REAL TIME |

Weather Icon

Το οξύ πρόβλημα του δημογραφικού και η έννοια της ατομικής ευθύνης

Το οξύ πρόβλημα του δημογραφικού και η έννοια της ατομικής ευθύνης

Γράφει ο Γιώργος Τριπολιτσιώτης

Η ατομική ευθύνη αφορά όλους μας και πηγάζει από το καθήκον που έχει ο κάθε πολίτης για την εκτέλεση των υποχρεώσεών του έναντι της ομάδας, της υπηρεσίας, του δημόσιου ή ιδιωτικού οργανισμού στον οποίο ανήκει και τελικά έναντι της Πατρίδας.

Η αίσθηση της ατομικής ευθύνης και η νοοτροπία της ανάληψης αυτής δείχνει τη δύναμη και την ευγένεια του χαρακτήρα. Όταν κάθε πολίτης γνωρίζει άριστα τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις του, και κατανοεί ότι η κρίση, οι πράξεις, οι αποφάσεις, τα λόγια και η στάση του μπορούν να έχουν σοβαρές επιπτώσεις στον οργανισμό που ανήκει και υπηρετεί και στην Πατρίδα του, τότε θα επιτευχθεί πρόοδος γιατί όλοι θα νιώθουν ότι δουλεύουν για τον ίδιο σκοπό και ότι συμμετέχουν ενεργά αναλαμβάνοντας πλήρως τις δικές τους ευθύνες χωρίς να έχουν άλλοθι τις ενέργειες, τις πράξεις και τις παραλείψεις άλλων.

Το πρόβλημα που διαπιστώνεται σήμερα στην Ελλάδα είναι ότι εμείς οι πολίτες συμπεριφερόμαστε εγωκεντρικά χωρίς να δίνουμε σημασία στο κοινό καλό και στο συλλογικό συμφέρον. Ενεργώντας όχι μόνο εγωιστικά αλλά και με αδιαφορία στα ζητήματα που αφορούν όλον τον πληθυσμό, δεν αναλογιζόμαστε ένα καίριο ερώτημα που είναι το εξής: Τι θα συνέβαινε στην ομάδα, στον οργανισμό, στην κοινωνία, στην Πατρίδα, αν όλοι συμπεριφερόταν όπως εμείς; Θα αναφερθώ επιγραμματικά στις παρακάτω περιπτώσεις:

  • Κατ’ αρχήν στη συμμετοχή μας στη δημοκρατική διαδικασία που συντελείται με την ψήφο στις εκλογές. Πολλοί δεν συμμετέχουν διότι σκέφτονται ότι το μερίδιό τους στη λήψη αποφάσεων είναι ελάχιστο και η ψήφος τους δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα. Στην περίπτωση αυτή θεωρούν την ατομική τους ευθύνη ως μηδαμινή.
  • Στη φοροδιαφυγή και στην απόκρυψη εισοδημάτων που αποτελούν ένα ακόμα χαρακτηριστικό ελληνικό παράδειγμα της έλλειψης ατομικής ευθύνης, καθόσον αυτοί που τις διαπράττουν τοποθετούν το ατομικό τους συμφέρον και το εγώ τους επάνω από το συλλογικό καλό.
  • Στη συμπεριφορά στον δρόμο, η οποία επίσης δείχνει επίσης τον ατομικισμό μας. Όταν υπερβαίνουμε τα όρια ταχύτητας, οδηγούμε υπό την επήρεια μέθης και περνάμε τα φανάρια με κόκκινο και δεν χρησιμοποιούμε τους φωτεινούς σηματοδότες όταν αλλάζουμε λωρίδα ή κατεύθυνση, σκεφτόμαστε άραγε το χάος που θα υπήρχε αν όλοι ανεξαιρέτως οι οδηγοί συμπεριφερόντουσαν με τον ίδιο τρόπο;
  • Στην αντιμετώπιση του περιβάλλοντος. Όταν βρωμίζουμε το περιβάλλον πετώντας σκουπίδια στον δρόμο και γράφοντας στους τοίχους συνθήματα και βωμολοχίες, έχουμε στο νου μας τι θα συνέβαινε αν όλοι έπρατταν ασυνείδητα το ίδιο πράγμα;
  • Στη συμπεριφορά μας ως μέλη συνόλων. Όταν για παράδειγμα παρακολουθούμε ένα μάθημα σε μία αίθουσα και μιλάμε με τον διπλανό μας ενοχλώντας τον καθηγητή ή αντιγράφουμε στις εξετάσεις, νομίζουμε ότι είμαστε εμείς η εξαίρεση και οι έξυπνοι. Τι θα γινόταν όμως αν όλοι σκεφτόταν όπως εμείς;

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα στα οποία φαίνεται ξεκάθαρα ότι εμείς ως πολίτες δεν δίνουμε σημασία στην ατομική μας ευθύνη. Ο λόγος είναι ότι νιώθουμε πως το δικό μας ατομικό συμφέρον και η εκούσια παράλειψη ή αμέλεια των υποχρεώσεών μας δεν επηρεάζει τη συλλογική προσπάθεια (πχ «από εμένα που δεν αποδίδω το ΦΠΑ θα πτωχεύσει το κράτος;»), ενώ δεν συμβάλλουμε με τη δική μας θετική ατομική προσπάθεια στη συλλογική πρόοδο διότι έχουμε την εντύπωση ότι αυτή είναι ανεπαρκής (πχ δεν πετάω τα σκουπίδια στην ανακύκλωση διότι έχω την εντύπωση ότι είμαι ο μόνος που το κάνω και δεν θα σώσω εγώ τη χώρα από τη βρωμιά).

Η παραπάνω όμως συλλογιστική είναι εσφαλμένη διότι όλες οι ατομικές μικρές παραβατικές συμπεριφορές και οι παραλείψεις θετικών ενεργειών, αθροιζόμενες έχουν σοβαρές αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία και την Πατρίδα. Αν όμως σε κάθε τομέα (στην πολιτική, στο περιβάλλον, στην υγεία, στην οικονομία, στην παιδεία, στην οδική ασφάλεια κ.λπ.) η αδιαφορία για τη δική μας ατομική ευθύνη παράγει ορατές αρνητικές συλλογικές συνέπειες, αυτή η αδιαφορία είναι πραγματικά καταστροφική για την Πατρίδα όταν αφορά το δημογραφικό πρόβλημα με την αποφυγή της τεκνογονίας.

Σήμερα κάθε γυναίκα φέρνει στον κόσμο κατά μέσο όρο 1,3 παιδιά, ενώ για τη συνέχεια των γενεών ο αριθμός αυτός απαιτείται να φτάνει και να ξεπερνά τα 2,1 παιδιά. Ήδη όμως από τη δεκαετία του 80 η ελληνική οικογένεια που ζει κυρίως στις μεγάλες πόλεις δεν γίνεται πολυμελής ενώ το σύνηθες για τα περισσότερα ζευγάρια είναι να αποκτούν ένα ή δύο παιδιά. Για τη φυσική συνέχεια όμως του έθνους υπεύθυνη δεν είναι μόνο η πολιτεία ως αφηρημένη οντότητα, αλλά και κάθε πολίτης ξεχωριστά που πρέπει και αυτός να συνεισφέρει στο μέτρο που του αναλογεί.

Βέβαια κάποιος θα προβάλει σοβαρές δικαιολογίες, ότι η ζωή εν μέσω οικονομικής κρίσης είναι δύσκολη, οι γονείς δουλεύουν και δεν μπορούν να ανατρέφουν παιδιά, δεν έχουν καμία βοήθεια, οι μισθοί είναι χαμηλοί, τα παιδιά έχουν αυξημένες ανάγκες, η βοήθεια της πολιτείας είναι ανύπαρκτη, η ανεργία είναι υψηλή κ.λπ. κ.λπ. Ωστόσο, σε όλους αυτούς που προβάλουν δικαιολογημένες εν μέρει αντιστάσεις και επιχειρήματα τα ερωτήματα που αφορούν την ατομική τους ευθύνη είναι αμείλικτα:

  • Έχουν φροντίσει να ενημερωθούν για τη σημερινή δημογραφική κατάσταση του έθνους, που έχει ήδη ορατές επιπτώσεις στην οικονομία, στην άμυνα, στην παιδεία και σε άλλους τομείς;
  • Το καθήκον για τη συνέχεια του έθνους αφορά μόνο λίγους; Δεν αφορά όλον τον ελληνικό πληθυσμό;
  • Γνωρίζουν ότι σήμερα υπάρχουν ακόμα πολυμελείς και υπερπολύτεκνες οικογένειες οι οποίες δεν έχουν την οικονομική ευχέρεια να ανατρέφουν τα παιδιά τους όπως θα ήθελαν; Ωστόσο η αγάπη για την Πατρίδα και για τα παιδιά υπερνικά εν μέρει τις δυσκολίες και τις οικονομικές δυσχέρειες. Πως γίνεται για παράδειγμα δύο ζευγάρια με ακριβώς ίδια οικονομική κατάσταση, το ένα να έχει 1 παιδί και το άλλο 8; (το παράδειγμα αφορά ζευγάρια χωρίς προβλήματα γονιμότητας και είναι ακραίο, αλλά δείχνει ξεκάθαρα τη διαφορετική αντίληψη της ατομικής ευθύνης απέναντι στη συνέχεια των γενεών και την Πατρίδα).
  • Θέλουν τα παιδιά τους σε μερικά χρόνια από τώρα να αποτελούν μία μειοψηφία ανάμεσα σε αλλοεθνείς και αλλόθρησκους;
  • Δεν κατανοούν ότι η δική τους αποφυγή της τεκνογονίας ή ακόμα και της πολυτεκνίας, αθροιζόμενη έφερε τη χώρα στο χείλος της δημογραφικής κατάρρευσης;
  • Ποιο είναι τελικά το καθήκον τους απέναντι στην Πατρίδα;

Όλοι μαζί έχουμε το χρέος να διαφυλάξουμε τη χώρα από τη συνεχιζόμενη δημογραφική συρρίκνωση, η οποία επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί με την αγαστή συνεργασία της πολιτείας και των πολιτών. Οι τελευταίοι πρέπει να συναισθανθούμε τη σοβαρή ατομική μας ευθύνη και το καθήκον που έχουμε απέναντι στην Πατρίδα. Η πολιτεία από την πλευρά της δεν επιτρέπεται να παραμένει και άλλο απαθής και να αντιμετωπίζει το δημογραφικό πρόβλημα με ημίμετρα και ασπιρίνες σε καρκινοπαθή που πεθαίνει.

Στο επόμενο άρθρο θα υποστηρίξω ότι η βοήθειά της είναι επείγουσα και θα καταστήσω σαφές ότι η απόκτηση πολλών παιδιών πρέπει πάντα να συνδέεται με κίνητρα.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter

Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube

Εγγραφείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube