Από την ημέρα που ήρθα στο ΗΒ και αφού έλαβα την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος από τη σχετική ανεξάρτητη αρχή, οφείλω σε ετήσια βάση να αξιολογούμαι για τη δουλειά μου, την πρόοδο που επιτελώ και την ικανότητα μου να ασκώ το επάγγελμα.
Αυτή η αξιολόγηση, που γίνεται από κάποιον συνάδελφο ειδικά καταρτισμένο και επωμισμενο με αυτήν την αρμοδιότητα, περιλαμβάνει (μεταξύ άλλων) την περιγραφή της εργασίας μου, τις ανάγκες για επιμόρφωση και συνεχιζόμενη εκπαίδευση, την θέσπιση στόχων εκπαίδευσης και επαγγελματικής εξέλιξης για τον επόμενο χρόνο, τη συζήτηση δυσκολιών ή προβλημάτων στην άσκηση της εργασίας μου, την αντιμετώπιση παραπόνων ή επαίνων και φυσικά την αξιολόγηση της φυσικής μου ικανότητας (ηλικία, υγεία κλπ) να ασκήσω τη συγκεκριμένη εργασία.

Σημαντικό παράγοντα στη διαδικασία αυτή της αξιολόγησης παίζει η εκτίμηση των ανθρώπων με τους οποίους καθημερινά συναναστρέφομαι. Τουλάχιστον 30 «συνάδελφοι» (ιατροί, νοσηλευτές, υποστηρικτικό προσωπικό, διοικητικοί κλπ) πρέπει να με αξιολογήσουν σχετικά με τη συμπεριφορά μου, το πνεύμα συνεργασίας, την ικανότητα, τις γνώσεις και την αντίληψη στην καθημερινότητα της δουλειάς μας και τουλάχιστον 50 ασθενείς πρέπει επίσης να με αξιολογήσουν για τον τρόπο που τους μίλησα, εξήγησα την θεραπευτική προσέγγιση και την εν γένει φροντίδα που τους παρείχα.
Κάθε 5 χρόνια η αξιολόγηση γίνεται πιο συνολική και οδηγεί στην ανανέωση ή μη της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος.
Η διαδικασία είναι ίδια είτε εργάζεσαι για το δημόσιο είτε ιδιωτικά και υπάρχουν αντίστοιχες διαδικασίες για κάθε κλάδο των υπηρεσιών υγείας, ενώ στο ίδιο πνεύμα αξιολογούνται και οι παρέχοντες άλλες υπηρεσίες (εκπαίδευση, ασφάλιση, δημόσιες υπηρεσίες κλπ)
——-
Στην Ελλάδα διάβασα ότι προχθές η υπουργός παιδείας πάγωσε για άλλη μια φορά τη διαδικασία αξιολόγησης των εκπαιδευτικών.
——-
Δεν ξέρω αν η Ελλάδα μπορεί να γίνει ποτέ μια κανονική χώρα.

George Sakellion