Για μια από τις τελευταίες 4-5 κρατικές παράγκες (βιομηχανίες) αναστατώθηκε το Σάββατο η Αθήνα. Αίτημα τους, να πληρώσει ο λαός… Έχει και χειρότερα.

Τα χειρότερα είναι πως οι 200 (αν όχι περισσότεροι) από τους 300 της Βουλής συμφωνούν να παραμείνουν στον έλεγχο του κράτους όλα τα κρατικοποιημένα “βιομηχανικά φαντάσματα” του παρελθόντος (έστω και με τη –σημερινή– μορφή παραπήγματος), επιμένοντας ότι (με τα λεφτά του λαού) μπορούν να αναγεννηθούν.

Τα χάλια μας είναι ασταμάτητα. Η γελοιοποίηση δεν έχει τελειωμό. Τι να πρωτοπείς. Ξεχωρίζουμε μόνο μερικά.  
Διαβάζοντας δηλώσεις εργατοπατέρων της κρατικής βιομηχανίας, επιπέδου παράγκας (που πληρώνει μόνο ο ελληνικό λαός εξοργίζοντας και τους δανειστές – πράγμα που θα το βρούμε μπροστά μας, μέσα στο 2020-) δεν θα δυσκολευτούμε να αντιληφθούμε απειλές και προς βουλευτές της σημερινής κυβέρνησης,  για τις υποσχέσεις που τους έδωσαν να “δουλέψουν” για τη συνέχιση της “κατοχής” τους…, στο ελληνικό κράτος.  
Ξέρουν τι κάνουν. Από τους 200 του κρατισμού, οι κυβερνητικοί (υπολογίζονται σε 15-20) είναι μεταξύ εκείνων που εκλέχθηκαν με πελατειακό δυναμικό και κρατικούς υπαλλήλους σε κρατικές βιομηχανικές παράγκες. 
Τώρα όμως έχουν τεράστιο πρόβλημα με την αποκρατικοποίηση που μας επιβάλλουν οι δανειστές και (εκ του ρόλου του) το ΤΑΙΠΕΔ. 
Να γιατί οι συγκεντρώσεις της ντουντούκας στη Λεωφόρο Αμαλίας και στα πεζοδρόμια της πλατείας Συντάγματος. Για να τους ακούσει η αντιπολίτευση δεν υπάρχει λόγος.

Η αντιπολίτευση,  κάθε αντιπολίτευση (με σημαίες,  ντουντουκοφόρους, κλακαδόρους και με κουκουλοφόρους -αν χρειασθούν-) είναι εμφανέστατα μέσα σε κάθε συγκέντρωση του εργατοπατερισμού. Είναι ανάμεσα στους 300-400. Και μαζί τους κλείνουν τους δρόμους της Αθήνας. Ποιος αμφιβάλει; 
Οι απειλές και τα ξεφωνητά είναι μόνο για τους κυβερνητικούς βουλευτές. Είναι για εκείνους που έχουν υποσχεθεί παραμονή του κρατισμού και τώρα, ως υπουργοί, υφυπουργοί ή στενά συνδεδεμένοι με υπουργούς,  έχουν (κατά τους εργατοπατέρες) υποχρέωση να ανατρέψουν την πολιτική βούληση της κορυφής για αποκρατικοποίηση. 
Δεν χρειάζεται να τα περιγράφουμε αυτά με επωνυμίες των κρατικών βιομηχανιών (επιπέδου παράγκας) ή με ονόματα όσων παίζουν με το αύριο και την τύχη μιας βιοτεχνικής χώρας με τους συνταξιούχους στην πλειοψηφία και τους σερβιτόρους ή καθαρίστριες με πτυχία και μεταπτυχιακά. 

Για τη συνέχεια Capital