Ευτυχώς, στην πολιτική υπάρχει πάντα κάποιος σαν τον Γιάννη Μουζάλα, για να φαιδρύνει και το πιο ζοφερό θέμα. Ο πρώην υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ακράδαντα –δικά του λόγια– ότι αυτό που συμβαίνει στη Μόρια είναι «σχέδιο της κυβέρνησης», με σκοπό να προκαλέσει «κοινωνικές εκρήξεις και κοινωνικούς αυτοματισμούς». Να το πω σε απλά ελληνικά, διότι ο κ. Μουζάλας είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει: ο σκοπός του σχεδίου είναι να χυθεί αίμα σε συγκρούσεις των ντόπιων με τους μετανάστες (κοινωνικός αυτοματισμός), ώστε κατά τη λογική του κ. Μουζάλα να μπορέσει μετά η κυβέρνηση των δεξιών καθαρμάτων να σαρώσει με τις μπουλντόζες τις «μωρομάνες», κατά την προσφιλή (και αηδέστατη) έκφραση των συριζαίων.

Ενα τέτοιο ηλίθιο σχέδιο για λογαριασμό της κυβέρνησης μόνον ο φουκαράς ο Μπόλντρικ («I have a cunning plan») από τη σειρά του BBC «Μαύρη οχιά» θα μπορούσε να επινοήσει, αν βέβαια είχε κληθεί να συμβάλει με τις προτάσεις του. Τώρα πια, όμως, ξέρουμε ότι σε ανάλογα ύψη δημιουργικότητας κινείται και η φαντασία του Γιάννη Μουζάλα! Μα πώς το σκέφθηκε; Τόσο πολύ υποτιμά τον εαυτό του και το ακροατήριό του;

Καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσε ποτέ να βγει ωφελημένη από μια ανεξέλεγκτη γενική σύρραξη μεταξύ μεταναστών και τοπικού πληθυσμού με νεκρούς και τραυματίες. Το λίμπεραλ κατεστημένο των διεθνών ΜΜΕ θα μας ξέσκιζε και, βεβαίως, η ευθύνη για τη σοβαρή εκτροπή, ιδίως αν είχε νεκρούς, θα βάραινε για πάντα την ελληνική κυβέρνηση, που είχε χρέος να αποτρέψει τη σύγκρουση. Κανένα ελαφρυντικό, όσο λογικό και βάσιμο αν ήταν, δεν θα μπορούσε να απαλλάξει την κυβέρνηση από την ευθύνη της.

Συνεπώς, μόνο μία κυβέρνηση που θα ήθελε να αυτοκτονήσει θεαματικά θα μπορούσε ποτέ να έχει σκαρώσει το «πολιτικό σχέδιο», το οποίο ο κ. Μουζάλας αποδίδει στην κυβέρνηση. Και μάλιστα, το πιστεύει ακράδαντα! Μα πόσο… Αλλά ας μείνω εδώ.

Εν πάση περιπτώσει, το αστείο του κ. Μουζάλα καλοδεχούμενο ήταν, διότι η κατάσταση είναι δυστυχώς χειρότερη. Η κυβέρνηση έχει χάσει τον έλεγχο του μεταναστευτικού: της έχει ξεφύγει τελείως. Η αρχική ορμή εξατμίσθηκε και η εικόνα αυτού που προσπαθεί να κάνει με το πρόβλημα έχει χαθεί. Εχουμε, βέβαια, σωστές πρωτοβουλίες, όπως η κατάρτιση μητρώου των ΜΚΟ, αλλά αυτά εκλαμβάνονται ως αποσπασματικές κινήσεις από τον κόσμο, επειδή η γενική εικόνα έχει θολώσει· και το χειρότερο, τίποτε από όσα εξαγγέλλονται δεν πραγματοποιείται. Με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, λ.χ., η μεταβίβαση δημοσίων γαιών από το Δημόσιο στο Δημόσιο, ώστε να ξεκινήσει μετά η ανέγερση των κλειστών κέντρων, θα χρειασθεί έξι εβδομάδες! Οι διαγωνισμοί, οι αναθέσεις; Εν ολίγοις, ζήσε Μάη μου…

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απέκλεισε χθες το ενδεχόμενο κήρυξης της Λέσβου σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Σύμφωνοι, αλλά έκτακτα μέτρα χρειάζονται. Γιατί, π.χ., δεν θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η τεχνογνωσία των Ολυμπιακών Αγώνων για την παράκαμψη των χρονοβόρων διαδικασιών του Δημοσίου σε θέματα ακινήτων; Επίσης, γιατί δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ο στρατός, το Μηχανικό συγκεκριμένα, για την ανέγερση των κέντρων; Για φιγούρα έχουμε τον στρατό, αν μπορεί να βοηθήσει στο τεχνικό κομμάτι του ζητήματος;

Περισσότερο, όμως, χρειάζεται ανασυγκρότηση και επανεκκίνηση της πολιτικής στο μεταναστευτικό. Αφού δηλαδή γίνει η κατάλληλη προεργασία, να βγει κάποιος από την κυβέρνηση να περιγράψει την ακολουθούμενη πολιτική, να εξηγήσει τα στάδια της πραγματοποίησής της, να δώσει χρονοδιαγράμματα, να έχει έτοιμες απαντήσεις στα εύλογα ερωτήματα που θα προκύπτουν. Δυστυχώς, αυτό είναι το δύσκολο μιας επιτυχημένης επανεκκίνησης: θέλει δουλειά και σοβαρότητα. Επιπλέον, αν γίνει, δεν ξέρεις σε τι θα καταλήξει, γιατί θα την προσωποποιεί, κατά πάσα πιθανότητα, ο υπουργός κ. Μηταράκης.

Η τροπή που παίρνει το μεταναστευτικό εκθέτει, πολύ φοβάμαι, ένα σοβαρότερο, δομικό πρόβλημα της κυβέρνησης. Είναι προφανές, κατ’ αρχάς, ότι το ανθρώπινο κεφάλαιο της κυβέρνησης είναι εξαιρετικά –ας μην πω τρομακτικά– περιορισμένο. Με απλά λόγια, οι καλοί είναι ελάχιστοι και ο καθένας τους παλεύει με τα κύματα στον δικό του τομέα. Με αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε· είναι, δυστυχώς, το τίμημα δύο δεκαετιών ενοχοποίησης και δαιμονοποίησης της πολιτικής.

Ισως για τον λόγο αυτόν, επελέγη το οργανωτικό σχήμα του «επιτελικού κράτους», όπου όλα καταλήγουν στο Μαξίμου. Πώς να λειτουργήσει, όμως, το σύστημα, όταν ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να ταξιδεύει ανά τον κόσμο για τα Ελληνοτουρκικά; Είναι κάτι περισσότερο από συμπτωματικό, υποψιάζομαι, ότι τα περιστατικά που εκθέτουν την κυβέρνηση συμβαίνουν κατά κανόνα όποτε ο πρωθυπουργός απουσιάζει.

Αγνό παρθένο

Ο πρόεδρος του ΙΕΜΕΒ (Ινστιτούτο Εντοπισμού και Μελέτης Βαψομαλλιάδων), πρόσωπο το οποίο σέβομαι βαθύτατα, επικοινώνησε μαζί μου και με βεβαίωσε ότι, κατόπιν αυτοψίας την οποία ο ίδιος διεξήγαγε, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος δεν ανήκει σε καμία από τις κατηγορίες του ερευνητικού ενδιαφέροντος του ινστιτούτου (βαψομαλλιάδες, περουκοφόροι, εμφυτεψίες). Συνεπώς, λυπάμαι πολύ για τον περί του αντιθέτου υπαινιγμό, στη χθεσινή στήλη, και ζητώ συγγνώμη. Αλλά οι βαψομαλλιάδες έχουν πια γίνει πάρα πολλοί και όλο πληθαίνουν. Δεν ξέρεις πλέον από πού να τους περιμένεις, είναι παντού και, σε λίγο, η ιδιαιτερότητά τους δεν θα γίνεται αισθητή: θα έχουν γίνει κανονικότητα…

πηγή: https://www.kathimerini.gr/1063482/opinion/epikairothta/politikh/h-foverh-anakalyyh-toy-k-moyzala?fbclid=IwAR0qQg-JPk9aGCSsZt1hgZYsnyKV5e2GZA3A470_QfylEzzXdlqVE5f4iTI