Σήμερα θα σας μεταφέρω για λίγο στο μακρινό 2011. Τότε που «όλη η Ελλάδα» βρισκόταν στους δρόμους κατά των γενναίων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που ετοίμαζε η τότε υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου. Έρευνες της κοινής γνώμης που είχαν γίνει στην αρχή εκείνου του έτους έδειχναν ότι η κοινωνία στήριζε με μεγάλα ποσοστά τα βασικά στοιχεία των κυοφορούμενων αλλαγών. Και τότε ποια Ελλάδα ήταν στους δρόμους;

Το 97% των φοιτητών θεωρούσε ότι έπρεπε να γίνουν βαθιές αλλαγές, ενώ υπέρ των συγκεκριμένων που πρότεινε το υπουργείο ήταν το 77% αυτών και το 80% των γονέων τους. Διότι τις έβλεπαν ωφέλιμες γι’ αυτούς. Ακόμα, το 61,5% των φοιτητών ήθελε χρηματοδότηση των ιδρυμάτων μέσω αξιολόγησης, το 84% υποστήριζε τη θεσμοθέτηση κινήτρων για σύνδεση των προγραμμάτων σπουδών με την αγορά εργασίας, το 70% συμφωνούσε με την ένταξη σε προγράμματα σπουδών μετά το 1ο έτος, ενώ το 73% πίστευε ότι οι αλλαγές έδιναν κύρος και αντίκρισμα στο πτυχίο τους. Το 65% της κοινής γνώμης ήθελε λιγότερες και ποιοτικότερες σχολές, ενώ το 62% δεν είχε πάει να ψηφίσει στις φοιτητικές εκλογές. Όλα αυτά και πολλά άλλα, εν έτει 2020, ακόμα τα ψάχνουμε.

Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και η βούληση των πολιτών είχαν ηττηθεί. Η αριστερά και το βαθύ πανεπιστήμιο είχαν θριαμβεύσει. Μαζί τους είχαν νικήσει και πολλοί παράγοντες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που δεν έβλεπαν με καθόλου καλό μάτι τις καινοτομίες της τολμηρής οραματίστριας Άννας. Διότι ήθελε τόλμη για να φέρεις την ελληνική εκπαίδευση κοντά στα παγκόσμια πρότυπα. Ο ελληνικός εξαιρετισμός ως ιμάντας μικροσυμφερόντων καλά κρατούσε.

Αφού οι φοιτητές και το ευρύ κοινό, δηλαδή η κοινωνία ήταν υπέρ, πώς τα κατάφεραν οι λιγότεροι που ήταν κατά να πετύχουν τον σκοπό τους; Η συνταγή είναι απλή, δοκιμασμένη και επιτυχημένη. Δυναμικές μειοψηφίες αριστερών παρατάξεων έκλειναν ή και έσπαγαν τα πανεπιστήμια, ικανή μερίδα του εκπαιδευτικού και διοικητικού προσωπικού τους σιγοντάριζε ρητά ή υπόρρητα, πανεπιστημιακές αρχές δήλωναν ότι δεν θα εφαρμόσουν τον νόμο, το «άσυλο» εμπόδιζε την επέμβαση της πολιτείας, τα κόμματα της αριστεράς παρείχαν την πολιτική κάλυψη και ο τύπος, αχ αυτός ο τύπος, μας ενημέρωνε ότι «οι φοιτητές και ο λαός λένε ΟΧΙ στο νομοσχέδιο». Διότι δεν θέλουν το πανεπιστήμιο των μονοπωλίων και της αγοράς και άλλα τέτοια μπαγιάτικα που τότε καταναλώνονταν σαν ζεστά ψωμάκια. Προσέξτε, αυτά τα έλεγαν δήθεν οι φοιτητές, όχι τα μέλη συγκεκριμένων παρατάξεων. Αυτό δηλαδή που γράφεται ακόμα σε κάθε απεργία.