Γράφει ο Δημήτρης Τσαϊλάς

Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ

Η στρατηγική των ΗΠΑ είναι σαφώς προσανατολισμένη προς τον ανταγωνισμό μεγάλης ισχύος και ενώ η προσοχή επικεντρώνεται στη Ρωσία και την Κίνα, η Μεσόγειος έχει καταστεί αρένα για δυνητικό ανταγωνισμό που δεν πρέπει να αγνοηθεί. Μελετώντας τα κείμενα της στρατηγικής εθνικής ασφάλειας του 2017, τις στρατηγικές εθνικής άμυνας και στρατιωτικής πολιτικής του 2018, διακρίνουμε ό, τι οι ΗΠΑ έχουν στρέψει την προσοχή προς τη Ρωσία και τη Κίνα οι οποίοι είναι οι κύριοι ανταγωνιστές τους. Φυσικά, έχουν επίσης εκδοθεί νέες στρατηγικές για τη Μεσόγειο.

Το 2020 θα αποτελέσει σημείο καμπής για την πολιτική της Μεσογείου των ΗΠΑ;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε τη στρατιωτική στρατηγική, τους στόχους των Ναυτικών επιχειρήσεων και τις Στρατηγικές Προοπτικές για τη Μεσόγειο.

Η στρατιωτική στρατηγική των ΗΠΑ παρέχει την ευρύτερη άποψη του τρόπου με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες σκοπεύουν να διατηρήσουν τη θέση τους στη διαμόρφωση και τη διατήρηση των προτεραιοτήτων και των συμφερόντων της Μεσογείου που σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ. Οι αναφερόμενοι στόχοι είναι:

1. Προστατέψτε την πατρίδα
2. Ανταγωνιστείτε όταν είναι απαραίτητο για τη διατήρηση ευνοϊκών περιφερειακών ισορροπιών ισχύος
3. Βεβαιωθείτε ότι οι συνήθεις τομείς παραμένουν ελεύθεροι και ανοιχτοί

Αυτοί οι τρεις στόχοι είναι παρόμοιοι, αν όχι ταυτόσημοι, με τη φιλοσοφία που στηρίζει τον μεγάλο ανταγωνισμό ισχύος. Η στρατηγική σκοπεύει να επιτύχει αυτούς τους στόχους μέσω της συνειδητοποίησης της περιοχής της Μεσογείου, προκειμένου να εντοπίσει μια ραγδαία αναπτυσσόμενη ρωσική στρατιωτική απειλή. Σύμφωνα με την επιχειρησιακή εμπειρία μου, προκειμένου να διασφαλιστούν τα αμερικανικά συμφέροντα θα βασιστούν σε κανόνες για τη διατήρηση της περιφερειακής σταθερότητας της Μεσογείου, η οποία κανονικά πλαισιώνεται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS). Αυτό υποστηρίζουμε και εμείς.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Geopolitics.iisca.eu