Το βιβλίο του Δημοσθένη Κούκουνα για τη ζωή, το έργο και την τραγική δολοφονία της μεγαλύτερης ηθοποιού του ελληνικού θεάτρου δεν είναι απλώς μια καταγραφή γεγονότων.

• Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη

Είναι μια πνευματική εμπειρία, μια διδακτική κάθοδος στην κινητήρια δύναμη της Αριστεράς, στον φθόνο και στο μίσος που ριζώνει σε αυτόν, μέσα στις ψυχές των ανθρώπων που είναι σημαδεμένοι από την κατωτερότητα.

Ο πόθος για κοινωνική δικαιοσύνη είναι έμφυτος σε κάθε ψυχικά υγιή άνθρωπο και ειδικά στους νέους, που βλέπουν τον κόσμο με μεγαλύτερο ρομαντισμό. Όμως η Αριστερά δεν απευθύνεται στον ρομαντισμό και στο αίσθημα δικαίου των ανθρώπων, αλλά σε ένα από τα πιο σκοτεινά και νοσηρά ανθρώπινα αισθήματα, τον φθόνο, διότι μόνο αυτός μπορεί να φθάσει το μίσος σε τέτοια ένταση, ώστε να γίνουν πρόθυμοι φονιάδες.

Ο ολοκληρωτισμός θεωρεί το μίσος πολιτικό εργαλείο· μίσος προς οποιονδήποτε. Οι φαιοχίτωνες μισούσαν τους Εβραίους, οι κομμουνιστές μισούν τους πλούσιους, τους μορφωμένους, τους ταλαντούχους, αυτούς που ξεχωρίζουν με οποιονδήποτε τρόπο.

Ο Δημοσθένης Κούκουνας ως ιστορικός ερευνητής έχει μια ακεραιότητα που προκαλεί τον σεβασμό όλου του πολιτικού φάσματος. Δεν έπαθε ποτέ του Ρεπούση ή Λιάκο. Δεν θέτει έναν ιδεοληπτικό στόχο, τον οποίο προσπαθεί να αποδείξει, κακοποιώντας ή αγνοώντας πρωτογενές υλικό από τις πηγές. Στο εξαίρετο βιβλίο του πετυχαίνει με ενάργεια δύο σημαντικούς στόχους. 

Για τη συνέχεια NewsBreak