Καθώς η Δαμασκός χρειάζεται απελπισμένα κεφάλαια προκειμένου να χρηματοδοτήσει την ανοικοδόμησή της, η ισχυρή παρουσία της Τεχεράνης δημιουργεί παρενέργειες. Τα ανοίγματα της Συρίας προς τους Αραβες του Κόλπου.

Μετά από εννέα χρόνια, η συριακή κυβέρνηση κερδίζει τον εμφύλιο πόλεμο, εν πολλοίς χάρις στην ισχυρή στήριξη από Ιράν και Ρωσία. Καθώς, όμως, ο πόλεμος σταδιακά ολοκληρώνεται, αναδύονται ερωτήματα για το πώς θα εξασφαλιστεί η ειρήνη, και τι αυτό σημαίνει για την επιρροή των συμμάχων που βοήθησαν να οδηγηθούμε εδώ.

Ειδικότερα, υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για την βαθιά επιρροή του Ιράν στη Συρία, καθώς η Δαμασκός καταστρώνει σχέδια εξόδου από την οικονομική απομόνωση, αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας σε ότι αφορά τα εσωτερικά θέματα και μείωσης της έκθεσής της στις επιθέσεις από το Ισραήλ.

Αυτή η επιτακτική ανάγκη, όμως, έρχεται σε σύγκρουση με κάποιες από τις στρατηγικές του Ιράν για τη Συρία, δημιουργώντας μια κατάσταση στην οποία η Δαμασκός ίσως δεν έχει άλλη επιλογή από το να περιορίσει την επιρροή της Τεχεράνης σε προπολεμικά επίπεδα, προκειμένου να βρει ένα τρόπο επανοικοδόμησης.

Η μειούμενη αξία του Ιράν

Για δεκαετίες, Τεχεράνη και Δαμασκός διατήρησαν στενές σχέσεις, εν μέρει εξαιτίας της δυσπιστίας που μοιράζονται απέναντι στο Ισραήλ και τη μοναδικότητά τους ως μη σουνιτικές νησίδες (τουλάχιστον σε όρους ηγεσίας και μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού στη Συρία) στη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, ωστόσο, το Ιράν κατάφερε να αποκτήσει μεγαλύτερη επιρροή στη Συρία εξαιτίας του ότι η εμπλοκή του ήταν ακριβώς αυτό που χρειάζονταν η Δαμασκός σε ώρες μεγάλης ανάγκης.

Η Τεχεράνη προσέφερε όπλα και πολιτοφυλακές στον δοκιμαζόμενο συριακό στρατό που είχε διαλυθεί από λιποταξίες και είχε παραλύσει από την καχυποψία. Πράγματι, ιρανικές αλλά και δυνάμεις που σχετίζονται με το Ιράν προσέφεραν μεγάλο τμήμα των πόρων που επέτρεψαν στη Δαμασκό να επανακαταλάβει τις μεγάλες πόλεις της Συρίας και να απωθήσει τους αντάρτες προς τα βόρεια σύνορα με την Τουρκία.

Για τη συνέχεια Euro2Day