Αντε πάλι μια νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Μια από τις πολλές που έγιναν και τις ακόμα περισσότερες που θα γίνουν. Μέχρι να έρθει όχι άλλη κυβέρνηση, αλλά απλά άλλος υπουργός Παιδείας. Νέα ωρολόγια και αναλυτικά προγράμματα, νέα βιβλία, νέοι κανόνες προαγωγής, νέες κατευθύνσεις που οδηγούν στην ανώτατη εκπαίδευση, νέα εξεταστέα ύλη, όλα νέα ή μήπως ανακύκλωση των παλιών; Καθότι τα τελευταία 40 χρόνια έχουν προταθεί τόσες αλλαγές που είναι αδύνατο μια καινούργια πρόταση να μην έχει κάτι από κάποια παλιότερη. Και όμως η βασική εκπαίδευση ακόμα χωλαίνει. Διότι όλα αλλάζουν και για ένα λόγο «μαγικό» όλα τα ίδια μένουν.

Για την ανώτατη τι να πούμε. Από τη στιγμή που η χώρα είναι ίσως η μόνη στον κόσμο που συνταγματικά απαγορεύει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων κάθε συζήτηση περιττεύει. Στην Κύπρο των ιδιωτικών πανεπιστημίων η συνεισφορά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στο ΑΕΠ έφτασε πέρσι στο 4,8%  και ανεβαίνει. Αυτό δεν τα λέει όλα, αλλά λέει πολλά. Η εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι δέσμια των ιδεολογικών αγκυλώσεων της αριστεράς. Χρειάστηκε να φτάσουμε στην πρόσφατη μεγάλη κρίση για να ειπωθεί αυτό ανοικτά. Και είναι σημαντικό που επιτέλους διατυπώνεται. Για να απελευθερωθεί από τα δεσμά θέλει τόλμη και  δουλειά πολύ. Και αν… Διότι οι αγκυλώσεις αυτές διαπερνούν όλο το πολιτικό σύστημα.

Η εξίσωση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα παραμένει άλυτη γιατί η κοινωνία δεν έχει αποφασίσει ακόμα για τον χαρακτήρα της εκπαίδευσης που χρειάζεται. Για να δίνει ευρύτερη μόρφωση και κουλτούρα στους νέους και τις νέες; Για να τους παρέχει την εξειδίκευση, δηλαδή τα απαραίτητα εργαλεία εξάσκησης ενός επαγγέλματος; Ή μήπως να τους προετοιμάζει για τον μεγάλο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της; Όσο το ερώτημα δεν απαντιέται αυστηρά και μονοσήμαντα από την ίδια την κοινωνία, δεν καθορίζεται και το πεδίο ορισμού της εξίσωσης και κατά συνέπεια η λύση καθίσταται αδύνατη. Γι’ αυτό και οι αέναες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή το κυνήγι μιας ουράς που απλά δεν υπάρχει.

Επί σχεδόν 40 χρόνια υπήρχε το λεγόμενο «πανεπιστημιακό άσυλο» για να εγγυάται και καλά την ελεύθερη διακίνηση όλων των ιδεών, να τις προστατεύει από πιθανές κυβερνητικές επεμβάσεις ή απαγορεύσεις. Είχαμε δηλαδή στα χαρτιά ένα νόμο προστασίας και προαγωγής της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Η ζωή όμως απέδειξε ότι το άσυλο ιδεών αφορούσε μόνο αριστερές ή αναρχικές επαναστατικές ιδέες και προστάτευε παντός είδους ανομία που σχετίζονταν με τους φορείς οι οποίοι τις διακονούσαν. Κοινώς υπήρχαν χώροι – άβατα με δικούς τους κανόνες μέσα σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Το πανεπιστήμιο δηλαδή λειτουργούσε ως σκοταδιστικός μηχανισμός με προοδευτικό μανδύα.

Για τη συνέχεια AthensVoice