Κώστας Καραΐσκος

Πρωτοχρονιάτικα δέν μπορεῖς παρά νά ἀναλογιστεῖς ὅτι ἐδῶ καί μιά τοὐλάχιστον δεκαετία ζοῦμε ὡς Ἑλλάδα ἕναν κατήφορο ἄμεσα ἀντιληπτό ἀπό κάθε πολίτη. Οἱ ψευδαισθήσεις ἔληξαν μέ τό πού ἔφτασε ἡ κρίση στήν τσέπη, ἀφοῦ πιό πρίν οἱ ἐνστάσεις γιά τόν συλλογικό μας ἐκμαυλισμό ἔβρισκαν ὦτα μή ἀκουόντων. Καί πάνω πού συνηθίσαμε τήν διάχυτη φτώχεια, τήν ἐπιδοματική ζητιανιά, τήν κρατική ἀποσύνθεση, τήν ἐξορία τῶν νέων, ἀπό πέρυσι τό ἑλληνικό δρᾶμα πῆρε νέες διαστάσεις.

Πρῶτα ἡ γεωπολιτική μας ἐκμηδένιση ὁδήγησε στήν προδοσία τῶν Πρεσπῶν μέ (κωμικό) ἀντίπαλο τό παρενδυτικό κράτος Βόρεια τῆς Μακεδονίας.

Ἔπειτα ἡ ἐγκατάλειψη τῶν συνόρων καί ὁ συνακόλουθος λαθροεποικισμός τῆς χώρας δικαιολογήθηκαν ὡς “ἀντιρατσιστική” καί “ἀνθρωπιστική” στάση τοῦ καθεστῶτος.

Καί τώρα ὅλα δείχνουν πώς πᾶμε γιά ταπεινωτική ὑποχώρηση ἀπέναντι στήν Ἐρντογανική Τουρκία, συνοδευόμενη ἤ ὄχι ἀπό θερμό ἐπεισόδιο, κατάληξη ἀπολύτως προβλέψιμη ἀπό πολλά χρόνια. Ἀφοπλιστήκαμε ἑκουσίως – χάρη στίς κυβερνῶσες μαφιοελίτ – ἀπό ἐθνικό πνεῦμα, λαϊκό ἠθικό, στρατιωτικό ὑλικό, οἰκονομική ἀνάπτυξη, κρατική ὑποδομή, διπλωματικό κεφάλαιο, καί τώρα ἔχουν τό θράσος οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι νά μᾶς ρωτᾶνε ἄν θέλουμε πόλεμο!

Τί μπορεῖ λοιπόν νά γίνει μέσα στήν ἀπόγνωση πού ἀποπνέουν οἱ ἀνωτέρω περιγραφές;

Εἶναι πασίδηλο πώς μόνη της ἡ σημερινή ἐκπασοκισμένη Ἑλλάδα, ἡ κυβερνώμενη ἀπό κλινικά ἠλίθιους γόνους ξενοτσολιάδων ἤ ἀπό διαταραγμένα ἀριστεροειδῆ, καί μέ ἐπιχειρηματική ἀφρόκρεμα λογικῆς Ταμερλάνου, μόνο σέ θαῦμα μπορεῖ νά ἐλπίσει. Καί παρότι τό διεθνές καθεστώς κλονίζεται σοβαρά στίς ΗΠΑ, στήν Ἀγγλία, στήν Οὑγγαρία, σέ ὅλη σχεδόν τήν ἀνατολική Εὐρώπη, δυστυχῶς ἐμεῖς δέν μποροῦμε νά ἐπωφεληθοῦμε, τοὐλάχιστον τώρα.

Δέν ἔχουμε κανέναν Τράμπ στήν οἰκονομική ἐλίτ, κανέναν Ὄρμπαν στό πολιτικό σκηνικό, κανένα ρωμαλέο λαϊκό κίνημα τύπου Κίτρινων Γιλέκων, καμμία πολιτειακή ἄμυνα ἔναντι τῆς κομματοκρατικῆς ἀλητείας (βλ. τήν πορεία τοῦ Brexit)… Ἀντιθέτως, ἔχουμε τήν γεωγραφική ἀκροβασία στήν πρώτη γραμμή τῆς παγκόσμιας παράνομης μετανάστευσης καί ἔχουμε καί τήν ἱστορική κατάρα νά συνορεύουμε μέ τό χνῶτο τοῦ ξεσαλωμένου βασιβουζούκου.

Πῶς λοιπόν θά ἀποφύγουμε τήν γειτνίαση τῆς σιχαμερῆς του πατούσας μέ τό κροταφικό ὀστό μας;

Πρῶτο βῆμα ἡ συνειδητοποίηση τῆς κατάστασης. Ὅσο περισσότεροι συμμερίζονται τήν αἴσθηση τῆς τραγικότητας τῶν ἡμερῶν μας, τήν ἀθλιότητα τῶν δημοσίων πραγμάτων στήν καθ΄ ἡμᾶς ἀποικία, τό βαρύτιμο ἑλληνικό μας ὄνομα καί τήν μοναδική παρελκόμενη κληρονομιά, τόσο τό καλύτερο. Συνειδητοποίηση ὄχι σιωπηλή καί …ἀνεπαίσθητη ἀλλά κραυγαλέα σέ (ραδιοτηλεοπτικά) πλατώ καί σέ πλατεῖες, αὐτοοργάνωση ἀπό τά κάτω κόντρα στούς ἀπό πάνω.

Ἡ νέα “Φιλική Ἑταιρεία”, πού τόσοι γνωστοί μας προτείνουν, θά προκόψει μόνον ὅταν μιά κρίσιμη λαϊκή μᾶζα πάψει νά ἐλπίζει σέ κομματάνθρωπους καί λοιπούς τσανακογλεῖφτες τῆς ΕΕ καί τῆς Πρεσβείας. Καί μετά ἴσως προκύψει ὁ ἀπαραίτητος “ἀρχηγός” πού σήμερα, φυσιολογικά, δέν φαίνεται πουθενά. Κάθε πρᾶγμα στή σειρά του κι ἄς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ διεθνεῖς συγκυρίες κάτι θά μᾶς ἐπιτρέψουν νά προλάβουμε…