Η Ελλάδα εισέρχεται στην περίοδο των εορτών με τη μακαριότητα που προάγει η αίσθηση της επιστροφής σε κάποιου είδους επιδοματικής κανονικότητας μετά από μια δεκαετία κρίσης. 

Παρατηρείται επίσης κάποιου είδους αισιοδοξία μετά τις ηχηρές δηλώσεις συμπαράστασης που εξασφάλισε η ελληνική διπλωματία οι οποίες κρύβουν αποτελεσματική προσπάθεια, έναντι των επιθετικών πρωτοβουλιών της Τουρκίας. 
Είναι αλήθεια πως η Ε.Ε. οι ΗΠΑ, η Ιταλία και η Γαλλία πήραν θέση έναντι της διένεξης που ικανοποιεί την ελληνική πλευρά. Επίσης χώρες όπως η Βουλγαρία είναι φανερό πως προσπαθούν να επωφεληθούν από τις ελληνοτουρκικές διαφορές. 
Το κύμα συμπάθειας προς τις ελληνικές θέσεις μάλλον πρέπει να θεωρείται απίθανο πως θα ματαιώσει τα τουρκικά σχέδια ανάδειξης της γείτονος σε περιφερειακή δύναμη. Στην καλύτερη περίπτωση θα τα καθυστερήσει λόγω κάποιας αναδίπλωσης, αλλά ο όγκος και το ειδικό βάρος της Τουρκίας την σπρώχνουν προς την εξαργύρωσή τους με μια καλύτερη θέση στον παγκόσμιο χάρτη της ισχύος. 
Έχουμε εισέλθει σε περίοδο ανακατατάξεων όπως ήταν η περίοδος πριν τον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ή η περίοδος της δεκαετίας του ΄90 με την κατάρρευση της σοβιετίας και την αναίμακτη διείσδυση της Δύσης στην “αυλή” της άλλοτε πανίσχυρης ΕΣΣΔ. 
Η Τουρκία, όπως και η Γερμανία της δεκαετίας του ’30 εξοπλίζεται σαν αστακός και προχωρά σημαντικά σχέδια εγχώριας παραγωγής οπλικών συστημάτων από τεθωρακισμένα μέχρι μαχητικά αεροπλάνα. Οι προθέσεις της είναι εμφανείς…

Είναι φανερό πως στην περιοχή μας έχει δρομολογηθεί κάποιου είδους ανακατανομή ισχύος η οποία είναι πολύ πιθανό να περιλαμβάνει και εδαφικές ή θαλάσσιες ζώνες, φυσικούς πόρους κλπ. Μακάρι αυτή η ανακατανομή ισχύος να λάβει χώρα μέσω ειρηνικών λύσεων με βάση το διεθνές δίκαιο και την εποπτεία διεθνών θεσμών, αλλά είναι αρκετά πιθανό οι εξελίξεις να λάβουν χώρα μέσω της πολεμικής βίας και του εξαναγκασμού.

Για τη συνέχεια Capital