Η τελευταία ευκαιρία της Τουρκίας να διατηρήσει την περιφερειακή της στρατηγική ζωντανή, περνά μέσα από τη Λιβύη. Οι οικονομικοί και πολιτικοί δεσμοί, τα χαμένα ερείσματα στην Β. Αφρική και οι αραβικές χώρες που λειτουργούν ως αντίπαλο δέος. Η «συμφωνία» για την ΑΟΖ και ο EastMed.

Η Τουρκία βρίσκεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο μιας εμπλοκής στη Λιβύη η οποία θα οδηγήσει σε μια μη σχεδιασμένη μακροπρόθεσμη εμπλοκή στη χώρα, καθώς αυξάνει την παρουσία και τις επενδύσεις στη χώρα. Για δεύτερη φορά μέσα σε τέσσερις μήνες σχεδιάζει μια αμφιλεγόμενη στρατιωτική ανάπτυξη σε αραβική χώρα, τώρα στη Λιβύη, αφότου η αναγνωρισμένη από τη διεθνή κοινότητα Κυβέρνησης Εθνικής Συνεννόησης (GNA) ζήτησε στήριξη από την Αγκυρα σε στρατό, ναυτικό και αεροπορία προκειμένου να υπερασπιστεί την Τρίπολη.

Η αυξημένη στρατιωτική στήριξη της Τουρκίας είναι βέβαιο ότι θα βοηθήσει την GNA και τις πολιτοφυλακές της που προσπαθούν να αποκρούσουν την επίθεση των δυνάμεων του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA), του στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ που στηρίζεται από Ρώσους μισθοφόρους, την Αίγυπτο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Σαουδική Αραβία. Γιατί η Αγκυρα εξετάζει την αποστολή στρατευμάτων στην Τρίπολη για να προστατεύσει την αδύναμη GNA, κίνηση που θα περιπλέξει τα πράγματα; Η απάντηση είναι ότι πρέπει να την προστατεύσει αν θέλει να πραγματοποιήσει τις περιφερειακές της φιλοδοξίες.

Η μεγαλύτερη εμπλοκή στη Λιβύη, όμως, έχει ένα μεγάλο κίνδυνο. Μια αυξημένη παρουσία της Τουρκίας δεν θα κερδίσει τον πόλεμο για την GNA και οι ξένοι υποστηρικτές του Χαφτάρ χωρίς αμφιβολία θα αυξήσουν την στήριξή τους προς αυτόν. Η Αγκυρα ρισκάρει να γίνει το μοναδικό σωσίβιο για την GNA και αν δεν διευρύνει περαιτέρω την υποστήριξή της, η κυβέρνηση της Τρίπολης θα μπορούσε να πέσει, δημιουργώντας τον σημαντικό κίνδυνο να συρθεί η Τουρκία σε ένα αδιέξοδο.

Η στροφή στην τουρκική εξωτερική πολιτική

Την τελευταία δεκαετία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και το κόμμα του (AKP) επεδίωξε μια στροφή στην εξωτερική πολιτική, από την εμβάθυνση των δεσμών με την Ευρωπαϊκή Ενωση (ή ακόμα και το ΝΑΤΟ) προς ένα ευρύτερο ρόλο σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική και τον μουσουλμανικό κόσμο.

Η πτώση αυταρχικών καθεστώτων, όπως αυτό του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη κατά την Αραβική Ανοιξη του 2011 προσέφερε στην Αγκυρα μια ευκαιρία να επιδιώξει αυτή την στροφή. Ο Ερνοτάν και το AKP δεν έχασαν χρόνο, στηρίζοντας ισλαμικές πολιτικές ομάδες -όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Κατασκευής στη Λιβύη- που είναι ιδεολογικά κοντά στο AKP και τις ρίζες του σουνιτικού Ισλάμ.

Για τη συνέχεια Euro2Day