Εκατόμβες θυμάτων και εγκλήματα πολέμου μέσα από αντικρουόμενα συμφέροντα δυνάμεων που πάντα δεν θέλουν να υπηρετούν τον ανθρώπινο παράγοντα

Γράφει ο ΧΑΚ

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος άφησε ανεξίτηλο το πέρασμά του πάνω στην ανθρωπότητα. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, περίπου 23 εκατομμύρια στρατιώτες και από τις δύο πλευρές έχασαν τη ζωή τους στα πεδία των μαχών, ενώ οι απώλειες σε αμάχους ήταν ακόμα μεγαλύτερες. Τα στοιχεία δείχνουν ότι σκοτώθηκαν 57 εκατομμύρια πολίτες.

Νεκροί 135.000 άμαχοι

Εκατόμβες θυμάτων είχαμε σε πολλές πόλεις από τους βομβαρδισμούς. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που σκοτώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες άμαχοι ήταν η Δρέσδη, την οποία οι συμμαχικές δυνάμεις ισοπέδωσαν, στην κυριολεξία, στην επίθεση που έγινε στις 13-15 Φεβρουαρίου 1945. Επρόκειτο για μία επίθεση που σύμφωνα με ειδικούς δεν είχε καμία στρατιωτική αξία, την ώρα που ο πόλεμος όδευε προς τη λήξη του.

Μάλιστα στην πόλη είχαν βρει καταφύγιο χιλιάδες πρόσφυγες από τα ανατολικά, δεν υπήρχαν χιτλερικά στρατεύματα, την ώρα που τα σοβιετικά στρατεύματα ήταν σε απόσταση αναπνοής. Επίσης η αντιαεροπορική άμυνα ήταν ανύπαρκτη, ενώ πρώτα χτυπήθηκαν οι πυροσβεστικοί σταθμοί της πόλης.

Εκείνο το δολοφονικό διήμερο «έπεσαν στην πόλη περίπου 4.000 τόνοι εκρηκτικών από 722 βαριά βομβαρδιστικά της «RAF» και 527 αμερικανικά αεροσκάφη, τα οποία βομβάρδιζαν μια πόλη που δεν μπορούσε να αμυνθεί», αναφέρει η Μηχανή του Χρόνου.

Η επίθεση άφησε πίσω της 135.000 νεκρούς, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ήταν άμαχοι. Οι εικόνες που σώζονται από το βομβαρδισμένο κέντρο της πόλης και τα απανθρακωμένα πτώματα συγκλονίζουν μέχρι σήμερα.

Μια πρόχειρη αναζήτηση στο google θα σας δώσει να καταλάβετε…

Εγκλήματα πολέμου

Μιλάμε για μία πόλη μεσαιωνική με τρομερά κτίσματα. Την αποκαλούσαν «Φλωρεντία του Έλβα» για τους πολυφημισμένους αρχιτεκτονικούς και καλλιτεχνικούς θησαυρούς που έκρυβε στα τείχη της.

Πηγές που πρόσκεινται στο σοβιετικό μπλοκ υποστηρίζουν, ότι η Δρέσδη μαζί με τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν ήταν «ατυχήματα», αλλά μεθοδικά οργανωμένα εγκλήματα πολέμου. «Η ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικάνους, αποκαλύπτει ότι έγινε από τους ιμπεριαλιστές προκειμένου να δυσκολέψουν τη μεταπολεμική προοπτική της Σοβιετικής Ένωσης», υποστηρίζει η Κατιούσα.

Εδώ βέβαια δεν αθωώνουμε τους μεν για να κατηγορήσουμε τους δε. Όποια και να ήταν τα συμφέροντα της μιας και της άλλης πλευράς, σημασία έχει, ότι καμία από τις δύο δεν σκέφτηκε τον ανθρώπινο παράγοντα. Γιατί μην ξεχνάμε, ότι και οι σοβιετικοί έκαναν εγκλήματα στην είσοδό τους στο Βερολίνο.

Δύο εκατομμύρια γυναίκες βιάστηκαν από τους Σοβιετικούς μετά την ήττα της Γερμανία και σύμφωνα με ιστορικούς, στόχος ήταν η ταπείνωση του εχθρού και όχι η σεξουαλική ικανοποίηση. Και αυτό όμως έγκλημα πολέμου είναι.

Ο ύμνος στους πισωπολυβολητές

Η τέχνη πάντα έχει τον τρόπο να θυμίζει ό,τι συνέβη στο παρελθόν και να κάνει αυτόν που την «κοινωνεί» αποδέκτη των μηνυμάτων της. Γιατί από τις στάχτες και τα αποκαΐδια των βομβαρδισμών φυτρώνουν λουλούδια, όπως το ένα τραγούδι βρετανικού συγκροτήματος της NWOBHM.

Αναφερόμαστε στο Tailgunner, των Iron Maiden, που περιέχεται στον δίσκο «No prayer for the Dying» του 1990.

Tailgunner ήταν μέλος πληρώματος των πολεμικών αεροσκαφών εκείνης της εποχής. Έπαιρνε θέση στην ουρά του μαχητικού αεροπλάνου και χειριζόταν ένα εύκαμπτο πολυβόλο. Ήταν δηλαδή ένας… πισωπολυβολητής!

Τα πρώτα όπλα ουράς (rare guns) χρησιμοποιήθηκαν στο Handley Page V/1500, βρετανικό αεροσκάφος του 1918, ενώ σήμερα, παρότι οι πισωπολυβολητές έχουν καταργηθεί, μπορούν να χρησιμοποιηθούν με απομακρυσμένο έλεγχο (remote control) σε αεροσκάφη, όπως το αμερικανικό βομβαρδιστικό B-52, το οποίο βρίσκεται σε ενεργή υπηρεσία από το 1955.

Θυμηθείτε, ότι την 1η Νοεμβρίου 2019, στον εναέριο χώρο της Κύπρου και της Ελλάδας πέταξαν ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη F-16, από την 115 Πτέρυγα Μάχης του Ακρωτηρίου Σούδας, συνοδεύοντας το B-52 της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ (USAF).

Μία βόμβα έκανε όλη τη δολοφονική δουλειά

Το τραγούδι του συγκροτήματος της New Wave of British Heavy Metal περιγράφει την όψη του θανάτου που αφήνει πίσω του ο πόλεμος και εν προκειμένω ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Αναφέρεται στα βία ένστικτα του ανθρώπου που στη δίνη του πολέμου διψά για αίμα χωρίς να σκέφτεται τον πόνο που προκαλεί και καταλήγει με μία διαπίστωση.

Οι πισωπολυβολητές (απαντούνται ως tailgunners και rare gunners) δεν είχαν καμία αξία από τη στιγμή που με μία βόμβα γινόταν όλη η δολοφονική δουλειά. Θα μείνουν απλά στην ιστορία. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από τον επίλογο του τραγουδιού, στον οποίο γίνεται αναφορά στο Enola Gay, το αεροσκάφος Boeing B-29 που μετέφερε την πρώτη ατομική βόμβα, η οποία στις 6 Αυγούστου 1945 εξαΰλωσε τη Χιροσίμα.

Πάρτε μία γεύση από το τραγούδι, το οποίο δεν είναι το μοναδικό που στέλνει μηνύματα από το συγκεκριμένο μουσικό είδος. Στο μέλλον θα ακολουθήσουν παρόμοιες αναρτήσεις με θεματολογία εμπνευσμένη από τραγούδια του σκληρού ήχου.

Ακούστε το τραγούδι

Διαβάστε τους στίχους