Ο Οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) έχει ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Η εξήγηση; Στις 27 Ιανουαρίου 1945, οι σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις απελευθέρωσαν τα τεράστια γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου στην Πολωνία, τα οποία έχω επισκεφθεί για να αποτίσω φόρο τιμής στα θύματα.

Λίγους μήνες μετά την ελευθέρωση του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη έληξε με την παράδοση της Γερμανίας στις 7 Μαΐου 1945. Από τότε, ο υποβλητικός ελληνικός όρος «Ολόκαυστον», η ρίζα της σχετικής λέξης «Ολοκαύτωμα», έχει αναδειχθεί ως συνώνυμο με τη γενοκτονία των Εβραίων. Μεταφράζεται ως «Holocaust» τόσο στα Γερμανικά, όσο και στα Αγγλικά.

Ο όρος αρμόζει. Ενώ το Ολοκαύτωμα προηγήθηκε το 1933 στη Γερμανία με τη μαζική καύση των βιβλίων των Εβραίων συγγραφέων, ολοκληρώθηκε την περίοδο 1941-1945 με τις μαζικές καύσεις των Εβραίων από τη Γερμανία και από χώρες υπό γερμανική κατοχή, όπως Πολωνία, Γαλλία και Ελλάδα.

«Η Τελική Λύση του εβραϊκού ζητήματος»

Όταν ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την εξουσία στη Γερμανία στις 30 Ιανουαρίου 1933, ξεκίνησε και η δίωξη των Εβραίων. Ωστόσο, η δίωξη εξελίχθηκε σε γενοκτονία μετά τη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941. Η εισβολή διευκολύνθηκε τέσσερεις ημέρες νωρίτερα, όταν υπογράφτηκε η Συμφωνία Φιλίας Γερμανίας-Τουρκίας, μια παραλλαγή της γερμανο-τουρκικής συμμαχίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η Τουρκία διέπραξε γενοκτονία και άλλα εγκλήματα κατά χριστιανών.

Η αποκορύφωση του Ολοκαυτώματος ακολούθησε τη σύναψη του τότε απόρρητου «Πρωτοκόλλου της Βάνζεε» στις 20 Ιανουαρίου 1942. Αυτό κατέγραψε τα πρακτικά μιας μυστικής «Διάσκεψης» ανωτέρων ναζί «για την Τελική Λύση του εβραϊκού ζητήματος». Στο «Πρωτόκολλο», o γερμανικός όρος «Endlοesung» (στα Ελληνικά «Τελική Λύση» και στα Αγγλικά «Final Solution», με κεφαλαία γράμματα) χρησιμοποιήθηκε επανειλημμένα. (Δείτε: www.ghwk.de/de/konferenz/protokoll-und-dokumente)

Έτσι, οι ναζί επιχείρησαν να αποκρύψουν μια γενοκτονία υπό το κάλυμμα ενός ευφημισμού.

«Εξόντωση»

Με το πέρασμα του χρόνου, η εξαπάτηση αποκαλύφθηκε. Όπως παρατήρησε το Διεθνές Στρατοδικείο στη Νυρεμβέργη στην Απόφασή του το 1946, «η ‘Τελική Λύση’ σήμαινε την εξόντωση των Εβραίων». Συνεπώς, αξιόπιστα αγγλικά λεξικά, όπως ένα του «Cambridge University Press», ερμηνεύει την ‘Τελική Λύση’ ως «‘το ναζιστικό σχέδιο’» που ‘προκάλεσε τη δολοφονία 6 εκατομμύριων Εβραίων’ …».

Η τότε βρετανική Αποικία της Κύπρου αναμείχθηκε στον απόηχο της φρίκης. Όπως σημειώνει το Μουσείο Μνημείων του Ολοκαυτώματος των ΗΠΑ: «Μεταξύ Αυγούστου 1946 και Μαΐου 1948, η βρετανική κυβέρνηση διέλαβε περισσότερους από 50.000 επιζώντες του Ολοκαυτώματος που επιδίωκαν να εγκατασταθούν στην Παλαιστίνη». Κρατήθηκαν σε πέντε καλοκαιρινά προσφυγικά στρατόπεδα στον Καράολο, κοντά στην Αμμόχωστο, και σε επτά χειμερινά στρατόπεδα στη Δεκέλεια.

(Πηγές: www.loc.gov/rr/frd/Military_Law/pdf/NT_Vol-I.pdf, σελίδα 250, https://dictionary.cambridge.org/dictionary/english/final-solution)

και https://encyclopedia.ushmm.org/content/en/article/cyprus-detention-camps)

«Ταμπού»

Στις 30 Ιανουαρίου 2008, το γερμανικό «Spiegel Online» δημοσίευσε ένα αγγλικό άρθρο του David Gordon Smith, που ανέλυσε ένα νέο γερμανικό λεξικό που επεξεργάστηκαν οι Τhoersten Eitz και Georg Stoetzel. Παρατήρησε ότι ’’δεκάδες όροι στη γερμανική γλώσσα, από «εκφυλισμένο» έως «τελική λύση», έχουν γίνει «ταμπού», λόγω της χρήσης τους από τους ναζί’’.

Αυτό το «ταμπού» ισχύει σε άλλες χώρες, αλλά όχι στην Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ). Εκεί, η φράση «τελική λύση» βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του λεξιλογίου του λεγόμενου «κυπριακού προβλήματος». Φταίνε διάφοροι πολιτικοί και διπλωμάτες, ίσως εξαιτίας της απροσεξίας, έλλειψης εκπαίδευσης, άγνοιας για τα διδάγματα της γερμανικής ιστορίας ή για κάποιο ύπουλο λόγο.

«Μια τελική λύση του κυπριακού προβλήματος»

Το κακό φαίνεται πως άρχισε στα τέλη της «Βρετανοκρατίας». Στη βρετανική Βουλή στις 5 Μαρτίου 1956, ο Alan Lennox-Boyd, Βρετανός Υπουργός Αποικιών, επανέλαβε μια προϋπάρχουσα επίσημη βρετανική πρόταση: «Αν ο λαός της Κύπρου συμμετέχει στη συνταγματική ανάπτυξη», υπό συνεχιζόμενη βρετανική κυριαρχία, «πρόθεση της βρετανικής κυβέρνησης είναι να εργαστεί για μια τελική λύση [’’a final solution’’, με μικρά γράμματα]…».

Εν τέλει, στις 12 Φεβρουαρίου 1959, μια μέρα μετά την ολοκλήρωση της ελληνοτουρκικής Συμφωνίας Ζυρίχης, ο Selwyn Lloyd, Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών, επιβεβαίωσε ότι η βρετανική κυβέρνηση «πάντοτε» υποστήριζε «μια τελική λύση του κυπριακού προβλήματος» (Πηγές: Hansard, House of Commons Debates, 5 March 1956, Column 176 & 12 February 1959, Column 1356).

Με αυτήν τη λογική, η εγκαθίδρυση της ΚΔ στις 16 Αυγούστου 1960 ήταν αποτέλεσμα μιας «τελικής λύσης».

Το 1961, κατά την πολύκροτη δίκη στο Ισραήλ του πρώην ναζί φυγά, Adolf Eichmann, ο κόσμος έμαθε συγκλονιστικές νέες λεπτομέρειες για την «Τελική Λύση». O Eichmann κρίθηκε ένοχος, λόγω της συμμετοχής του σε σχετικά εγκλήματα. Το 1962, η έφεσή του απορρίφθηκε: Attorney-General of Israel v Eichmann (1962) 36 ILRS.

Εντούτοις, μετά τις «ταραχές» του 1963/64, ανώτατα στελέχη της ΚΔ ανέστησαν την ιδέα ότι το «Κυπριακό» χρειαζόταν «τελική λύση». Στοιχεία βρίσκονται στα αγγλικά και ελληνικά ανακοινωθέντα στο Αρχείο του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της ΚΔ (στο

www.piopressreleases.com.cy).

Για παράδειγμα, σύμφωνα με αυτά, στις 29 Ιανουαρίου 1966, ο Πρόεδρος Μακάριος μίλησε για «τελικήν λύσιν του κυπριακού προβλήματος» και, στις 27 Ιανουαρίου 1968, ο Αντιπρόεδρος Κουτσούκ μίλησε για «final solution».

Ψήφισμα 247

Σε αυτό το περίεργο κλίμα, η προοπτική μιας «τελικής λύσης» τέθηκε σε 21 ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ από το 1968 έως το 1977. Το Ηνωμένο Βασίλειο (ΗΒ) ψήφισε υπέρ όλων αυτών των 21 ψηφισμάτων. Όπως και στα επόμενα 20, το πρώτο, το Ψήφισμα 247, επέκτεινε την «τοποθέτηση» της UNFICYP, με την προσδοκία «μιας τελικής λύσης» που θα «επέτρεπε την απόσυρση ή ουσιαστική μείωση» της UNFICYP.

Στο Συμβούλιο Ασφάλειας στις 18 Μαρτίου 1968, πριν από την υιοθέτηση του Ψηφίσματος 247, ο Πρέσβης Orhan Eralp, Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον ΟΗΕ, μίλησε και αυτός για «μια συνολική τελική λύση». Λεπτά αργότερα, το Ψήφισμα 247 εγκρίθηκε ρητώς από τον Βρετανό ομόλογό του, τον Λόρδο Caradon, παλαιότερα γνωστός ως Sir Hugh Foot, ο Βρετανός κυβερνήτης της Κύπρου, ο οποίος υπέγραψε την «τελική λύση» του 1960 (Πηγή: Έγγραφο του ΟΗΕ S./PV.1398, παραγράφους 6, 32 και 105).

Επειδή το 1945 οι Βρετανοί ήταν συν-νικητές του Πολέμου και συν-αρχιτέκτονες του Διεθνούς Στρατοδικείου στη Νυρεμβέργη, αναγνωρίζανε τον συνειρμό της «Τελικής Λύσης» με την «εξόντωση». Ωστόσο, στο πλαίσιο του «Κυπριακού» από το 1956 μέχρι το 1977, οι Βρετανοί προωθούσαν «μια τελική λύση».

Πιο πρόσφατα, oι Πρόεδροι Παπαδόπουλος (στη Βουλή των Αντιπροσώπων στις 28.02.2003), Χριστόφιας (στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 24.9.2009) και Αναστασιάδης (στο Προεδρικό Μέγαρο στις 12.02.2014) μίλησαν και αυτοί για «τελική λύση» του «Κυπριακού».

Στις 16 Ιουλίου 2015, ένας άλλος Πρόεδρος, ο Jean-Claude Juncker, ο τότε Προέδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), ήρθε στην ΚΔ, συνάντησε τους «δύο ηγέτες» και δήλωσε στα Αγγλικά ότι «έχουν κοινή αποφασιστικότητα και προθυμία να ολοκληρώσουν μια τελική λύση για ένα πολύ παλιό πρόβλημα».

(Πηγές: www.tassospapadopoulos.com/easyconsole.cfm/id/47, https://gadebate.un.org/sites/default/files/gastatements/64/64_CY_en.pdf, www.piopressreleases.com.cy/ και https://ec.europa.eu/commission/presscorner/detail/de/STATEMENT_15_5391)

Υπαινιγμοί ναζισμού

Η Γερμανία πραγματοποίησε τη γενοκτονική «Τελική Λύση», αφού είχε πετύχει (ι) τον «δικοινοτικό» διαχωρισμό των «μη Άριων» από τους «Άριους» και (ιι) τη «ζωνοποίηση» διάφορων κατεχόμενων κρατών, όπως Πολωνία, Γαλλία και Ελλάδα. Μάλιστα, σε μια προοικονομία της μοίρας της ΚΔ το 1974, αυτά τα τρία τωρινά μέλη της ΕΕ είχαν υποστεί εισβολή (το 1939, 1940 και 1941 αντίστοιχα), διχοτόμηση και εθνοκάθαρση.

Παρ’ όλα αυτά, ο ΟΗΕ, η ΕΕ και ο Πρόεδρος της ΚΔ όλοι στοχεύουν σε μια «τελική λύση», μέσω της προτεινομένης «δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας», που θα οδηγήσει

(ι) στον συνεχιζόμενο «δικοινοτικό» διαχωρισμό των μη μουσουλμάνων «Ελληνοκυπρίων» από τους μουσουλμάνους «Τουρκοκύπριους» και

(ιι) στη νομιμοποίηση της «ζωνοποίησης» που δημιουργήθηκε «de facto» με βία από την Τουρκία το 1974. Τέτοια «τελική λύση» θα είναι κηλιδωμένη με υπαινιγμούς ναζισμού.

Ανατριχιαστικές πραγματικότητες

Το περιεχόμενο αυτού του άρθρου υπογραμμίζει ανατριχιαστικές πραγματικότητες. Με τους τρόπους που έχω περιγράψει, η ΚΔ έχει «ναζιστικοποιηθεί», η φρασεολογία του «Κυπριακού» έχει ρουφήξει μιαν ακατάλληλη ναζιστική φράση και οι υποστηρικτές της προτεινόμενης «τελικής λύσης» του «Κυπριακού» αγνοούν βασικά διδάγματα της ναζιστικής γερμανικής ιστορίας.

Κλείνοντας, λοιπόν, καλώ τον ΟΗΕ να λάβει αυστηρά μέτρα με κεντρικό στόχο την εξάλειψη όλων των υπαινιγμών του ναζισμού στην ΚΔ. Εν τω μεταξύ, καλώ τους πολίτες της ΚΔ να μνημονεύσουν τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστούν.

*Επίκουρος Καθηγητής στη Νομική Σχολή Πανεπιστημίου UCLan Cyprus. Οι απόψεις του είναι προσωπικές

Σημερινή