάλες εθνικές προκλήσεις δεν παύουν να υπάρχουν. Όπως έλεγε και ο Ναπολέων, «για να επιβιώσουμε πρέπει να διασκορπιστούμε, και για να νικήσουμε πρέπει να ενωθούμε». Όσοι λοιπόν πιστεύουμε στην ανάγκη ενότητας του ελληνισμού για να αντιμετωπιστούν οι σύγχρονες προκλήσεις, ας αναλογιστούμε αν μπορούμε σήμερα κι εμείς να συγκριθούμε με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Ανδρούτσο και όλους τους άλλους ήρωες που ανέστησαν το έθνος μας στην κρισιμότερη ίσως στιγμή της Ιστορίας του, αν έχουμε το ηθικό ανάστημα να σταθούμε πλάι τους και να πούμε ότι μεταφέρουμε άξια τη σκυτάλη που μας παρέδωσαν. Ας σκεφτούμε, για λίγο έστω, τι άνθρωποι ήταν εκείνοι οι Έλληνες που έκαναν τη μεγαλύτερη αποκοτιά της εποχής τους, που ανέτρεψαν όλα τα προγνωστικά και πήγαν κόντρα σε κάθε λογική, και που έστεκαν ακλόνητοι απέναντι στον βέβαιο θάνατο και έλεγαν «εύχομαι η πρώτη μπάλα του Ιμπραήμ να με πάρει στο κεφάλι». 

Το ότι η επιτροπή που συστάθηκε από το ελληνικό κράτος για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 επέλεξε ένα ηλίθιο και κακόγουστο λογότυπο το οποίο ουδεμία σχέση έχει με το ιστορικό γεγονός που υποτίθεται ότι τιμά, αποτελεί απλώς άλλο ένα σύμπτωμα της ηθικής κατάντιας μας. Είναι άλλη μία χειροπιαστή απόδειξη ότι το σημερινό άθλιο πολιτικό κατεστημένο το οποίο από δεκαετίες έχει αυτονομηθεί τελείως από τα προτάγματα, τις ανάγκες και το πεπρωμένο του έθνους και νοιάζεται μόνο για τη νομή της εξουσίας, πασχίζει να νομιμοποιηθεί και να κατασκευάσει σαθρά ιδεολογήματα μέσα από φθηνά καραγκιοζιλίκια, κακοποιώντας και παραμορφώνοντας ακόμη και την κορυφαία στιγμή της εθνικής Παλιγγενεσίας.

Stirlitz

Ακολουθεί σχόλιο του takis2000

Τo 1821 η Ελλάδα απέκτησε την ανεξαρτησία της για ν αποδείξει ότι δεν μπορεί ν αυτοκυβερνηθει. Αυτό θα έλεγα είναι το μόνο ασφαλές συμπέρασμα 200 χρόνια  μετά την επανάσταση του 1821.
Χρειάστηκαν κάμποσες 10ετιες για να κατανοήσουν οι Μαυρομιχαλαιοι ότι τα τέλη από τα λιμάνια της Μάνης δεν είναι δικά τους αλλά του κράτους.

Αντίστοιχα χρειάστηκαν αρκετές 10 ετιες για να συνυπάρξουν οι βενιζελικοι με τους κωνσταντινικους…Οι δημοκρατικοί ..με τους θαυμαστές του αριστερού παραδείσου…Άγνωστο είναι πόσοι αιώνες θα απαιτηθούν για να φτιάξουμε κράτος…Άγνωστο είναι πόσες χιλιετίες θα χρειαστούν για να δημιουργήσουμε πανεπιστήμια …
Οι Ρωμαίοι ησαν μεγάλοι ρήτορες, αλλά κακοί φιλόσοφοι. Οι Εβραίοι ησαν ταλαντούχοι της λογικής αλλά γέννησαν προφήτες. Οι σημερινοί Έλληνες υπερηφανεύονται πως μιλούν τη γλώσσα που γέννησε την φιλοσοφία, αλλά ποδοπατούν την γλώσσα των ποιητών τους…Όπως ποδοπάτησαν τα οράματα των αγωνιστών του 1821 [ εκτός από Μαυρομιχαληδες υπήρχαν και αγνοί…και αν δεν υπήρχαν αγνοί παλαιοελλαδιτες, υπήρχαν αγνοί φιλέλληνες…που σκοτώθηκαν για την ελληνική ιδέα ] ,όπως ποδοπάτησαν πολλές  έννοιες και στόχους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όπως προσπαθούμε να γιορτάσουμε τώρα τα 200 χρόνια …αντίστοιχα προσπάθησε να εορτάσει τα 150 χρόνια και η χούντα…με ολέθρια αποτελέσματα…καθώς αποτέλεσμα εκείνων των εορτασμών ίσως ήταν και ο” ελληνοχριστιανισμος ”.

Επικίνδυνα πράγματα οι εορτασμοί αν δεν υπάρχει σαφές μήνυμα και βάθος…Μήπως ήταν καλυτέρα να αποφεύγαμε τους εορτασμούς αφού υπάρχει γενική σύγχυση για όλα ? Μήπως έπρεπε να αποφεύγαμε τους εορτασμούς μετα τα χάλια μας την τελευταία 10ετια? Μήπως στη χώρα των υπερήφανων αλλά απαιτητικών επαιτών έπρεπε πριν να αποκωδικοποιήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε λέξεις όπως ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ…ΕΡΓΑΣΙΑ…ΦΙΛΟΤΙΜΟ.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ.ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ…και στη συνέχεια από άλλο επίπεδο ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ να εορτάζαμε όσο και όποτε θέλαμε?
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το ελληνικό κράτος προέκυψε μετα την ναυμαχία του Ναυαρινου…ως αποτέλεσμα της δράσης των 3 μεγάλων δυνάμεων κι όχι λόγω των δικών μας πατριωτικών αγνών αγώνων. Εμείς φροντίσαμε να διαλύσουμε τα πάντα με τον εμφύλιο που προηγήθηκε της Ανεξαρτησίας.

Ίσως από τότε να ξεκίνησε το πριόνισμα της αξιοπρέπειας μας…Μια καλή αρχή, επαναπροσδιορισμού των πάντων, θα ήταν να εορτάζαμε την ανεξαρτησία μας αντί στις 25 Μαρτίου την 20  Οκτωβρίου…[ημέρα ναυμαχίας του Ναυαρινου]…Ξέρετε η αληθεια είναι το 1ο στάδιο της αυτοκάθαρσης…και πρέπει πάντα να προηγείται των εορτασμών.

Υ.Γ Όλη η αμπελοφιλοσοφία περί συμβόλων…καριοφιλιών…χαντζαριών και με τι πρέπει να αντικατασταθούν έχει ως κύριο στόχο να κρύψει το πρόβλημα της ανεπάρκειας μας κάτω από το χαλί …σαν τη σκόνη!

takis2000