Γράφει ο Αναστάσιος Λαυρέντζος

Η χρεοκοπημένη χώρα,

– που επί μισό αιώνα απειλείται,
– που επί μια δεκαετία κάνει περικοπές στις Ένοπλες Δυνάμεις,
– που της προτάθηκε τρεις φορές (F16, Tornado, F35) να μπει στη συμπαραγωγή προηγμένου μαχητικού από το 1980 και αρνήθηκε,
– που δεσμεύτηκε για δημοσιονομικά πλεονάσματα έως το 2060,
– θυμήθηκε ότι πρέπει να ενισχύσει τις ΕΔ της και αποφάσισε να ζητήσει μια μοίρα από τα πανάκριβα μαχητικά, στην συμπαραγωγή των οποίων αρνήθηκε να μετάσχει.

Και αυτό έγινε μέσω ταξιδιού του Πρωθυπουργού, χωρίς επιχειρησιακή αξιολόγηση, χωρίς στάθμιση των αναγκών της χώρας και της βέλτιστης κάλυψής τους από τα περιορισμένα της οικονομικά. Έτσι για να εντυπωσιαστούν οι ιθαγενείς με ολοσέλιδα στον “φιλικό” τύπο, ότι η χώρα ψωνίζει τα καλύτερα όπλα.

Πρόκειται φυσικά για φαρσοκωμωδία. Όχι για το αν πρέπει η όχι να αγοραστούν τα F35, αλλά για το πώς χαράσσει αμυντική πολιτική αυτή η χώρα! Δεν είμαι ειδικός για να μιλήσω αν το F35 είναι η καλύτερη επιλογή για τα λεφτά που θα δοθούν. Βλέπω όμως ότι μάλλον δεν ρωτήθηκε κανείς ειδικός για αυτό.

Οι τάσεις στην αμυντική τεχνολογία όμως είναι σαφείς: οι εξοπλισμοί γίνονται “βληματοκεντρικοί”. Δηλαδή όλο και λιγότερο ρόλο παίζει ο φορέας και όλο και μεγαλύτερο ρόλο θα παίζει το έξυπνο βλήμα που θα εξαπολύεται από όλο και πιο μακριά. Τα έχει σταθμίσει αυτά η Ελλάδα σε έναν συνολικότερο αμυντικό σχεδιασμό; Έχει σταθμίσει ότι (όπως μας ενημερώνουν οι ειδικοί) μια ώρα πτήσης του F35 κοστίζει 44.000 $; Μάλλον όχι!

Μήπως περίμενε για να δει τουλάχιστον με τί θα αντικαταστήσουν τα F16 οι Τούρκοι; Και πάλι όχι! Γιατί τα προτεκτοράτα δεν αγοράζουν όπλα για να τα χρησιμοποιήσουν. Πληρώνουν απλώς λύτρα για να έχουν τον επικυρίαρχο που προτιμούν.