Η Ελλάδα βρίσκεται αναπνοές πριν από μία νέα εθνική προδοσία. Μία ακόμα εθνική τραγωδία.

Όπως έδειχναν όλες οι ψύχραιμες και υπερκομματικές προβλέψεις, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας προετοιμάζει να φέρει εις πέρας το ξεπούλημα του Αιγαίου, με ψευδο-μερκαντιλιστικούς όρους, όπως «συνεκμετάλλευση» και «οικονομική συνέργεια». Την ίδια ώρα που οι αρχιτέκτονες της νέας μειοδοσίας ετοιμάζουν στο Μαξίμου το σχεδιάγραμμα των Ελληνικών παραχωρήσεων στον Τουρκικό αδηφάγο επεκτατισμό, παρατηρούμε παράλληλα την ενεργοποίηση όλων των οργανωμένων μηχανισμών ενδοτισμού της χώρας.

Μέρος αυτού του ενδοτισμού είναι οι δήθεν αντιφασιστικές οργανώσεις, οι οποίες ανάγουν τις διαφορές με την Τουρκία σε κάποια υποτιθέμενη Ελληνική προκλητικότητα. Πρόκειται ασφαλώς για έμμισθα χρήσιμα πιόνια των τουρκικών υπηρεσιών, τα οποία δρουν ανενόχλητα εντός της χώρας μας, και με την ανοχή δυστυχώς της πολιτείας.

Κυρίως όμως, βασικό και αναπόσπαστο τμήμα των μηχανισμών ενδοτισμού της χώρας είναι η συστημική ακαδημαϊκή ιντελιτζένσια, η οποία διεξάγει εκδηλώσεις καλλιέργειας εδάφους και προετοιμασίας των πολιτών για την επερχόμενη προδοσία. Επικουρικά, συμμέτοχοι στο ίδιο παιχνίδι βρίσκονται και οι πρώην πολιτικοί ταγοί της χώρας, οι λεγόμενες «χρυσές εφεδρείες» του ενδοτισμού, οι οποίοι σπεύδουν, υπερκομματικώ τω τρόπω, να περάσουν την ιδέα της παραπομπής των ελληνοτουρκικών διαφορών στο διαιτητικό δικαστήριο της Χάγης.

Πρόκειται για μία άκρως αντεθνική ιδέα, η οποία προβλέπει την ύπαρξη συνυποσχετικού με πρόθεση επίλυσης όλων των διεκδικήσεων, που προβάλλει η Τουρκία. Πρόκειται για μία εθνοπροδοτική ιδέα διαπραγμάτευσης των κεκτημένων μας. Για την παραπομπή στην κρίση ξένων δικαστών, σχετικά με το καθεστώς και την κυριαρχία των Ελληνικών νησιών, και δικαιωμάτων της πατρίδας μας. Στην προτεινόμενη αυτή προσφυγή στη Χάγη (που δεν είναι παρά κεκαλυμμένη εθνική καταστροφή), λείπει κάτι το προφανές για τους πολιτικούς επιστήμονες. Λείπουν οι νόμιμες Ελληνικές διεκδικήσεις κατά της Τουρκίας, βάσει των διεθνών συνθηκών και του διεθνούς δικαίου εν γένει.

Δεν έχει τολμήσει κανείς, από το πολιτικό σύστημα, να προβληματιστεί, πόσο μάλλον να μιλήσει για τις δίκαιες αξιώσεις της Ελλάδας εναντίον της γείτονος.

Τι δικαιούται λοιπόν η χώρα μας μετά από τη χρόνια τουρκική παραβίαση της διεθνούς έννομης τάξης; Τι νόμιμο μπορεί να αντιπαραβάλλει ο Ελληνισμός απέναντι στην πειρατική παραβατικότητα και τον αυθαίρετο αναθεωρητισμό της Τουρκίας, ενώπιον ενός διεθνούς διαιτητικού δικαστηρίου, αλλά και της διεθνούς κοινής γνώμης;

Το νομικοπολιτικό δόγμα που πρέπει να οικοδομηθεί, χρήζει σίγουρα εκτενούς μελέτης και εργασίας, ωστόσο ελλείψει πατριωτικών ακαδημαϊκοπολιτικών δυνάμεων στη χώρα (πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων), αξίζει προς το παρόν η σταχυολόγηση των σχετικών Ελληνικών θέσεων.

ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΝΗΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΑΚΤΗ

Το άρθρο 16 της Συνθήκης της Λωζάνης, προβλέπει ότι η Τουρκία αποποιείται κάθε εδαφικού δικαιώματος πέραν των τριών ναυτικών μιλίων από τις ακτές της. Το αυτό αναφέρει και το άρθρο 12, θέτοντας σαφή νομικό διαχωρισμό ανάμεσα στο καθεστώς των νησιών της Ασιατικής ακτής και των νησιών του Αιγαίου. Ωστόσο, σήμερα η Τουρκία διατηρεί ορισμένες νήσους και βραχονησίδες στην κυριαρχία της, οι οποίες ξεπερνούν την απόσταση των τριών ναυτικών μιλίων από τις ακτές της, κυρίως στις περιοχές απέναντι της Λήμνου, της Λέσβου (Αδραμυττηνός κόλπος) και της Καλύμνου. Πρόκειται για σαφή παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης, η οποία στο προαναφερθέν άρθρο 12, παραχωρεί με σαφή τρόπο στην κυριαρχία της Ελλάδας όλα τα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου (πλην Ίμβρου, Τενέδου και Λαγουσών).

Συνεπώς, οι νήσοι πέραν των τριών μιλίων από την Ασιατική ακτή, και που παρανόμως βρίσκονται σήμερα στην Τουρκική κυριαρχία, πρέπει να περάσουν στην κυριαρχία της Ελλάδας, όπως ακριβώς προβλέπει η Συνθήκη. Το αυτό πρέπει να συμβεί και για τα παρακείμενα νησιά του Καστελόριζου τα οποία παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947 (άρθρο 14). Αυτή πρέπει να είναι η σχετική εθνική θέση και απαίτηση της οποιαδήποτε ελληνικής κυβέρνησης.

ΚΥΠΡΟΣ

Η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη στο νησί, σύμφωνα με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και ως εκ τούτου έχουμε δικαίωμα αλλά και χρέος να εξασφαλίσουμε την ειρήνη και τη δικαιοσύνη στην Κύπρο. Η χώρα μας πρέπει να απαιτήσει από την Τουρκία να αποσύρει άμεσα τις κατοχικές της δυνάμεις από το νησί, απομακρύνοντας ταυτόχρονα τους παράνομους τούρκος εποίκους που οδηγούν σε δημογραφική αλλοίωση. Προφανώς και πρέπει να υπάρξει επανενσωμάτωση των κατεχομένων στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Επιπροσθέτως, πρέπει να απαιτήσουμε την άμεση επιστροφή των προσφύγων στις νόμιμες εστίες τους, με πλήρεις αποζημιώσεις από το Τουρκικό κράτος για όλη την περίοδο κατοχής (ανεκμετάλλευτες περιουσίες πολιτών και καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς των κατεχομένων), καθώς και για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε. Στο ίδιο πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να συνεργαστεί πλήρως για την εξακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων, και για την τιμωρία των υπαιτίων για τις δολοφονίες Ελλήνων της Κύπρου σε περίοδο «ειρήνης» (δεκάδες εθνοφρουροί και πολίτες στην πράσινη γραμμή, Τάσος Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού, Θεόφιλος Γεωργιάδης).

ΙΜΒΡΟΣ ΚΑΙ ΤΕΝΕΔΟΣ

Σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λωζάνης (άρθρο 14) στην Ίμβρο και την Τένεδο παραχωρήθηκε ειδικό διοικητικό καθεστώς, βάσει του οποίου η δικαιοσύνη, η αστυνομία, τα τελωνεία και οι λιμενικές εγκαταστάσεις, οφείλουν να στελεχώνονται αποκλειστικά από μέλη της τοπικής κοινωνίας. Σε σαφή παραβίαση της συνθήκης, η Τουρκία πραγματοποίησε πλήρη διοικητική κατάληψη των ανωτέρω αρχών.

Το ίδιο άρθρο της Λωζάνης αναγνώρισε πλήρως τα δικαιώματα των Ελλήνων στα νησιά, κατοχυρώνοντας την ασφάλεια και προστασία τους. Καταπατώντας τα δικαιώματα των πολιτών αλλά και κάθε έννοια δικαίου, η Τουρκία επιδόθηκε σε σωρεία εγκλημάτων κατά των Ελλήνων. Επέβαλε τον εξοντωτικό φόρο περιουσίας (Varlik Kanunu, το “βαριλίκι”), συνέλαβε και εξόρισε παρανόμως στην ανατολική Τουρκία επιφανείς πολίτες, δέσμευσε αυταρχικά περιουσίες Ελλήνων παραχωρώντας τις σε επιδοτούμενους εποίκους, επιστράτευσε παράνομα και έστειλε σε τάγματα εργασίας τους νέους, απαλλοτρίωσε το ’64 όλη την εύφορη γη των Ελλήνων μεταβιβάζοντάς την αυθαίρετα σε τουρκικά χέρια, κ.ά.

Στο μείζον θέμα της παιδείας, η Τουρκία με τον νόμο “Περί Νήσων” (Adalar Kanunu), έκλεισε τα σχολεία δημεύοντας τις περιουσίες τους, κατήργησε τη διδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας, κάνοντας έτσι υποχρεωτικά τουρκική την εκπαίδευση των Ελλήνων μαθητών.

Το χειρότερο όλων, ήταν πως με αφορμή τα γεγονότα της Κύπρου, μπήκε σε εφαρμογή το «Eritme Programi» ή «Πρόγραμμα Διάλυσης», με σκοπό τον πλήρη εκτουρκισμό των νησιών, με αποκορύφωμα τη νύχτα της εισβολής, το 1974, όπου οι Τούρκοι επιδόθηκαν σε βιασμούς και στυγνές δολοφονίες στην Ίμβρο.

Οι Τούρκοι εγκληματούν καταπατώντας εδώ και έναν αιώνα τη συνθήκη της Λωζάνης και οφείλουν να λογοδοτήσουν. Όταν υπεγράφη η συνθήκη, στην Ίμβρο ζούσαν παραπάνω από εννέα χιλιάδες Έλληνες, ενώ σήμερα έχουν απομείνει γύρω στους 700, με μερικές δεκάδες πολιτών να παραμένουν στην Τένεδο. Πρόκειται για εθνοκάθαρση, γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως αυτά ορίζονται στη Συνθήκη Ιδρύσεως του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Η Ελλάδα οφείλει να απαιτήσει την πλήρη δικαίωση και τις αποζημιώσεις για τους ανθρώπους που υπέστησαν αυτούς τους διωγμούς, καθώς και την άμεση επανεγκατάσταση τους με πλήρη δικαιώματα, και ταυτόχρονη απομάκρυνση των επιδοτούμενων τούρκων εποίκων. Κυρίως όμως, επειδή η Τουρκία απεδείχθη ανίκανη να εξασφαλίσει την ασφάλεια και τη δικαιοσύνη στα νησιά, και λόγω των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας όπως αυτά προβλέπονται από τη διεθνή νομολογία, πρέπει να εγκαταλείψει την κυριαρχία της στην Ίμβρο και την Τένεδο, και να δοθεί το δικαίωμα στους νόμιμους κατοίκους να αποφασίσουν δημοκρατικά για το καθεστώς κυριαρχίας τους, με εθνική αυτοδιάθεση, σύμφωνα και με το άρθρο 1§2 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

Τα εγκλήματα των Τούρκων κατά των Ελλήνων της Πόλης, μπορούν να χαρακτηριστούν, εν πολλοίς, κοινά με αυτά εναντίον των πολιτών της Ίμβρου και της Τενέδου: εθνοκάθαρση, γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα υπήρξε ο εξοντωτικός φόρος περιουσίας (Βαρλίκ Βεργκισί) το 1942. Για να μπορέσουν να καλύψουν αυτόν τον στοχευμένο εναντίον τους φόρο, οι Έλληνες της Πόλης, αναγκάστηκαν να ξεπουλήσουν τις περιουσίες τους, οι οποίες πέρασαν σε μουσουλμανικά χέρια, έναντι εξευτελιστικού τιμήματος. Όσοι δε, αδυνατούσαν να καλύψουν το εν λόγω «χαράτσι», οδηγήθηκαν σε καταναγκαστικά έργα, στα τάγματα εργασίας, στο Άσκαλε του Ερζουρούμ. Από αυτό το καθεστώς δουλείας, ο ένας στους τρεις έχασε τη ζωή του.

Στη συνέχεια ακολούθησε η  γνωστή και μαύρη νύχτα των Σεπτεμβριανών, κατά την οποία οι τούρκοι κατέστρεψαν περιουσίες, δολοφονώντας και βιάζοντας εκατοντάδες Έλληνες πολίτες. Επρόκειτο για πρακτικές μεθοδευμένης οικονομικής και φυσικής εξόντωσης, οι οποίες κατέληξαν το 1964 στις παράνομες, βίαιες και αυθαίρετες απελάσεις πάνω από 60.000 Ελλήνων της Πόλης.

Βάσει της διεθνούς νομολογίας, η Τουρκία οφείλει να αποζημιώσει στο έπακρο τους Έλληνες Κωνσταντινουπολίτες, για τις ηθικές/υλικές ζημιές, τις ζωές και τις περιουσίες που χάθηκαν, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, όπως προβλέπει η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Πληθυσμών (2007) και η Διακήρυξη για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων (1992). Σε αυτά περιλαμβάνεται βεβαίως και η θρησκευτική ελευθερία των Ελλήνων, με νόμιμο επακόλουθο την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Τέλος, η Ελλάδα πρέπει να διεκδικήσει την άμεση και ασφαλή επιστροφή των Ελλήνων στις εστίες και στις επιχειρήσεις τους, και να τους αποδοθεί ειδικό καθεστώς προστασίας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με διοικητική αυτοτέλεια.

ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η Τουρκία αποτελεί το κληρονόμο κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κληρονομώντας και τα εγκλήματα αυτής, βάσει των διεθνών αρχών της ευθύνης και της συνέχειας των κρατών. Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως οι Οθωμανοί διέπραξαν μία από τις πιο απεχθείς γενοκτονίες στην ιστορία της ανθρωπότητας εναντίον των Αρμενίων, Καθολικών Χαλδαίων, Ορθοδόξων της Συριακής Εκκλησίας, Αραμαίων, Μαρωνιτών, Ασσυρίων, και βεβαίως Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας.

Η Ελλάδα έχει την ηθική υποχρέωση να απαιτήσει την άμεση αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία. Επίσης, οφείλει να απαιτήσει την πλήρη αποζημίωση των θυμάτων της Γενοκτονίας, και την απόδοση των περιουσιών τους στον Πόντο, τη Σμύρνη και την υπόλοιπη Μ. Ασία. Τέλος, να αναγνωριστεί το δικαίωμα προσδιορισμού των Ελλήνων κρυπτοχριστιανών που κατοικούν σήμερα στον Πόντο, όπως προβλέπει η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Πληθυσμών (2007). Η προστασία των δικαιωμάτων των Ελλήνων που κατοικούν σήμερα στην Τουρκία πρέπει να κατοχυρωθεί διεθνώς, όπως άλλωστε προβλέπει η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και ενισχύεται από το Πλαίσιο Δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας (2008).

Τέλος, για να αποτραπούν μελλοντικές θηριωδίες από την Τουρκία, η Ελλάδα πρέπει να ζητήσει να ενημερωθεί επαρκώς η Τουρκική κοινωνία για τα εγκλήματα των Οθωμανών, να δημιουργηθούν μνημεία για τα θύματα εντός της Τουρκίας, να θεσπιστεί ημέρα μνήμης και να πραγματοποιηθεί αποκαθήλωση των γενοκτόνων ψευδοηρώων από την εγκληματική ιστορία της γείτονος.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ CASUS BELLI

Η Τουρκία παραβιάζει ασύστολα και συνειδητά τους διεθνείς κανόνες καλής γειτονίας εδώ και δεκαετίες. Με καθημερινές παραβιάσεις του εθνικού μας χώρου και εν γένει παραβατική συμπεριφορά, η καταδίκη της σε ένα διεθνές δικαστήριο πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό μας στόχος. Όπως και στις υπόλοιπες περιπτώσεις, έτσι και εδώ, η διεθνής νομολογία είναι με το μέρος μας. Για παράδειγμα σύμφωνα με το άρθρο 2§3  του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, «όλα τα Μέλη θα ρυθμίζουν τις διεθνείς διαφορές τους με ειρηνικά μέσα, έτσι ώστε να μην  μπαίνουν  σε  κίνδυνο  η  διεθνής  ειρήνη  και  ασφάλεια,  καθώς  και  η  δικαιοσύνη», κάτι το οποίο αποκλείει ως απαράδεκτο το casus belli. Ακόμα πιο υποστηρικτικό είναι το άρθρο 2§4, σύμφωνα με το οποίο «όλα τα Μέλη στις διεθνείς τους σχέσεις θα απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας, που  εκδηλώνεται  εναντίον  της  εδαφικής  ακεραιότητας  ή  της  πολιτικής  ανεξαρτησίας οποιουδήποτε  κράτους».

Το αυτό υποστηρίζει και η Διακήρυξη των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου για τις Φιλικές Σχέσεις και τη Συνεργασία μεταξύ των Κρατών του ΟΗΕ (1970), σύμφωνα με την οποία «κάθε κράτος έχει καθήκον να απέχει, στις διεθνείς του σχέσεις, από την απειλή ή τη χρήση βίας εναντίον τρίτης χώρας, και κάθε τέτοια πράξη ή απειλή συνιστά παραβίαση του διεθνούς δικαίου και του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».

Η Ελλάδα, έχοντας ζήσει στη βάρβαρη σκιά των απειλών των επιθετικών γειτόνων, οφείλει να απαιτήσει από την Τουρκία να αποκαταστήσει και να αποζημιώσει τη χώρα μας, καθώς και τις οικογένειες των θυμάτων που θρηνήσαμε στον ακήρυχτο πόλεμο του Αιγαίου.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Στα ανωτέρω πρέπει να προστεθούν και κατηγορίες της χώρας μας για δόλιες πρακτικές της Τουρκίας σχετικά με το προσφυγικό – μεταναστευτικό, και για την επιχείρηση διακίνησης ψυχών στο Αιγαίο, με ανθρώπινα θύματα. Η Ελλάδα οφείλει να ζητήσει από το διεθνές δικαστήριο να εξεταστεί η συμμετοχή – ενορχήστρωση της Τουρκίας στην ανθρωπιστική κρίση που δημιουργήθηκε, και να αναζητηθούν οι κρατικές ευθύνες της γείτονος, σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (1951).

Ομοίως πρέπει να προστεθούν και πολλά άλλα στη διαπραγματευτική και δίκαιη εθνική μας «φαρέτρα», τα οποία δεν συμπεριλήφθηκαν λόγω οικονομίας χώρου.

Κλείνοντας, κάποιοι ορθώς υποστηρίζουν πως οποιαδήποτε προσφυγή σε οποιοδήποτε διαιτητικό δικαστήριο, όπως π.χ. αυτό της Χάγης, δίχως προηγούμενη επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. και οριοθέτηση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, θα αποτελέσει εθνική μειοδοσία. Εγώ θα προσέθετα πως οποιαδήποτε προσφυγή δεν συμπεριλάβει και όλα τα ανωτέρω δίκαια αιτήματα του Ελληνισμού, θα αποτελέσει στυγνή και μαύρη εθνική προδοσία.

Πρόκειται άλλωστε για ένα δόγμα εθνικής και διεθνούς δικαιοσύνης, αλλά και ηθικής απελευθέρωσης και εκδημοκρατισμού της ιμπεριαλιστικής και στρατοκρατούμενης Τουρκίας.