Φωτογραφία από το τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, όπου διαπιστώθηκε εθνική συναίνεση για τη διαχείριση της κρίσης

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ενώ είναι σε εξέλιξη το σχέδιο του Προέδρου της Τουρκίας για να επεκτείνει να χερσαία σύνορα αλλά και τα όρια των θαλασσίων ζωνών της Τουρκίας καθώς και τις ζώνες επιρροής της σε περιοχές της άλλοτε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακολουθώντας… πιστά το δόγμα των Γερμανών περί «Ζωτικού Χώρου» (Lebersbaum), που στην κυριολεξία απογειώθηκε επί Αδόλφου Χίτλερ, τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα, περίπου κατόπιν εορτής, προσπαθούν να βρουν έναν κοινό τόπο, για να αντιμετωπιστούν τα σοβαρότατα προβλήματα που προκύπτουν από την υπογραφή της καταφανώς παράνομης και προκλητικής συμφωνίας Τουρκίας – Λιβύης.

Επί μήνες προειδοποιούσαμε από αυτήν εδώ τη στήλη ότι η Τουρκία επείγεται να υπογράψει αυτήν τη συμφωνία, γιατί, όπως έλεγε ο υποναύαρχος Γιαϊτζί, Επιτελάρχης του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού, σε κείμενό του προς την τουρκική πολιτική και στρατιωτική ιεραρχία που μεταφράσαμε και συμπεριλάβαμε σε άρθρο μας της 28ης Ιουνίου 2019, σε περίπτωση που προλάβαινε και οριοθετούσε ή ανακήρυσσε η Ελλάδα ΑΟΖ με Αίγυπτο και Κύπρο, η Τουρκία θα έμενε πίσω από τις εξελίξεις και θα έτρεχε πίσω από αυτές.

Επειδή έχει μεγάλη σημασία και επειδή ορισμένοι από μας τους Έλληνες ξεχνάμε ή κάνουμε ότι ξεχνάμε, είμαι αναγκασμένος να παραθέσω μέρος του προαναφερθέντος άρθρου:

«…Ο Γιατζί, απαντώντας σ’ εκείνους που διατείνονται ότι δεν είναι δυνατή η μονομερής ανακήρυξη ΑΟΖ, λέει ότι η Τουρκία ανακήρυξε ΑΟΖ 200 χλμ στον Εύξεινο Πόντο, χωρίς να υπογράψει με κάποια χώρα συμφωνία οριοθέτησης. Επίσης, το Μαρόκο, η Συρία, η Λιβύη και ο Λίβανος έχουν ανακηρύξει μονομερώς ΑΟΖ.

Η επιρροή των αντιτιθέμενων νησιών

Ο Γιαϊτζί φέρνει ως παράδειγμα το Καστελόριζο, που έχει έκταση 7 τετρ. χλμ. και με αυτό η Ελλάδα θέλει να κλέψει από την Τουρκία θαλάσσια περιοχή 148 χιλιάδων τετρ. χλμ.. Επικαλούμενος τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου, καταρρίπτει τους ισχυρισμούς της Ελλάδας. Εξετάζοντας τις υποθέσεις: Απόφαση Βόρειας Θάλασσας (1969), Δίκες Αγγλίας-Γαλλίας (1977), Γουινέας-Γουινέας Μπισάου (1983), Λιβύης-Μάλτας (1984), Λιβύης-Τυνησίας (1984), Ερυθραίας-Υεμένης (1999), Ρουμανίας-Ουκρανίας (2009) και Μπαγκλαντές-Μιανμάρ (2012), ο Γιαϊτζί λέει: “Με βάση τις ανωτέρω αποφάσεις, τα αντιτιθέμενα νησιά του Αιγαίου και το Καστελόριζο δεν έχουν ΑΟΖ πέραν των χωρικών τους υδάτων”.

Βήμα-βήμα ντε φάκτο ιδιοποίηση

Αναφερόμενος στα σχέδια για κατασκευή αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας στην Αν. Μεσόγειο, ο Γιατζί λέει ότι τέτοια σχέδια, όπως ο East-Med και EuroAfrica Interconnector “παραβιάζουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντά μας και υλοποιούν ντε φάκτο βήμα-βήμα το χάρτη της Σεβίλλης, με τον οποίον η Τουρκία φυλακίζεται στον Κόλπο της Αττάλειας”.

Το χειρότερο σενάριο

Με βάση τον Επιτελάρχη του ΓΕΝ, το χειρότερο σενάριο για την Τουρκία είναι να υπογράψουν συμφωνία οριοθέτησης των μεταξύ τους ΑΟΖ η Ελλάδα με την Αίγυπτο και η Ελλάδα με την Κύπρο. Σε μια τέτοια περίπτωση, λέει ο Γιαϊτζί, η ΑΟΖ της Τουρκίας θα πέσει από τις 189 χιλιάδες στις 41 χιλιάδες τετρ. χλμ.. Και κλείνει το βιβλίο του ως εξής: “Αντί η Τουρκία να είναι η χώρα που κάνει ενστάσεις στις συμφωνίες οριοθέτησης της ΑΟΖ των άλλων χωρών, θα πρέπει να δηλώσουμε ότι είμαστε έτοιμοι για υπογραφή συμφωνίας αμοιβαίας οριοθέτησης και να προχωρήσουμε μονομερώς στην ανακήρυξη της ΑΟΖ στην Αν. Μεσόγειο”.

Να υπογράψουμε συμφωνία με τη Λιβύη

Τέλος, ο Γιαϊτζί προτρέπει την Τουρκία να υπογράψει άμεσα συμφωνία θαλασσίων ζωνών με τη Λιβύη.»

Αυτά γράψαμε στις 28 Ιουνίου, ενώ, για να το εμπεδώσουν η νέα κυβέρνηση και τα λοιπά κόμματα, γράψαμε κι άλλο άρθρο με τίτλο «Προσοχή στη Λιβύη», στις 7 Ιουλίου, στο οποίο επαναλαμβάναμε την πρόθεση της Τουρκίας να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με τη Λιβύη.

Τέλος, στις 12 Ιουλίου ακολούθησε κι άλλο άρθρο, με τίτλο «Το σύνδρομο της περικυκλωμένης χώρας και η Τουρκία», στο οποίο περιγράφαμε τον τρόπο με τον οποίο αναλύει η Τουρκία τις γεωπολιτικές εξελίξεις στον περίγυρό της και την αποφασιστικότητά της να σπάσει τον «κλοιό» που την πολιορκεί.

Η αποφασιστικότητά της αποδείχτηκε στις 9 Οκτωβρίου 2019, όταν συγκρουόμενη με τις ΗΠΑ, εισέβαλε στη Β. Συρία, όπου διαπράττει εγκλήματα πολέμου, χωρίς να… ιδρώνει το αυτί κανενός.

Και μετά από μερικές εβδομάδες ήλθε η συμφωνία με τη Λιβύη.

Και ενώ συνέβησαν όλα αυτά, το πολιτικό σύστημα εδέησε να… συσκεφθεί, για να δηλώσει ότι υπάρχει εθνικό μέτωπο, για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση.

Και είναι λογικό να αναρωτιέται κανείς:

Ασφαλώς δεν είμαι ο μόνος που έγραψα και προειδοποίησα και την προηγούμενη και αυτήν την κυβέρνηση, και δεν είναι μόνο οι αρθρογράφοι που προειδοποιούν. Υπάρχουν και οι αρμόδιες υπηρεσίες. Αφού λοιπόν υπάρχουν όλα αυτά, αφού υπήρχε μπροστά μας εναργέστατα το σχέδιο της Τουρκίας, γιατί η Ελλάδα δεν έκανε τίποτα; Γιατί δεν συνεκλήθη τότε, έγκαιρα το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, να συμπηχθεί από τότε το εθνικό μέτωπο για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση προτού υπογραφεί η συμφωνία;

Ο Τούρκος επιτελάρχης μάς έλεγε ότι «Αντί η Τουρκία να είναι η χώρα που κάνει ενστάσεις στις συμφωνίες οριοθέτησης της ΑΟΖ των άλλων χωρών», ας είναι οι άλλες χώρες που θα τρέχουν να κάνουν ενστάσεις, για να θεραπεύσουν όσα απορρέουν από τις ενέργειες της Τουρκίας, εν προκειμένω από την υπογραφή της συμφωνίας με τη Λιβύη. Κι εμείς, αντί να προλάβουμε τις εξελίξεις, τρέχουμε πίσω απ’ αυτές!

Τι να το κάνουμε τέτοιο εθνικό μέτωπο; Να αντιμετωπίσει τι;

Μήπως έχει συμπηχθεί εθνικό μέτωπο για να αποδεχτούμε «απαλά» την εθνική ήττα, που θα είναι η μεγαλύτερη μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή;

Γιατί κάτι τέτοιο μας προαναγγέλλουν πολιτικοί από όλα σχεδόν τα κόμματα και τα παπαγαλάκια τους, καθηγητές και αρθρογράφοι. Μας λένε να δεχτούμε συνεκμετάλλευση, χωρίς όμως να εξηγούν ότι συνεκμετάλλευση σημαίνει ότι του αναγνωρίζεις του άλλου κυριαρχικά δικαιώματα.

Γιατί τι άλλο σημαίνει να παίρνεις μερίδιο από τον πλούτο μιας περιοχής, από δικαίωμα ιδιοκτησίας σ’ αυτήν; Άρα παραχώρηση του Αιγαίου, αφού γνωρίζουμε πολύ καλά τα σχέδια της Τουρκίας, κι ας κάνουν ορισμένοι πολιτικοί ότι δεν τα γνωρίζουν.

Ναι, το εθνικό μέτωπο είναι απαραίτητο, όμως πρέπει να ξέρουν οι πολίτες γιατί γίνεται αυτό το εθνικό μέτωπο: για να πάμε σε «συνεκμετάλλευση», που σημαίνει μείζονα εθνική καταστροφή, ή για να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα και την Πατρίδα με βάση ένα εθνικό σχέδιο που δυστυχώς δεν υπάρχει;

Ιδού το ερώτημα.