Γράφει η εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κρινιώ Καλογερίδου

Δυο από τα ζητούμενα σε εποχές φθίνουσας δημοκρατίας είναι, αναμφισβήτητα, η ενίσχυση της ελευθερίας στα ΜΜΕ και η πλουραλιστική ”πολυχρωμία” του Κοινοβουλίου, η οποία επιβεβαιώνει τη δημοκρατικότητα του πολιτικού συστήματος.

Αν εξετάσουμε την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα με δεδομένα αυτά, θα καταλήξουμε στις εξής θλιβερές διαπιστώσεις: Πρώτον, ότι στα Μέσα Ενημέρωσης (ακόμα και στα προβαλλόμενα διαχρονικά ως ”δημοκρατικά”) δίνουν και παίρνουν ο κομματισμός και η λογοκρισία και Δεύτερον, ότι ο πλουραλισμός στο Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι προβληματικός και δεν ταυτίζεται με τον υγιή πολιτικό και ιδεολογικό ανταγωνισμό μέσα από κομματικές αντιπαραθέσεις.

Κι αυτό το τελευταίο καθιστά προβληματική την εκδοχή του Κοινοβουλευτισμού στη δημοκρατία μας, απ’ τη στιγμή που γίνεται όλο και πιο αφύσικος ο υπάρχων πολυκομματισμός, δεδομένου ότι δεν αφήνει περιθώρια διαμόρφωσης στις προσεχείς εκλογές σταθερής κυβερνητικής πλειοψηφίας, με βάση τα έως τώρα δημοσκοπικά ευρήματα.

   Σε υγιείς καταστάσεις, ασφαλώς, ίσχυε ανέκαθεν το γνωστό ”Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”, υπό την έννοια ότι – αν το εκάστοτε κυβερνών κόμμα αποδυναμωθεί σε απήχηση ως φορέας της προηγούμενης λαϊκής εντολής –  υπάρχει η εναλλακτική της αντικατάστασής του στην εξουσία μέσω της προσφυγής στις κάλπες έστω και πρόωρα.

   Στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, όμως, θα πρέπει να ευχόμαστε τη διατήρηση της κυβερνητικής αντοχής με αυτοδιόρθωση προηγούμενων λαθών και βελτίωση της απόδοσης στους τομείς κοινωνικού και εθνικού ενδιαφέροντος, λόγω απουσίας ουσιαστικά Αξιωματικής αντιπολίτευσης – σε ρόλο κυβέρνησης εν αναμονή – και ανυπαρξίας ελπιδοφόρας αντικατάστασής της από κάποιο σοβαρό κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης.

   Κι αυτό γιατί στην πλειοψηφία τους είναι κόμματα προσωποπαγή με στελέχη κρυπτόμενα απ’ τους αρχηγούς τους λόγω πολιτικής ανεπάρκειας, η οποία θα αποκαλύψει – στην πρώτη αφορμή – την… επιχειρησιακή γύμνια των λαϊκιστών αρχηγών  τους.

   Την ”επιχειρησιακή γύμνια”, φερ’ ειπείν, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το κόμμα της οποίας παρουσιάζεται στις δημοσκοπήσεις ότι κάνει καλύτερη κριτική στην κυβέρνηση από τα άλλα κόμματα της ”προοδευτικής” αντιπολίτευσης. Λες και αυτό είναι το ζητούμενο και όχι μια εναλλακτική σοβαρού κόμματος σε βάση ευρωπαϊκή (και όχι… δραχμιστική), που να έχει αξιόπιστο, μελετημένο πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας.

  Το ζητούμενο για τους εχέφρονες πολίτες που υπέμειναν στωικά με ανείπωτες θυσίες τα ”πέτρινα” χρόνια των μνημονίων, ελπίζοντας ότι θα δουν μια άσπρη μέρα για τους ίδιους και τα παιδιά τους και όχι επιστροφή στα παλιά  λημέρια του αριστεροδεξιού λαϊκισμού (ο οποίος μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας το ’12) και της έξωσης απ’ την Ενωμένη Ευρώπη.

   Οι άγριες βιτσιές των μνημονίων της οκταετίας 2010-2018 στην πλάτη της Ελλάδας στοιχειώνουν ακόμα τη μνήμη μας και δεν επιτρέπουν τη διολίσθηση σε επικίνδυνες ατραπούς πολιτικών επιλογών με ”λοστρόμους” πανούργους ως επικίνδυνους, που χαϊδεύουν τα αυτιά του λαού για να του υφαρπάξουν την ψήφο.   

   Με ”λοστρόμους” και ”ναύτες” οι οποίοι παριστάνουν τους… ”αντισυστημικούς” για ψηφοθηρικούς λόγους και – προκειμένου να πείσουν τους οπαδούς των μονοπρόσωπων μορφωμάτων τους  – επιστρατεύουν τη δημαγωγία και τη ρητορική τους.

   Ρητορική χωρίς ιδεολογικό πρόσημο, η οποία τους κάνει να παρουσιάζονται είτε ως ακομμάτιστοι – ”Ούτε δεξιά ούτε αριστερά”  // ”Δε θέλουμε να σας κυβερνήσουμε”, παρά μόνο να σας στείλουμε… ”καρδούλες”  – είτε ως ξερόλες με… ”εθνική φωνή”, που στη βάση της είναι ακραία λαϊκιστική και πατριδοκαπηλική.

Φευ! Γνωρίζουν, προφανώς, τι κάνουν και γιατί το κάνουν… Γνωρίζουν καλά και εκμεταλλεύονται την έλλειψη στοιχειώδους πολιτικού κριτηρίου πολλών πολιτών και τη δύναμη της προπαγάνδας τους στις εύπιστες, θρησκόληπτες, αναλφάβητες (σε μεγάλο βαθμό), άρα  εύκολα εργαλειοποιήσιμες μάζες σε περιβάλλον ρευστό, όπως αυτό που αντιμετωπίζουμε από διετίας σε πολιτικά και συναισθηματικά φορτισμένο πεδίο λόγω Τεμπών. – 

Και επειδή το γνωρίζουν, συνεχίζουν να καπηλεύονται απτόητοι τους 57 νεκρούς και τους τραγικούς συγγενείς τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν πολιτική σημασία για τους κυβερνώντες τα συνθήματα που ακούστηκαν απ’ τους συμμετέχοντας στα βροντώδη ”μνημόσυνα”, όπως αποκάλεσε τις μαζικές διαδηλώσεις ανά την Ελλάδα με αίτημα τη δικαιοσύνη για τα θύματα του πολύνεκρου σιδηροδρομικού δυστυχήματος, η βουλευτής Άννα Διαμαντοπούλου του ΠΑΣΟΚ.

   Δυνατές ώρες και μέρες εκείνες των συλλαλητηρίων, φορτωμένες  με πόνο, οργή, αγανάκτηση, αλλά και… υποκρισία εκ μέρους κομματαρχών-τυμβωρύχων. Εκ μέρους εκείνων που κινούσαν αντιπολιτευτικά νήματα από τα παρασκήνια και έβγαζαν την επομένη από βήματος της Βουλής διαπρύσιο, καταγγελτικό λόγο.

  Λόγο είτε ”εισαγγελικό” μαχητικής πολιτικού – συνηγόρου (βλ. Ζωή Κωνσταντοπούλου) προς ανεύρεση της αλήθειας, με εύσημα τον δημοσκοπικό τίτλο… τιμής ότι το κόμμα της (”Πλεύση Ελευθερίας”) κάνει την καλύτερη αντιπολίτευση στον προοδευτικό χώρο, είτε λόγο… ευφυούς αρχηγού-τηλεπαρουσιαστή (βλ. Κυριάκο Βελόπουλο- ”Ελληνική Λύση”), που κομπάζει για τη διορατικότητά του περί ξυλολίου, έστω κι αν έχει διαψευστεί η εκδοχή του αυτή (βλ. πόρισμα του Βρετανού εμπειρογνώμονα της οικογένειας Πλακιά, ο οποίος αποδίδει σε έλαια σιλικόνης την πυρόσφαιρα μετά τη σύγκρουση των τραίνων).

   Λόγο σοβαροφανούς πολιτικού αρχηγού (στην τελευταία περίπτωση), ο οποίος – στην πράξη (ΜΜΕ και ΜΚΔ) – κάνει τα αντίθετα όσων διακηρύττει από κοινοβουλευτικού βήματος (”οι ύβρεις είναι το επιχείρημα αυτού που δεν έχει επιχείρημα”), ενώ αποδίδει στον μόνιμο στόχο του (Κυριάκο Μητσοτάκη) ταπεινές ιδιότητες, καθρέφτη της δικής του συμπεριφοράς, Συμπεριφοράς την οποία πλαισιώνει πομπώδες και προσβλητικό λεξιλόγιο (βλ. ”Υπ’ αριθμόν ένα εχθρός της Ελλάδας ο Κυριάκος Μητσοτάκης” ή “Ψεύτης και δειλός ο Μητσοτάκης” κλπ).

Αλλά είπαμε, βρήκαν και κάνουν οι λαϊκιστές πολιτικοί της αντιπολίτευσης, απ’ τη στιγμή που έχουν απήχηση τα λεγόμενά τους σε τμήματα της κοινωνίας (νέους, κυρίως, ή ”αναποφάσιστους” κατά δήλωσή τους) για τους λόγους που προαναφέραμε, στους οποίους θα πρέπει να προστεθεί και η υπάρχουσα δυσαρέσκεια της κοινωνίας για όλο εν γένει το πολιτικό σύστημα.

Της κοινωνίας που βιώνει τη δική της αξιακή παρακμή από χρόνια και παραπονιέται τώρα για την παρακμή του πολιτικού μας συστήματος, ξεχνώντας την αρνητική συμβολή της σ’ αυτό δεδομένου ότι οι πολίτες εκλέγουν τους πολιτικούς εκπροσώπους τους στη Δημοκρατία.

Επιπλέον, αυτοί οι οποίοι τους χαϊδεύουν τα αυτιά σήμερα  και κερδίζουν την προτίμησή τους, είναι εκπρόσωποι του ”χθες” που τους απογοήτευσε ή πολιτικοί συστημικών, μνημονιακών κομμάτων από τα οποία αποκόπηκαν προκειμένου να ”χτίσουν” δικά τους προς εκπλήρωση των φιλοδοξιών τους και όχι των φιλοδοξιών των ψηφοφόρων τους…

Με δεδομένα αυτά, δεν αποκλείεται ο κίνδυνος να μείνει η Ελλάδα ακυβέρνητη μελλοντικά (σε περίοδο γεωπολιτικής ρευστότητας και πολιτικής αστάθειας της Τουρκίας) όσο βρίσκει απήχηση στους Έλληνες η Γκεμπελική προπαγάνδα και αναπαράγονται διχαστικά συνθήματα πολιτικής νοσηρότητας, που κάνουν τον λαό μας – αντί να κοιτάζει μπροστά – να κοιτάζει πίσω, έτοιμος να επαναλάβει τα λάθη του ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο φαντάσματα του παρελθόντος ή κακέκτυπά τους με μανδύα  ”σωτήρα” …

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Τι σημασία να δώσει κανείς στις πάλαι ποτέ αυτοκρατορίες της Ευρώπης, Αγγλία και Γαλλία κυρίως, που ενθυμούνται παλαιές δόξες και συνωμοτούν στα πολυτελή σαλόνια τους; Κακογερασμένες, έχουν ακόμα λίγο φαρμάκι, ίσα για να αυτοκτονήσουν με ένα θλιβερό θάνατο.

Για να το πούμε ωμά τα καινούργια αφεντικά, ΗΠΑ-Ρωσία και η σιωπηλή Κίνα, έκαναν σαφές στις «γεροντοκόρες» του 18^ου 19^ου και 20^ου αιώνα ότι τους απομένει μόνο να βγάλουν από τα σεντούκια τις παλιές φωτογραφίες και να κλάψουν.

Δεν είναι ότι δεν μπορούν ακόμα να κάνουν μικροζημιές, να προκαλέσουν μικροκαθυστερήσεις, να χαλάσουν το κέφι στο τέλος της ημέρας. Ίσως μπορούν. Αλλά μόνο για να θυμίσουν πόσο κακοποιός ήταν και είναι ο ρόλος τους. Όχι ότι οι τρεις καινούργιοι, Κίνα, Ρωσία, ΗΠΑ, είναι «καλοί κ’ αγαθοί». Αλλά πάντα θέλουμε να απαλλαγούμε από τους «κακούς της ημέρας».

Η Κίνα ισχυρή, μόλις που βγαίνει από τη φτώχεια και την αθλιότητα χάρη στον Μάο αλλά οι διάδοχοι θέλουν ακόμα αρκετό χρόνο για να δείξουν που το πάνε. Επικαλούνται τον «Κινέζικο δρόμο προς τον κομμουνισμό» αλλά αυτή η Οδός ήταν και παραμένει τόσο άγνωστη όσο ήταν και το ταξίδι του Κολόμβου που ξεκίνησε αλλά δεν ήξερε που έφτασε και τελικά από το ταξίδι το «καλό κομμάτι» δεν το κέρδισαν οι Ισπανοί που τον χρηματοδότησαν αλλά οι Άγγλοι, για λίγο.

Οι Ρώσοι έχουν γνωστή προϊστορία. Έχασαν την συζητήσιμη «αυτοκρατορία» τους, «χτισμένη» στη Γιάλτα, αλλά καταφέρνουν, κόντρα στους (Δυτικούς) θεούς και δαίμονες, να αποδεικνύουν ότι ήταν και παραμένουν σπουδαίοι αν και γίνονται στόχος σε κάθε ευκαιρία. Και τώρα κρατήθηκαν στην πρώτη γραμμή πυρός. Με απάτη (σύμφωνα με την Μέρκελ) των Δυτικών στο Μίνσκ ότι δεν προετοίμαζαν Ειρήνη αλλά Πόλεμο που κόστισε σε ανθρώπους και χρήμα. Αλλά κρατήθηκαν ψηλά, τόσο ψηλά ώστε οι ΗΠΑ να γυρίσουν την πλάτη στους Ευρωπαίους και να μιλάνε με τον Πούτιν. Μια από τις πολύ μεγάλες τούμπες στους συσχετισμούς Ισχύος που υποβίβασε την Ευρώπη στις παρακατιανές Δυνάμεις.

Οι ΗΠΑ, τέλος, υποχώρησαν για μια ακόμα φορά (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν) αλλά παρά τις εσωτερικές τριβές, υπονομεύσεις, και απείθειες των Ευρωπαίων οι Αμερικάνοι δείχνουν ότι αντέχουν ή ότι τουλάχιστον έχουν την διάθεση να αντισταθούν στο ρεύμα της ήττας που τους καταδιώκει. Ο βίος και η πολιτεία τους φέρνει στο νου την μοιραία πορεία της αρχαίας Αθήνας, όπου η Δημοκρατία εφευρέθηκε και τσαλαπατήθηκε από τους ίδιους τους εφευρέτες. Η ισχύς τους εξακολουθεί να θαμπώνει και να φοβίζει.

Αντίθετα οι Δυτικοευρωπαίοι έχουν υποστεί συνεχείς, ποικίλες ήττες. Δυο η Γερμανία, (Α + Β Παγκόσμιος Πόλεμος) και ξαναχτίστηκε με τα λεφτά των νικητών(και δικά μας) για να αντιμετωπιστεί η ΕΣΣΔ. Πολλές ήττες οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις με την απώλεια των αποικιών τους, πηγή του πλούτου τους. Και τρίτον η καθοριστική αποτυχία (Ευρώπης + ΗΠΑ), στην Ουκρανία, να υποβιβάσουν την Ρωσία από Υπερδύναμη στην κατηγορία των μεσαίων Δυνάμεων. Στην Ιστορία πάντα οι ηττημένοι έπαψαν να είναι αφέντες.

Στην Ελληνική Ιστορία οι λαϊκοί αγωνιστές του 1821 αποδείχθηκαν, πολιτικά, ανώριμοι ήρωες. Τόσο που σήμερα οι επιτήδειοι μας καλούν να σκύψουμε το κεφάλι στους ίδιους, δηλαδή στους Τούρκους, όπως έλεγε τότε ο Νενέκος-σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω. Τελικά, πως θέλουμε να ζήσουμε;

Γράφει η Μαρία Γιαλαμά

Ολοκληρώνεται σήμερα η εορταστική εβδομάδα της Εθνικής Επετείου του 1821.Μίας επετείου, που υπενθυμίζει την επαναστατική διάθεση των σκλαβωμένων στους Τούρκους Ελλήνων, που με την εννιάχρονη θυσιαστική τους πορεία, οδήγησε στην απελευθέρωση μέρους της Ελληνικής επικρατείας από τους Οθωμανούς και την τετρακοσίων ετών σκλαβιά του Έθνους των Ελλήνων. Είθισται να εορτάζεται με λαμπρότητα αυτή η ημέρα, που σηματοδότησε την βούληση για ανεξαρτησία ,ελευθερία και συγκρότηση Ελληνικού κράτους. Ενός κράτους που όταν ξεκίνησε η ίδρυσή του ,με την έλευση του Ιωάννου Καποδίστρια, έδειξε πόσο δύσκολο είναι να συγκροτηθεί εξ αιτίας της νοοτροπίας που είχε καλλιεργηθεί στα χρόνια της σκλαβιάς. Η δολοφονία δε του μεγάλου αυτού ανδρός το 1831,απέδειξε περίτρανα ,τον υπάρχοντα διχασμό μεταξύ των εχόντων κοινά χαρακτηριστικά όπως: το όμαιμον, το ομότροπον, το ομόγλωσσον και το ομόθρησκον.

Χαρακτηριστικά που άνευ του πνεύματος της διχόνοιας, συνυπαρχούσης της αγάπης για την Πατρίδα, αποτελούσαν το ισχυρότερο όπλο, κατά αυτών που επιβουλεύονταν την ανεξαρτησία της. Ο εθνικός μας ποιητής έλεγε ότι «η διχόνοια που κρατάει ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει παρ το λέγοντας κι εσύ». Στην πορεία του Ελληνικού Έθνους όμως απεδείχθη ,ότι είχε πάντοτε ισχυρό αντίπαλο την ενότητα των Ελλήνων και την κοινή στόχευση. Σ’ αυτές τις χρονικές περιόδους που ομολογουμένως ήταν λίγες, κατάφεραν να μεγαλουργήσουν οι Έλληνες, δείχνοντας με την στάση τους, ότι εγνώριζαν πολύ καλά «το αν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά» Η κληρονομική αυτή γνώση, αποδειχθείσα κατ ’επανάληψη μέσω πραγματικών γεγονότων, δυστυχώς αποτελεί και την κατάρα του Γένους, όταν ελλοχεύει το μίσος μεταξύ των Ελλήνων. Όταν το ατομικό συμφέρον, οι εγωϊσμοί και οι μικροπρέπειες, αναδύονται και αναζητούν την ικανοποίησή τους, τότε οι έχοντες ενωμένοι την δυνατότητα για θαύματα, γίνονται καταστροφικοί για την ίδια τους την Πατρίδα. Η αγωνία του εθνικού μας ποιητού, για το τι θα πούν τα ξένα Έθνη, υπενθυμίζει ότι τα ξένα Έθνη, απεφάσιζαν και αποφασίζουν ,για την ανεξάρτητη ύπαρξη άλλων εθνών κρατών, δυστυχώς.

Αυτά τα νοσηρά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, δυστυχώς υπάρχουν και σήμερα

Οι αξιακοί κώδικες των Νεοελλήνων φθίνουν, έχοντας υιοθετήσει αλλότριες αξίες. Την φθίνουσα αυτή ποιοτική πορεία των στόχων και των ιδεών, εκμεταλλεύονται σύγχρονοι μέντορες. Αξιοποιούντες τον ευκόλως αναδυόμενο διχασμό, επιβάλλουν θέσεις και προτείνουν λύσεις μειωτικές των εθνικών συμφερόντων. Σ’ αυτό το νοσηρό κλίμα, κινείται η πολιτική την μεταπολιτευτική περίοδο, δίνοντας ζοφερά δείγματα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Χρόνια ηθικής κοινωνικής παρακμής, ελλείψεως εθνοκεντρικής παιδείας ,άνευ πνευματικού υποβάθρου. Την δε τελευταία δεκαπενταετία, έχει καθιερωθεί η «κοινωνική αναγνώριση» του απαιδεύτου και απάτριδος. Οι νεώτερες γενιές των Ελλήνων, αμαθείς και άνευ ιδεολογικού πατριωτικού προσήμου, παραπαίουν ανάμεσα σε έννοιες άγνωστες γι’ αυτούς, όπως του Έθνους και του καθήκοντος προς την πατρίδα, που δεν υπάρχει πλέον στο γνωστικό τους πεδίο. Στο γενικότερο διαμορφωθέν αντιπατριωτικό κλίμα, τοποθετείται και η ανησυχητική αύξηση των με διάφορα προσχήματα, αρνουμένων να υπηρετήσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις. Η έλλειψη συνεπειών γι αυτήν τους την πράξη, αναδεικνύει και το υποκριτικό του κατά καιρούς εκφρασθέντος κυβερνητικού λόγου περί βουλήσεως ισχυροποιήσεως των Ενόπλων δυνάμεων. Προφανώς η ισχυροποίηση ταυτίζεται μόνον με εξοπλισμούς, απέχοντας πολύ της καλλιέργειας πατριωτικού και αγωνιστικού υπερασπιστικού για την πατρίδα φρονήματος. Ένοπλες δυνάμεις και προετοιμασία τους για υπεράσπιση της πατρίδος.

Είθισται ακόμη στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων και στα προετοιμαζόμενα τμήματα για την υπεράσπιση της Πατρίδος, να καλλιεργείται το καθήκον έναντι της Πατρίδος, της ελεύθερης και της σκλαβωμένης. Το προκύψαν θέμα λοιπόν της 25ης Μαρτίου και της παρελάσεως που έγινε με περισσή μεγαλοπρέπεια στην Αθήνα, υπήρξε για τους απάτριδες της αριστεράς, το σύνθημα, «η Κύπρος είναι Ελληνική……… η Τουρκία. Ένα αθώο σύνθημα, κατά της διαχρονικής, μονίμως προκαλούσης Τουρκίας ως απάντηση στο αισχρό γεμάτο μίσος κατά των Ελλήνων, αντίστοιχο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Η είδηση και μόνον, ότι θα τιμωρηθούν δι αποτάξεως μαθητές τριτοετείς της παραγωγικής σχολής ΣΜΥΝ, απέδειξε το σαθρό της ιεραρχικής λειτουργίας των ΕΔ. Προφανώς το: εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί Πάτρης, αγνοείται από τους δημοσιοσχετίστες.

Προσχηματική και υποκριτική η κυβερνητική στάση

Την ώρα που ο υπουργός Εθνικής αμύνης, δεχόταν πλήθος επισήμων στον ευρύτερο χώρο του ΥΕΘΑ, παρουσιάζοντας το εξαιρετικό έργο του καθηγητού κ. Βαρώτσου, με τον τίτλο «Κιβωτός Εθνικής Μνήμης», αφιερωμένο στους 121.692 θυσιασθέντες για την ελευθερία της πατρίδος, ΜΜΕ ανακοίνωναν την τιμωρία δι’αποτάξεως μαθητών της ΣΜΥΝ, λόγω του απρεπούς συνθήματος που εφώναξαν ,μετά το πέρας της παρελάσεώς τους. Η άποψη του ΥΕΘΑ άγνωστη.

Την παρελθούσα Πέμπτη, ο νέος υφυπουργός ενεργείας, κ.Τσάφος, παρουσιάσθηκε στην Βουλή, προσπαθώντας να αιτιολογήσει τις γραπτές κατά το πρόσφατο παρελθόν απόψεις του για το κατεχόμενο τμήμα της Β. Κύπρου υπό των Τούρκων, αλλά και για τα δικαιώματα που υποστήριζε ότι έχει η Τουρκία στο Αιγαίο. Γνήσιος υπηρέτης της επιβληθείσης τουρκολαγνικής γεραπετριτίου πολιτικής, δέχθηκε την αντίδραση για την συμμετοχή του στην κυβέρνηση, των βουλευτών της αντιπολιτεύσεως ανερυθρίαστα. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν υπήρξε ευαισθησία από τον πρωθυπουργό ,ώστε να τον αποσύρει από το κυβερνητικό σχήμα. Προφανώς πιστεύει ότι ο ανιστόρητος πρώην σύμβουλός του, είναι αναντικατάστατος και απορρίπτει στον κάλαθο των αχρήστων την επιθυμία του βαθύτατα προσβεβλημένου λαού. Ξεχνάει προφανώς, ότι εξελέγη για να κυβερνήσει την χώρα, από την πατριωτική Δεξιά παράταξη της ΝΔ, της οποίας το όνομα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί. Προσπαθεί να ασκήσει μία καθησυχαστική ,επικοινωνιακή και μόνον πολιτική, του «Ας πηδάμε κι ας γελάμε για να μη λέν’ πως πεινάμε». Η πολιτική του όμως ανεπάρκεια, συνδυασμένη με την εμμονή της εφαρμογής της woke ατζέντας ,της άνευ εμφανών όρων Ελληνοτουρκικής φιλίας και την αποδόμηση του πατριωτικού αισθήματος των νέων, συντόμως θα τον οδηγήσει εκτός κυβερνήσεως. Οι ανοχές εξαντλήθηκαν προ πολλού.