Το ερώτημα αν το νέας γενιάς F-15X που θα αποκτήσει η Αεροπορία των ΗΠΑ, μπορεί να είναι εναλλακτική για την Ελλάδα, το είχαμε χρησιμοποιήσει σε τίτλο, στο αφιέρωμά μας για το γαλλικό μαχητικό πολλαπλών ρόλων, Rafale. Για να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά λοιπόν, σε ότι αφορά διάφορα δημοσιεύματα που μπορεί να βρει κανείς σε σχετικούς με τα αμυντικά ιστότοπους και μη, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ένα σημαντικό πράγμα… Δεν υπάρχει μονολεκτική απάντηση σε τέτοια ερωτήματα. Αρνητική ή καταφατική.

Γράφει ο Στέργιος Δ. Θεοφανίδης

Υπάρχουν συν και πλην. Υπέρ και κατά. Και στο τέλος αυτό που δυστυχώς βαραίνει περισσότερο από όλα είναι το… πέρασμα από το ταμείο. Τι εννοούμε με όλα αυτά; Εξηγούμαστε… Τα κόστη αγοράς, υποστήριξης και συντήρησης του F-15, ακόμη και στη νεότερη έκδοσή του, το -Χ ή – ΕΧ, που θα αποκτήσει η USAF, είναι άμεσα συγκρίσιμα με τα αντίστοιχα των F-35, Rafale και Eurofighter. Δεν χρειάζεται παρά να ανατρέξει κανείς στη διεθνή ειδησεογραφία για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές…

Το δε κόστος ανά ώρα πτήσης του δικινητήριου υπερμαχητικού σύμφωνα με αμερικανικές πηγές, θα ανέρχεται (μιλάμε πάντα για το – Χ), σε 27.000 δολάρια περίπου. Δηλαδή υπερδιπλάσιο (για να ακριβολογούμε πολύ κοντά στο τριπλάσιο!) σε σχέση με το κόστος των 10.000 έως 12.000 δολαρίων του Mirage 2000 και του F-16 και στα 2/3 (δύο τρίτα) του αντίστοιχου κόστους για το F-35… Το οποίο με βάση τα σημερινά δεδομένα πολλές πηγές -αμερικανικές πάντα- ανεβάζουν μέχρι και τα 35.000 έως 40.000 δολάρια ανά ώρα πτήσης!

Τα νούμερα, επαναλαμβάνουμε, προέρχονται από αμερικανικές πηγές, οπότε δεν έχουμε κανένα λόγο να τα αμφισβητήσουμε. Το δε μείζον ζήτημα για εμάς, δεν εντοπίζεται εκεί. Εντοπίζεται στο ότι αντιπροσωπεύουν, αντικατοπτρίζουν αν θέλετε, τα σημερινά δεδομένα. Όχι τα μελλοντικά. Το F-15 όπως και το F-16 είναι μαχητικά αεροπλάνα που βρίσκονται σε παραγωγή εδώ και 40 τουλάχιστον χρόνια. Για το ίδιο δε χρονικό διάστημα βρίσκονται σε υπηρεσία… Τα κόστη ανάπτυξης των νεότερων εκδόσεων και των δύο αυτών μαχητικών, έχουν κατ΄ επανάληψη υπερκαλυφθεί κυρίως από τους εξαγωγικούς χρήστες τους.

Σημειώστε ότι το F-16E/F Block 60 που αγόρασαν τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, πριν από περισσότερα από 15 ολόκληρα χρόνια (!), αναπτύχθηκε αποκλειστικά με δικά του έξοδα και είναι πολύ κοντά από πλευράς διαμόρφωσης με το F-16V Block 70 που εδώ και κάποια χρόνια παράγει και προωθεί εμπορικά η Lockheed Martin. Σημειώστε επίσης ότι την ανάπτυξη του F-15X, ενός μαχητικού πραγματικά νέας γενιάς με ενσωματωμένους σημαντικούς νεοτερισμούςσε σχέση με το προγενέστερο F-15E, την έχουν ήδη πληρώσει σε πολύ μεγάλο ποσοστό (90% τουλάχιστον), η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί παρά να είναι ένα… Δεν βάζουμε στη ζυγαριά ίδια πράγματα, οπότε η σύγκριση δεν είναι δίκαιη. Με άλλα λόγια, μετά από 30 ή 40 χρόνια, και αφού θα έχουν εγκαταλείψει τις γραμμές συναρμολόγησης περισσότερα από 4.000 μαχητικά F-35, το κόστος ανά ώρα πτήσης ΔΕΝ θα είναι το ίδιο με το σημερινό. Θα είναι ακόμα και το μισό πιθανόν και αυτό είναι κάτι που στηρίζεται και στη λογική ότι πρόκειται για μονοκινητήριο αεροπλάνο. Επομένως η σύγκριση είναι τουλάχιστον άτοπη. Όχι μόνο για την Ελλάδα και την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και για τα παγκόσμια δεδομένα.

Μπορούμε κατά συνέπεια εκ του ασφαλούς να υποστηρίξουμε ότι τα μαχητικά αυτά (F-15X, F-35A , Rafale και Eurofighter), παραμένουν απρόσιτα για το ελληνικό βαλάντιο. Σε καμία περίπτωση όμως δε μπορούμε να στοιχειοθετήσουμε και να αποδείξουμε ότι κάποιο από τα τέσσερα είναι με διαφορά οικονομικότερο από τα άλλα.

Γιατί σε κάθε μία από τις τέσσερις περιπτώσεις ξεχωριστά, τα κόστη είναι σημαντικά μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα των δεκάτονων Mirage 2000 και F-16. Μόνο το σουηδικό Gripen NG μπορεί να συγκριθεί ως προς τα οικονομικά δεδομένα με τα δύο αυτά μονοκινητήρια μαχητικά και με τα τέσσερα προαναφερόμενα ως προς τον εξοπλισμό αποστολής, τις επιχειρησιακές δυνατότητες και τα όπλα. Κρατήστε το αυτό…

Η ιστορία έρχεται και πάλι να επιβεβαιώσει την ορθότητα αυτών που υποστηρίζουμε. Το 1998, όταν είχαν αξιολογηθεί σχεδόν ΤΑ ΠΑΝΤΑ από την Πολεμική Αεροπορία στο πλαίσιο του διεθνούς διαγωνισμού (πρώτου και τελευταίου στα ελληνικά χρονικά…) που είχε προκηρυχθεί για την προμήθεια νέου μαχητικού αεροπλάνου, το F-15E είχε ομόφωνα ανακηρυχθεί πρώτο με διαφορά από οτιδήποτε άλλο.

Παρά το γεγονός αυτό, το υπερμαχητικό της Boeing δεν επιλέχθηκε τελικά από την Ελλάδα. Ο λόγος απλός… Αγοράσαμε 60 F-16C/D Block 52+ δαπανώντας κονδύλια τα οποία θα επαρκούσαν για την προμήθεια 30 – το πολύ – μαχητικών F-15E.

Ποιος το λέει αυτό; ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ φυσικά… Γυρνώντας 18 ολόκληρα χρόνια πίσω (αρχές 2002) διαβάζουμε ότι η Νότιος Κορέα (πολλοί υποστηρίζουν ότι η ελληνική παραγγελία “πήγε” εκεί…) κατέβαλε κονδύλια ύψους 3,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την προμήθεια 40 μαχητικών F-15K (με κινητήρες F110 της GE). Περιμένετε, έχει και συνέχεια…

Το Νοέμβριο του 2006 με σκοπό να καλύψει τις επιχειρησιακές της ανάγκες, η Νότιος Κορέα επανήλθε με μία δεύτερη συμπληρωματική παραγγελία ύψους 2,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων για άλλες 20 μονάδες. Για 60 μαχητικά αεροσκάφη F-15K λοιπόν, οι Νοτιοκορεάτες πλήρωσαν περί τα έξι (5,9 για την ακρίβεια…) δισεκατομμύρια δολάρια εντός μίας πενταετίας!

Η Ελλάδα κατέβαλε 1,340 δισ. δολάρια για 50 F-16 Block 52+ μαζί με 203 εκατομμύρια δολάρια ακόμα για 56 κινητήρες F100-PW-229 της PW. Ασκώντας την προαίρεση για άλλα 10 τέτοια μαχητικά τον Αύγουστο του 2001, πλήρωσε επιπρόσθετα άλλα 264 εκατομμύρια δολάρια! Σύνολο 1,807 δισεκατομμύρια δολάρια…

Θέλετε να το στρογγυλοποιήσουμε στο 1,9 βάζοντας και τους πρόσθετους κινητήρες; Και πάλι έχουμε μία διαφορά τεσσάρων δισεκατομμυρίων δολαρίων σε σχέση με τη νοτιοκορεάτικη αγορά ισάριθμων F-16K! Ποσό που η ελληνική οικονομία απλά δεν μπορούσε να αντέξειτότε και φυσικά δεν μπορεί να αντέξει και τώρα. Τα νούμερα είναι συνεπώς, αυτά που πάντα λένε την αλήθεια… Ας είμαστε λοιπόν λίγο ρεαλιστές. Θα μας βοηθήσει πολύ στο μέλλον.

Γράφτηκαν και ακούστηκαν πολλά στα χρόνια που ακολούθησαν για την εσωκομματική κόντρα Σημίτη – Τσοχατζόπουλου και για το ρόλο που είχε στην τελική επιλογή η αλλαγή της ηγεσίας του ΓΕΑ. Ακόμα και σήμερα γράφονται πράγματα για αυτή την ιστορία. Κυρίες και κύριοι ας μην μπερδεύουμε τα πράγματα…

Όντως το F-15 ήταν και παραμένει υπερμαχητικό. Από πλευράς επιχειρησιακών δυνατοτήτων (επιδόσεις, μεταφορική ικανότητα σε οπλικό φορτίο, ακτίνα, συστήματα) δεν έχει καμία σχέση με το F-16. Υπήρξε όντως πόλεμος φατριών εκείνη την εποχή σχετικά με την τελική επιλογή. Επειδή όμως ο Θεός… είναι πάντα στο πλευρό της Ελλάδας, επικράτησε αυτή των F-16…

Γιατί το λέμε αυτό; Μα γιατί πολύ απλά αν επιλέγαμε το F-15E σήμερα η Πολεμική Αεροπορία θα είχε τελείως διαφορετική μορφή. Αν υπήρχε… Αν είχαμε επιλέξει το F-15,ελάχιστα από τα 30 (;) αεροσκάφη που θα παραλαμβάναμε, θα μπορούσαμε να διατηρήσουμε σε πλόιμη (μάχιμη) κατάσταση. Ποιος το λέει αυτό; ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι αριθμοί…Για κάθε ώρα πτήσης το F-15 απαιτεί 23,5 εργατοώρες συντήρησης, ενώ το F-16 απαιτεί14!

Ας μην κοροϊδευόμαστε επομένως και ας κοιτάξουμε την πραγματικότητα μέσα από τους αριθμούς… Το υπερμαχητικό (γιατί περί αυτού πρόκειται, κακά τα ψέματα…) που ακούει στο όνομα F-15, απευθύνεται σε βαριά (παχυλά κατά άλλους) πορτοφόλια. Μία ματιά στη λίστα των χωρών που το εκμεταλλεύονται επιχειρησιακά, θεωρούμε ότι είναι αρκετή για να πείσει ακόμα και τον πλέον δύσπιστο, σχετικά με το πόσο πραγματικά “βαρύ”είναι από πλευράς κόστους το F-15… Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΠΑ, Σιγκαπούρη, Νότιος Κορέα, Ισραήλ και Ιαπωνία.

Στη νέα έκδοση φοβερού αυτού μαχητικού, το F-15X, θα επανέλθουμε με λεπτομερή αναφορά. Αξίζει πάντα μία ματιά στο τι μπορεί να κάνει το F-15 μετά από 40 χρόνια επιχειρησιακής ζωής και συνεχούς εξέλιξης.

Πηγή: https://www.defence-point.gr/news/pa-kai-f-15x-ypermachitiko-men-apolyta-aprosito-gia-to-elliniko-mas-valantio