Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η Ελλάδα διανύει μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο. 

Αυτό που ονομάζουμε εθνολαϊκιστικό μέτωπο δεν έχει πεθάνει πολιτικά. “Ζαλίστηκε” μετά τον εξευτελισμό που υπέστη από την “κωλοτούμπα” των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 2015 αλλά υπάρχει και εκφράζει ένα ισχυρό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας έστω και με αντιφάσεις και ασυναρτησίες.

Το 2010 αναδείχθηκε στο προσκήνιο εξαιτίας της χρεοκοπίας και το 2020 είναι πιθανό να επανεμφανιστεί με βάση τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό. Βέβαια, το ρεύμα αυτό δύσκολα μπορεί να εκφραστεί από αυτούς που το εξέφρασαν την περασμένη δεκαετία, αλλά όταν υπάρχει ζήτηση θα προκύψει και η προσφορά…

Τουτέστιν όταν υπάρχουν έτοιμοι πελάτες θα βρεθεί και ο “πλασιέ” που θα προσπαθήσει να τους πουλήσει αυτό που θέλουν να αγοράσουν, έστω και αν πρόκειται για “δηλητηριώδη” φύκια για μεταξωτές κορδέλες…

Μερικές από τις βασικές πολιτικές και ιδεολογικές συνιστώσες αυτού του ρεύματος σε σχέση με τα ελληντουρκικά είναι οι εξής:

α) Η Τουρκία συνεχώς κερδίζει…

Η συμφωνία Ερντογάν, Σάρατζ (εκπροσωπεί την κυβέρνηση της Λιβύης που αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας) είναι σημαντικής σημασίας ήττα της Ελλάδας, με διπλωματικές και πιθανές στρατιωτικές συνέπειες. 

Σχόλιο: Η συμφωνία Ερντογάν – Σάρατζ αποτελεί κίνηση απελπισίας καθώς είναι  μια συμφωνία με μια από τις φατρίες του εμφυλίου στη Λιβύη. Η συμφωνία είναι επισφαλής γιατί αν κερδίσει η άλλη πλευρά που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της χώρας θα ακυρωθεί. Αν στα πλαίσια των σχεδίων νεοθωμανικής αναβίωσης του Ερντογάν και του αποκλεισμού του που επιχειρείται από τις συμπράξεις Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου, Αιγύπτου, η απάντηση του Ερντογάν είναι η σύμπραξη με το Σάρατζ, τότε είναι μια ένδειξη αδυναμίας και  αποτυχίας και όχι το αντίθετο…

Για τη συνέχεια capital